Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Κάποιες σκέψεις για την Κοινωνική Ασφάλιση





Θα σας πω μια διαφορετική προσέγγιση για το ασφαλιστικό των ελεύθερων επαγγελματιών και επιχειρηματιών. Έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα (αύξηση συνταξιούχων, δημογραφικό κ.ά.), μάλλον πρέπει να οδηγηθούμε σε ένα σύστημα ελεύθερης ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής επιλογής. Τουλάχιστον στον τομέα της μη μισθωτής εργασίας. Δηλαδή να αφήσουμε τον κάθε ελεύθερο επαγγελματία και επιχειρηματία, να επιλέξει την ασφάλιση του και το συνταξιοδοτικό του πρόγραμμα, από την αγορά. Αν θέλει να ανταγωνιστεί και ο δημόσιος τομέας τον ιδιωτικό ασφαλιστικό τομέα, ας υπάρχει και αυτός και ας κάνει τις προσφορές του στον κάθε ελεύθερο επαγγελματία και ο τελευταίος ας επιλέγει τον φορέα και το πρόγραμμα που θέλει. Αυτή η ισοπέδωση που δημιουργεί η υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση δημιουργεί στρεβλώσεις και κυρίως ακριβά ασφάλιστρα, που ο επαγγελματίας και ιδιαίτερα ο νέος δυσκολεύεται να ανταποκριθεί.

Θα πει κάποιος : Μα έτσι καταργούμε την κοινωνική ασφάλιση, η οποία είναι κατάκτηση κ.λ.π. Ναι, η κοινωνική ασφάλιση ήταν κατάκτηση κάποια στιγμή, σήμερα είναι θηλιά για τον ελεύθερο επαγγελματία και τον επιχειρηματία. Είναι ένας από τους λόγους που χρεοκοπούν μικρές επιχειρήσεις και αποτελεί αντικίνητρο για όσους θέλουν να επιχειρήσουν και να δημιουργήσουν νέες θέσεις μισθωτής εργασίας. Ασφαλώς όποιος δεν θέλει να συμμετάσχει στην κοινωνική ασφάλιση, δεν θα έχει και τις υπηρεσίες του δημόσιου ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος. Θα αναζητά λύσεις μέσα από το πρόγραμμα που ο ίδιος θα έχει συνάψει με τον ιδιωτικό τομέα. Και τι θα γίνει με τον άνεργο επιστήμονα, με τον χρεοκοπημένο επαγγελματία ή επιχειρηματία ; Στις περιπτώσεις αυτές –οι οποίες είναι εύκολο να επιβεβαιώνονται ώστε να μην γίνεται εκμετάλλευση – θα αντιμετωπίζονται μέσα από την κοινωνική πρόνοια του Κράτους, όπως κάνει σήμερα για όλους τους ανασφάλιστους, τους άνεργους και φτωχοποιημένους πολίτες της χώρας, Δηλαδή μέσα από τη φορολογία (στην οποία συμμετέχουν όλοι), θα χρηματοδοτείται η πρόνοια για τις περιπτώσεις των ελευθέρων επαγγελματικών και επιχειρηματιών που θα χρειαστούν την κρατική μέριμνα κάποια στιγμή, όπως όλοι οι πολίτες. Εάν εφαρμοστούν τα μέτρα που προβλέπονται από το νέο ασφαλιστικό, θα επιβιώσουν ένας μικρός αριθμός ελευθέρων επαγγελματιών και επιχειρηματιών και ιδιαίτερα όσοι έχουν προνομιακές σχέσεις με το Κράτος και το ευρύτερο δημόσιο, ως προμηθευτές του ή ως πάροχοι υπηρεσιών και έχουν εξασφαλίσει ένα σταθερό σεβαστό ετήσιο εισόδημα με την βοήθεια του Κράτους.

Ας ρωτηθούν και οι ενδιαφερόμενοι ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες για το θέμα και όχι να αποφασίζουν άνθρωποι που δεν πλήρωσαν μόνοι τους ποτέ στη ζωή τους τις ασφαλιστικές και φορολογικές τους υποχρεώσεις. Γιατί για παράδειγμα ένας δημόσιος υπάλληλος δεν θα αναζητούσε ποτέ λύσεις από την αγορά (μόνο συμπληρωματικά), αφού έχει την ασφάλεια του Κράτους που του εξασφαλίζει τις ασφαλιστικές του εισφορές, που σε τελευταία ανάλυση τις χρηματοδοτεί ο ιδιωτικός τομέας μέσω της φορολογίας. Το Κράτος πατερούλης, είναι βαθειά ριζωμένο στο υποσυνείδητο κοινωνιών όπως η ελληνική, με παράδοση φανατικού κρατισμού όχι μόνο στα κόμματα της αριστεράς, αλλά και στα δεξιά και συντηρητικά...

Μα θα πει κάποιος, ο ιδιωτικός ασφαλιστικός τομέας ενδιαφέρεται να κερδίσει. Ασφαλώς και ο ιδιωτικός ασφαλιστικός τομέας θέλει να κερδίσει και ασφαλώς θα έχει κέρδη, αλλά ταυτόχρονα θα έχει και κανόνες. Τα οποία κέρδη κυρίως προέρχονται από τα επενδυτικά προϊόντα στα οποία αξιοποιούνται οι ασφαλιστικές εισφορές και μάλιστα μακροπρόθεσμα. Ακόμη και σήμερα που ο ιδιωτικός τομέας έχει ένα πολύ μικρό μερίδιο αγοράς έχει ανταγωνιστικά πακέτα ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής κάλυψης. Κάποιοι λένε ότι αυτή η πρόταση έχει δοκιμασθεί στην Αμερική και έχουν αποτύχει γιαυτό σήμερα αναθεωρούν. Λάθος, στις ΗΠΑ, η πολιτική Ομπάμα δεν αμφισβητεί την ελεύθερη επιλογή ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής κάλυψης του κάθε πολίτη. Αυτό θεωρείται μάλιστα ως απαραβίαστη ατομική ελευθερία. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει καταστάσεις ακραίας φτώχειας, ανεργίας και κοινωνικού περιθωρίου. Και καλά κάνει. Μια πολιτική δηλαδή, κοινωνικής προστασίας των αδυνάτων οικονομικά, που όμως δεν έρχεται σε αντίθεση με την ελεύθερη επιλογή ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής κάλυψης του κάθε πολίτη.

Αρκετοί θα τρέξουν να κατηγορήσουν την πρόταση ως φιλελεύθερη ή νέο-φιλελεύθερη. Δεν έχω πρόβλημα. Ποιος είπε ότι ο φιλελευθερισμός (γιατί μόνο αυτός υπάρχει πραγματικά ως φιλοσοφία και πολιτική), έχει σε όλα άδικο;

25-1-2016
Κώστας Χαϊνάς