Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Το Brexit το Grexit και το κακό συναπάντημα





Η επόμενη μέρα από την δολοφονία της βουλευτίνας των εργατικών Τζο Κοξ σε κάθε περίπτωση δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Βέβαια είναι γνωστό από την ιστορική μελέτη παρόμοιων γεγονότων, ότι οι πράξεις αυτές είναι πολύ πιο σύνθετες και δεν λειτουργούν με γραμμικό, επιφανειακό τρόπο στις εξελίξεις. Ασφαλώς επηρεάζουν. Δεν εξηγούνται όμως πάντα με την απάντηση στο ερώτημα, ποιος ωφελείται από την δολοφονία, που συνήθως χρησιμοποιείται στην επιστήμη της εγκληματολογίας. Στην πολιτική τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα και σύνθετα. Η πιο απλοϊκή προσέγγιση ήταν όσων υποστήριξαν ότι η δολοφονία σχεδιάσθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας, για να αλλάξουν το κυρίαρχο κατ’ αυτούς κλίμα της επικράτησης του Brexit. Προσέγγιση όμως η οποία δεν υποστηρίζεται από κανένα πραγματικό γεγονός, από κανένα λογικό επιχείρημα. Γιατί αν δεχθούμε τον ισχυρισμό αυτό, τότε πρέπει να δεχθούμε ότι όλοι οι μηχανισμοί εξουσίας της Βρετανίας είναι υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ, στοιχείο όμως που δεν έχει βάση σε μια χώρα απόλυτα διχασμένη στο θέμα Brexit, από τα πιο ψηλά κλιμάκια εξουσίας μέχρι τους απλούς πολίτες της.

Οι απλοϊκές αυτές προσεγγίσεις στηρίζονται στις γνωστές θεωρίες συνομωσίας, περί σκοτεινών κέντρων που αποφασίζουν για τις τύχες της ανθρωπότητας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, πίσω από τις αναλύσεις αυτές, όχι μόνο δεν κρύβεται, αλλά πλέον αναδεικνύεται ένας στείρος αντιευρωπαϊσμός και το μίσος για κάθε τι δυτικό. Και δυστυχώς οι θεωρίες αυτές βρίσκουν πολλές φορές ευήκοα ώτα εντός της κοινωνίας των πολιτών. Και οι πολιτικές δυνάμεις που υποστηρίζουν αυτές τις προσεγγίσεις, είναι επίσης γνωστό ότι ανήκουν στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος. Την άκρα δεξιά και την άκρα αριστερά. Που για άλλη μια φορά και για ένα άλλο κορυφαίο διακύβευμα, οι πολιτικές τους επιλογές ταυτίζονται, με διαφορετική ίσως θεώρηση δεν έχει σημασία. Όπως έγινε στο πρώτο εξάμηνο του 2015 που η ελληνική Κυβέρνηση ταλαντευόταν ζώντας τις αυταπάτες της, έβρισκε ζεστές αγκαλιές στο όνομα του κου Φάρατζ και της κας Λεπέν. Μάλιστα ο πρώτος είχε αναδειχθεί ως ο κορυφαίος “σύμμαχος” της χώρας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου οι υποστηρικτές της τότε και σημερινής Κυβέρνησης, κατήγγελλαν τους κακούς ευρωπαίους, αναπαράγοντας τα γνωστά “υποστηρικτικά” προς την Ελλάδα videos με τον κο Φάρατζ, αλλά στην ουσία βαθιά αντιδραστικά και αντιευρωπαϊκά και σε τελευταία ανάλυση ανθελληνικά. Η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί για όλες αυτές τις δυνάμεις μοναδικό στόχο και ενοποιητική τους δύναμη. Γι αυτό σήμερα οι κυρίαρχες πολιτικές διαφορές, έχουν μετατοπισθεί σε ένα νέο δίλημμα, σε μια νέα διαχωριστική γραμμή. Ευρωπαϊστές και αντιΕυρωπαϊστές. Πως τοποθετούνται δηλαδή απέναντι στην Ευρώπη, απέναντι στην οικονομική και πολιτική ενοποίηση της ΕΕ. Πριν κάποια χρόνια ενδεχομένως η πολιτική αντιπαράθεση των πολιτικών δυνάμεων να ήταν στο μείγμα Κράτος – Αγορά. Και ασφαλώς θα παραμείνουν και στο μέλλον παρόμοιες διαφορές. Σήμερα όμως μετά από δεκαετίας ειρήνης και ευημερίας, στην Ευρώπη συγκρούονται κυρίαρχα δύο εκδοχές. Η μία είναι η εθνική περιχαράκωση, το ξαναστήσιμο των εθνικών τειχών, η επανασύσταση του εθνικισμού ως κυρίαρχη πολιτική πρακτική μεταξύ των Κρατών. Η άλλη είναι η συνέχιση του δύσκολου δρόμου της συνεργασίας των Εθνών – Κρατών που ξεκίνησε το 1957 στη Ρώμη, με την υπογραφή των συμφωνιών για την ίδρυση της ΕΟΚ και μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση των 28 σήμερα Κρατών. Με το επόμενο βήμα, που είναι η οικονομική και παραπέρα πολιτική ενοποίηση. Η ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης που οραματίσθηκαν τα πιο φωτεινά ευρωπαϊκά μυαλά. Και αυτό το νέο δίλημμα εξελίσσεται ως το νέο διακύβευμα της πολιτικής αντιπαράθεσης και ενδεχομένως πάνω σ’ αυτό να οικοδομηθεί η μελλοντική πολιτική αντιπαράθεση.

Και έτσι λίγες μέρες μετά, η δολοφονία της δημοφιλούς Κοξ, γίνεται αντικείμενο αναλύσεων, αν και κατά πόσο θα επηρεάσει το αποτέλεσμα του Βρετανικού δημοψηφίσματος. Αλλά και ως ένα μεμονωμένο γεγονός κατά πόσο μπορεί να λειτουργήσει ως αφορμή ή να επηρεάσει στο μέλλον τη μια ή την άλλη εξέλιξη. Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να αποτιμηθεί ο βαθμός επηρεασμού της, στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Το σίγουρο είναι ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, θα λειτουργήσει καταλυτικά για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Όπως η ευρωπαϊκή προοπτική, η ματαίωση ή η επιτάχυνση της οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης. Τα νέα διλήμματα που θα διαμορφωθούν σήμερα, αλλά και στο μέλλον. Όμως όσο και αν φαίνεται πολύ μακριά για τη χώρα μας το δημοψήφισμα για το ενδεχόμενο του Brexit, θα επηρεάσει σημαντικά και τη δική μας υπόθεση μεσοπρόθεσμα και ιδιαίτερα την τύχη της νέας συμφωνίας της χώρας με τους ευρωπαίους εταίρους και δανειστές της (3ο μνημόνιο).   Και εξηγούμαι.

            Ας υποθέσουμε ότι στο δημοψήφισμα της Βρετανίας υπερισχύει το Brexit. Tα ενδεχόμενα για την ευρωπαϊκή προοπτική είναι δύο. Ο πρώτος δρόμος είναι η διακοπή ή το πάγωμα των διαδικασιών περαιτέρω ενοποίησης ή στη χειρότερη εκδοχή, η αρχή για το ξήλωμα του πουλόβερ. Η ΕΕ θα αποτελεί μια νομισματική ένωση υπό διαρκή αμφισβήτηση. Τα δεδομένα σε μια τέτοια εξέλιξη δεν θα είναι καθόλου καλά για την Ελλάδα. Σε συνθήκες αποδιοργάνωσης και αποδυνάμωσης της ενοποιητικής διαδικασίας, κανένας δεν θα σκεφτεί πως θα τα βγάλει πέρα η Ελλάδα. Ο καθένας θα κοιτάξει τα στενά εθνικά του συμφέροντα. Ενδεχομένως οι ισχυρές χώρες της ΕΕ να αναζητήσουν νέες μορφές συνεργασίας, χωρίς αδύνατους κρίκους τύπου Ελλάδας. Κάποιοι, με απλοϊκές πάλι προσεγγίσεις είναι υποστηρικτικές του Brexit, θεωρώντας ότι έτσι θα χτυπηθεί –λένε- η ηγεμονία της Γερμανίας εντός της ΕΕ και έτσι αυτόματα θα αλλάξει και η κυρίαρχη πολιτική της λιτότητας. Βέβαια δεν μας εξηγούν πως θα γίνει αυτό, όταν σήμερα τα πιο μεγάλο βάρος της χρηματοδότησης της Ευρώπης, του προϋπολογισμού της και των κοινωνικών της ταμείων, γίνεται από τη πιο ισχυρή οικονομία της, δηλαδή τη Γερμανία. Και όσον αφορά τη χώρα μας ενδεχομένως χωρίς τη Γερμανία, να μην υπήρχαν τα τρία προγράμματα στήριξης, άνω των 250 δις. ευρώ. Ύστερα δεν μας εξηγούν πως θα γίνει η διακοπή της λιτότητας σε μια χώρα που δεν παράγουμε και το εισόδημα μας φτάνει, (σήμερα γιατί το 2009 δεν έφταναν ούτε για αυτά), ίσα για να καλύψει μισθούς και συντάξεις και αν δεν ήταν οι εταίροι και ιδιαίτερα η Γερμανία ως η ισχυρότερη χώρα, να μας καλύπτουν σήμερα τα δάνειά μας θα είχαμε χρεοκοπήσει παταγωδώς και ενδόξως. Ο δεύτερος δρόμος που ενδεχομένως να επιλέξουν οι ευρωπαϊκές χώρες που συγκροτούν την ΕΕ σε ενδεχόμενο Brexit, είναι η ενίσχυση και η επιτάχυνση των διαδικασιών της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης. Και στην περίπτωση αυτή κανένας δεν θα θέλει να περιμένει μια Ελλάδα, η οποία καθυστερεί τις μεταρρυθμίσεις, δεν θέλει να εκσυγχρονίσει το Κράτος της, δεν θέλει να επιβάλλει την αξιολόγηση και την αξιοκρατία στο Κράτος. Και τότε ένα Grexit δεν θα αποτελεί απλά ενδεχόμενο. Θα είναι μια μάλλον υποχρεωτική εξέλιξη. Δεν ξέρω εάν και κατά πόσο οι αντιευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας μας, (συμπεριλαμβανομένων και των ευρωσκεπτικιστών), αναμένουν μια τέτοια εξέλιξη για να ρίξουν πλέον βολικά τις ευθύνες ενός Grexit στους ευρωπαίους εταίρους μας.  

Εάν όμως υπάρχουν έστω και ελάχιστες πιθανότητες για ένα τέτοια ενδεχόμενο, θα πρέπει οι ευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας σε ένα Ευρωπαϊκό Μέτωπο, πέρα και πάνω από τους σημερινούς κομματικούς διαχωρισμούς να υπερασπιστούν με κάθε δημοκρατικό τρόπο την παραμονή της χώρας στον ευρωπαϊκό δρόμο και προοπτική.

19-6-2016
Κώστας Χαϊνάς



Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Για την πολυπολιτισμικότητα και κάποιες αναθεωρήσεις



Για το Ισλάμ. Ξέρω ότι είναι ένα λεπτό θέμα και είναι λογικό να έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις. Καταθέτω λοιπόν τη γνώμη μου. Σήμερα με αφορμή και τις τρομοκρατικές αιματηρές επιθέσεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, περνάμε μια φάση αμφισβήτησης της πολύ-πολιτισμικής κοινωνίας που πολλοί πιστέψαμε και υπερασπιστήκαμε σε όλες τις φάσεις του ευρωπαϊκού νεωτερισμού, κόντρα σε κάθε είδους αποκλεισμό, ρατσισμό και εθνικισμό. Όμως σήμερα έχουμε κάποια νέα δεδομένα που μας υποχρεώνουν να ξαναδούμε κάποιες πλευρές που συνδέονται με λεπτά θέματα  και όρους συμβίωσης διαφορετικών πολιτισμών, θρησκευτικών παραδόσεων, προλήψεων και προκαταλήψεων που κουβαλά ο καθένας ατομικά ή μια κοινωνική ή εθνοτική ομάδα, που ζει σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη. Μια πόλη τελείως διαφορετική με την ευρωπαϊκή πόλη του προηγούμενου αιώνα. Όπου εκεί η ένταξη ενός διαφορετικού στην κοινωνία, αποτελούσε μέγιστη φροντίδα του Ευρωπαϊκού Κράτους πρόνοιας, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας και τα κατάφερε σε μεγάλο βαθμό. Σήμερα όμως, μετά τους περιφερειακούς πολέμους και την μαζική μετεγκατάσταση εκατομμυρίων μη ευρωπαίων, οι πόλεις και οι κοινωνίες αυτές είναι πολύ διαφορετικές. Αυτά σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση ομάδων και στρωμάτων των ευρωπαϊκών πόλεων, ενεργοποίησαν με την βοήθεια ενός επιθετικού Μουσουλμανικού ριζοσπαστισμού που αναδείχθηκε στις χώρες κυρίως που έζησαν αυτούς τους πολέμους, ακόμη και σε μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, θυμικά και ανορθολογισμούς που ήταν θαμμένα πολύ βαθιά στο υποσυνείδητο των ανθρώπων. Και ο πόλεμος μεταφέρεται στις πόλεις με τη μορφή των μαζικών τρομοκρατικών χτυπημάτων. Και το διακύβευμα είναι τεράστιο. Αφορά αυτό που λέμε ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ανεκτικότητα στην διαφορετικότητα, η ενιαία Ευρώπη χωρίς εσωτερικά σύνορα, το Κράτος πρόνοιας, η Ευρωπαϊκή Ένωση σε τελική ανάλυση. Κάποια πράγματα λοιπόν χρειάζονται επαναπροσέγγιση και ενδεχομένως αναθεώρηση.

Ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέγει τη θρησκεία του ή να είναι άθρησκος ή αγνωστικιστής ή άθεος. Να το δηλώνει ή να μην το δηλώνει, με τρόπο που να μην ενοχλεί τον άλλον. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος από κανέναν, να εκφράζει ή να δηλώνει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Ούτε καν η Πολιτεία έχει δικαίωμα να ζητά από κάποιον πολίτη να δηλώσει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις ή με ποιον τρόπο θα ορκιστεί. Π.χ. είναι απαράδεκτο σήμερα, ακόμη και μετά την καταδίκη μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, να ζητεί ο δικαστής σε μια δίκη από τους μάρτυρες, αν θα ορκιστούν θρησκευτικά ή όχι. Ή στις ορκωμοσίες να ζητούν από αιρετούς πως θα ορκιστούν και αυτά να γράφονται στα πρακτικά της ορκωμοσίας! Αυτά πρέπει να καταργηθούν άμεσα νομοθετικά. Παραβιάζουν ανοικτά τα δικαιώματα των ανθρώπων περί θρησκευτικής ελευθερίας και περί μη υποχρέωσης να δηλώσουν την θρησκευτικότητα τους.

Για τα διάφορα σύμβολα ή ενδυματολογικά χαρακτηριστικά, που παραπέμπουν σε μια θρησκεία. Π.χ. για την μαντίλα που έγινε πολύ συζήτηση αυτές τις μέρες με αφορμή τις παρελάσεις, είμαι πιο κοντά στην γαλλική προσέγγιση. Δεν με ενοχλεί η αμφίεση του καθένα αρκεί στο δημόσιο χώρο να μην παραβιάζει στοιχειώδεις κανόνες συμβίωσης και ισονομίας των ανθρώπων και της προκλητικής προβολής μιας δοξασίας ή ενός θρησκευτικού δόγματος. Π.χ. Μια μαθήτρια δεν μπορεί να πηγαίνει στο Σχολείο ή στην παρέλαση με μπούρκα ή με μαντίλα, ή με έναν επιδεικτικό σταυρό.

Αυτά τα θέματα πρέπει να λυθούν και να αντιμετωπισθούν μετά από μια μεγάλη και ανοικτή συζήτηση στην κοινωνία μας, χωρίς να αφήνουμε να δημιουργείται προηγούμενο της οποιασδήποτε νομιμοποίησης, αλλά και χωρίς να αφήσουμε να επικρατήσουν ρατσιστικές και ξενοφοβικές αντιλήψεις. Ταυτόχρονα χρειάζεται να διαχωριστεί πλήρως η λειτουργία του Σχολείου με την Χριστιανική Εκκλησία, την οποία τιμάμε και σεβόμαστε ως παράδοση και όχι μόνο, αλλά έως εκεί. Δεν μπορεί να έχει ρόλο στην εκπαίδευση, εκτός από τις δικές της εκκλησιαστικές σχολές. Το μάθημα των θρησκευτικών να μετεξελιχθεί σε υποχρεωτικό μάθημα θρησκειολογίας, όπου θα συμμετέχουν όλοι οι μαθητές, χωρίς να ενδιαφέρει κανέναν το θρήσκευμά τους, η πρωινή προσευχή να αντικατασταθεί με ένα κείμενο ή με μια παραίνεση του Διευθυντή του Σχολείου ή κάποιου καθηγητή, που θα γίνεται με αφορμή ένα πραγματικό γεγονός του Σχολικού περιβάλλοντος που θα λειτουργεί διαπαιδαγωγικά.

Τέλος, έχω πολλές αμφιβολίες για το θέμα του Ισλάμ, ως (και) Δικαιϊκό Σύστημα, όπως το ίδιο αυτοκαθορίζεται για τους Μουσουλμάνους. Και αυτό είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα με το Ισλάμ. Που επιδιώκει να λειτουργεί ως ένα σύστημα ρύθμισης όλων των σχέσεων του ανθρώπου με την κοινωνία και την πολιτεία και όχι μόνο όσον αφορά την θρησκευτική πίστη του κάθε Μουσουλμάνου. Αν ακούσετε ομιλίες ή αν διαβάσετε κείμενα ακόμη και των πιο μετριοπαθών εκπροσώπων του Ισλάμ, θα διαπιστώσετε ότι διεκδικεί ρόλο για την διευθέτηση θεμάτων που αφορούν Μουσουλμάνους, πολύ πέρα από αυτά που θα ήταν φυσιολογικά για ένα θρησκευτικό δόγμα. Δεν είναι δυνατόν να επιτρέπουμε σε χώρες της Ευρώπης, που πέρασαν με μεγάλες θυσίες, πολέμους με εκατοντάδες χιλιάδες  θύματα, από τη βαρβαρότητα της Ιεράς Εξέτασης του θρησκευτικού Χριστιανικού Μεσαίωνα στον ευρωπαϊκό διαφωτισμό, την δυνατότητα να επιλύουν θέματα αστικών ή οικογενειακών διαφορών, άτομα ή ακόμη και θεσμοί όπως ο Μουφτής,  σύμφωνα με το Μουσουλμανικό Νόμο (Σαρία). Η λειτουργία των Μουφτήδων στην Βόρεια Ελλάδα χρειάζεται αναθεώρηση. Σήμερα οι Μουφτήδες παίρνουν αποφάσεις με βάση το Μουσουλμανικό Νόμο (Σαρία), πάνω σε διαφορές μεταξύ ελλήνων Μουσουλμάνων. Μια γνωστή περίπτωση, είναι μια απόφαση ενός Μουφτή της Θράκης, να μην αναγνωρίσει την κληρονομιά που άφησε ο αποθανών σύζυγός μιας γυναίκας και να λειτουργήσει υπέρ των συγγενών του. Και επειδή το ελληνικό δίκαιο αναγνωρίζει, χωρίς να μπορεί να παρέμβει, τις αποφάσεις των Μουφτήδων, ορισμένες απ΄ αυτές, έχουν παραπεμφθεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Όλα αυτά πρέπει να τελειώσουν και όλες οι διαφορές να επιλύονται σύμφωνα με τους νόμους της χώρας μας, όπως γίνεται και με όλους τους υπόλοιπους μη-Μουσουλμάνους πολίτες της. Είναι μια βασική δημοκρατική μεταρρύθμιση, που πρέπει να την υποστηρίξουν όλες οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις.

Έχω λοιπόν πολλές αμφιβολίες, όσον αφορά κάποιες πλευρές της λειτουργίας της πολυ-πολιτισμικής ευρωπαϊκής κοινωνίας σήμερα, οι οποίες –κατά την γνώμη μου- χρειάζονται αναθεώρηση. Ιδιαίτερα όταν έρχονται θρησκευτικά δόγματα, που όχι μόνο θέλουν να λειτουργούν ισότιμα με τα υπόλοιπα θρησκευτικά δόγματα (που είναι θεμιτό), αλλά διεκδικούν ιδιαίτερο θεσμικό και δικαιϊκό ρόλο στις δικές μας κοινωνίες, για πολίτες (έστω Μουσουλμάνους), που όμως οι ίδιοι επιλέγουν να  θέλουν να πολιτογραφηθούν ως ευρωπαίοι πολίτες, ή έστω θέλουν να συμβιώσουν μαζί μας.  

Πρέπει λοιπόν να πει η Ευρώπη στους ανθρώπους αυτούς με κάθε τρόπο, πριν ακόμη ξεκινήσουν το βασανιστικό πολλές φορές για τους ίδιους ταξίδι, ότι στις ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν κάποιοι κανόνες και νόμοι, που πρέπει να τηρήσουν και που ενδεχομένως να μην συμφωνούν με αυτούς.

27-3-2016
Κώστας Χαϊνάς

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2016

Για να υλοποιήσεις ένα επενδυτικό σχέδιο, εντάσσοντας το στο νέο ΕΣΠΑ θα πρέπει να έχεις τα κεφάλαια που απαιτούνται ;




Δυστυχώς και τα νέα προγράμματα του νέου ΕΣΠΑ που εξαγγέλθηκαν έχουν τα προβλήματα χρηματοδότησης του παρελθόντος. Ενώ -ορισμένα- επιχορηγούν ακόμη και το 100% των επιλέξιμων δαπανών του επενδυτικού σχεδίου (εκτός του ΦΠΑ), στο θέμα της είσπραξης της επιχορήγησης για να πληρωθούν αυτές οι δαπάνες, οι νέοι επενδυτές θα πρέπει να τις εξοφλήσουν προηγουμένως (και μάλιστα μέσω επιχειρηματικού τραπεζικού λογαριασμού όψεως) και στην συνέχεια να εισπράξουν την επιχορήγηση. Είτε να καταθέσουν για τα εισπραττόμενα ποσά της επιχορήγησης, ισόποσες τραπεζικές εγγυητικές επιστολές.

Τι γίνεται λοιπόν στην πράξη; Ας πούμε δύο νέοι επενδυτές αποφασίζουν να υλοποιήσουν μια καινοτόμο ιδέα, στήνοντας μια νεοφυή επιχείρηση, π.χ στον αγροδιατροφικό τομέα. Επειδή δεν έχουν το απαραίτητο κεφάλαιο, απευθύνονται σε μια Τράπεζα. Δυστυχώς όμως οι ελληνικές Τράπεζες δεν καταλαβαίνουν αυτά περί νεοφυών επιχειρήσεων και δεν δανείζουν εάν δεν σου υποθηκεύσουν το σπίτι του πατέρα σου και της μάνας σου (αν δεν έχεις δικό σου).

Μια λύση λοιπόν για τη χρηματοδότηση του επενδυτικού τους σχεδίου είναι ένα από αυτά τα νέα προγράμματα του νέου ΕΣΠΑ, τα οποία χρηματοδοτούν κάποιες βασικές δαπάνες εκκίνησης και λειτουργίας για τα 2 πρώτα χρόνια. Έλα όμως που τα χρήματα στα δίνει, αφού πρώτα έχεις εξοφλήσει τις επιλέξιμες δαπάνες! Ή αφού καταθέσεις ισόποση τραπεζική εγγυητική επιστολή. Που για να σου δώσει η Τράπεζα την εγγυητική θα σου ζητήσει εγγυήσεις. Ή να εκχωρήσεις την επιχορήγηση του προγράμματος στην Τράπεζα. Ακόμη όμως και στην περίπτωση αυτή (αν δεν ζητήσει επιπλέον εξασφαλίσεις), η Τράπεζα χορηγεί στους επενδυτές ένα δάνειο. Δηλαδή όταν θα εισπράξει η Τράπεζα την επιχορήγηση από το πρόγραμμα, θα ζητήσει από τον επενδυτή και τους τόκους του δανείου. Π.χ. για 2 χρόνια θα ζητήσει στην καλύτερη περίπτωση επιπλέον 10.000 ευρώ για ένα δάνειο 50.000 ευρώ.

Υπήρχε άλλη λύση ;

Ασφαλώς και μάλιστα πολύ πιο ασφαλής, πιο έγκυρη και με τον τρόπο αυτό αποφεύγονται οι ψεύτικες τιμολογήσεις, υπερτιμολογήσεις και άλλα “κόλπα” που οδηγεί το ίδιο το σύστημα να κάνει ο κάθε επενδυτής. Να πληρώνεται ο κάθε προμηθευτής του επενδυτή, απ’ευθείας από το σύστημα με την κατάθεση του προ-Τιμολογίου Αγοράς. Δηλαδή εφόσον ελεγχθεί το προτιμολόγιο του Προμηθευτή, που θα καταθέσει ο επενδυτής μέσα από το πληροφοριακό σύστημα, αυτόματα να πιστώνεται ο λογαριασμός του δικαιούχου με το ποσό του τιμολογίου και στην συνέχεια να μεταφέρεται το ποσό αυτό στον λογαριασμό του δικαιούχου προμηθευτή (συν το ΦΠΑ που το επιβαρύνεται ο επενδυτής). Όλα αυτά βέβαια θα ελεγχθούν και κατά την ολοκλήρωση του φυσικού και οικονομικού αντικειμένου του έργου, από τις αρμόδιες ελεγκτικές αρχές.

Απλά πράγματα και με διαφάνεια.

Γι αυτό αγαπητέ υποψήφιε επενδυτή, που θέλεις να καταθέσεις αίτηση συμμετοχής στο νέο ΕΣΠΑ, ακόμη και αν επιχορηγείσαι με 100%, για να μην βρεθείς χρεωμένος στο τέλος του προγράμματος, θα σου πρότεινα να έχεις εξασφαλίσει από την αρχή το κεφάλαιο των τόκων του δανείου ή της εγγυητικής επιστολής που θα χρειαστείς (αν χρειαστείς) και την αξία του ΦΠΑ των τιμολογίων δαπανών της επένδυσής σου, τουλάχιστον !


Χαλκίδα 1-3-2016
Κώστας Χαϊνάς


Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

Γιατί είναι λάθος η αύξηση ασφαλιστικών εισφορών και φόρων







Μου λέει ένας φίλος συριζαίος, σήμερα. Καλά ρε φίλε εσύ δεν ήθελες το καλοκαίρι να υπογράψουμε τη συμφωνία, τώρα γιατί δεν συμφωνείς με τον Κατρούγκαλο ; Κοίταξε φίλε του λέω. Ναι, το καλοκαίρι η χώρα ήταν ήδη στο γκρεμό και είχε μόνο μια δυνατότητα. Να ανοίξει το αλεξίπτωτο για να περιορίσει τουλάχιστον την ταχύτητα της πτώσης. Τι έπρεπε να κάνουμε ; Να αφήναμε τον Τσίπρα να μας παρασύρει όλους μαζί του ; Νομίζω λοιπόν ότι καλά κάναμε το καλοκαίρι.

Τώρα για το σχέδιο Κατρούγκαλου. Φίλε μου, το σχέδιο αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τη συμφωνία του καλοκαιριού. Ούτε μας τα επιβάλλουν οι ξένοι που λανθασμένα πολλοί διαδηλωτές στη χθεσινή απεργία φωνάζανε. Είναι αποκλειστικά επιλογές της Κυβέρνησης. Μιλάω για τις αυξήσεις στις ασφαλιστικές εισφορές και στην φορολογία. Γιατί τα υπόλοιπα με τις μεταρρυθμίσεις και τις διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να τις κάνουμε, ακόμη και αν δεν τις προέβλεπε το μνημόνιο. Η συμφωνία τι προβλέπει ; Προβλέπει ένα βιώσιμο ασφαλιστικό και φορολογικό σύστημα. Και βιώσιμο σύστημα σημαίνει λιγότερη κρατική επιβάρυνση. Μείωση δηλαδή της κρατικής επιχορήγησης των ταμείων. Πως θα γίνει αυτό ; Υπάρχουν δύο τρόποι.

Ο ένας είναι να μειώσεις τις δαπάνες του ίδιου του ασφαλιστικού συστήματος, με διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Ακόμη και αν χρειαστούν να γίνουν μειώσεις σε συντάξεις να γίνουν αλλά να είναι δίκαιες. Για παράδειγμα είναι κάποια ταμεία που η επιχορήγηση του Κράτους φτάνει στο 80% της σύνταξης. Ε, εκεί μπορείς να κάνεις μείωση της κρατικής επιχορήγησης. Κυρίως όμως γίνεται με αποφασιστικές μειώσεις των κρατικών δαπανών γενικά. Σε όλους τους τομείς, εκτός ίσως από την υγεία και την παιδεία. Στους εξοπλισμούς για παράδειγμα. Δεν μπορεί το 2015 να διαθέτουμε το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ για στρατιωτικούς εξοπλισμούς στην ευρωζώνη. Όχι, να δίνουμε αυξήσεις στους ημέτερους μετακλητούς υπαλλήλους της Κυβέρνησης και υπερωρίες, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι υπερωριακή απασχόληση στο πολιτικό γραφείο του υπουργού και των βουλευτών και όχι για την υπηρεσία. Να σταματήσουμε τις προσλήψεις και οι ανάγκες αν καλυφθούν με μετακινήσεις υπαλλήλων. Ακόμη και αν χρειαστεί να μειώσουμε τη μισθολογική δαπάνη του δημοσίου με ένα δίκαιο τρόπο.

Ο άλλος τρόπος είναι αυτός που επέλεξε η Κυβέρνηση και ο κος Κατρούγκαλος. Αυξήσεις των εισφορών και της φορολογίας. Όμως με την αύξηση των εισφορών και της φορολογίας, κλείνεις επιχειρήσεις, δημιουργείς ανεργία, δημιουργείς αντικίνητρα στην επιχειρηματικότητα. Δηλαδή φίλε μου κλείνεις αυτούς που δημιουργούν τον πλούτο για να πληρωθούν οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και οι μόνοι που παράγουν πλούτο φίλε μου, είναι οι επιχειρήσεις, οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα και οι αγρότες μας. Και ξέρεις ότι είμαι από αυτούς που έχω υποστηρίξει από παλιά ότι πρέπει να πληρώσουν και οι αγρότες με ένα δίκαιο τρόπο, όταν εσύ με έλεγες μερκελιστή...

Εάν όμως αυτοί που παράγουν τον πλούτο, δεν μπορούν να πληρώσουν τις εισφορές τους και τους φόρους τους, τελειώσαμε ως χώρα. Και μη νομίζεις ότι επειδή εσύ είσαι δημόσιος υπάλληλος θα γλυτώσεις, γιατί σε πληρώνει το Κράτος. Ξέρω, δεν έχεις πληρώσει ποτέ εισφορές ή φόρους για να καταλάβεις τι σημαίνει αυτό. Δεν θα γλυτώσεις όμως σου λέω, γιατί αύριο το Κράτος δεν θα έχει να σε πληρώσει, αφού αυτοί από τους οποίους μαζεύει το χρήμα, θα κλείσουν και θα εξαφανιστούν. Γιατί ξέρεις φίλε μου ότι οι φόροι και οι εισφορές των συνταξιούχων και των δημόσιων υπαλλήλων, δεν είναι από την παραγωγή πλούτου. Είναι απλές λογιστικές εγγραφές στο λογιστικό σύστημα του Κράτους που στη μια στήλη εμφανίζονται ως έσοδα και στην άλλη ως έξοδα. Πως είναι λοιπόν δυνατόν να συμφωνήσω με το σχέδιο Κατρούγκαλου και τη φορολογική καταιγίδα που ετοιμάζει η Κυβέρνηση ;

Όχι, αυτή η πολιτική δεν επιβάλλεται από την τρόικα όπως λανθασμένα έχουν την εντύπωση πολλοί συμπατριώτες μας, ρίχνοντας το ανάθεμα στους “κακούς” ξένους. Όχι , όλα αυτά δεν ήταν στη συμφωνία του καλοκαιριού. Είναι μόνο στις κρατικίστικες ιδεοληψίες της Κυβέρνησης.


5-2-2016
Κώστας Χαϊνάς


Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Κάποιες σκέψεις για την Κοινωνική Ασφάλιση





Θα σας πω μια διαφορετική προσέγγιση για το ασφαλιστικό των ελεύθερων επαγγελματιών και επιχειρηματιών. Έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα (αύξηση συνταξιούχων, δημογραφικό κ.ά.), μάλλον πρέπει να οδηγηθούμε σε ένα σύστημα ελεύθερης ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής επιλογής. Τουλάχιστον στον τομέα της μη μισθωτής εργασίας. Δηλαδή να αφήσουμε τον κάθε ελεύθερο επαγγελματία και επιχειρηματία, να επιλέξει την ασφάλιση του και το συνταξιοδοτικό του πρόγραμμα, από την αγορά. Αν θέλει να ανταγωνιστεί και ο δημόσιος τομέας τον ιδιωτικό ασφαλιστικό τομέα, ας υπάρχει και αυτός και ας κάνει τις προσφορές του στον κάθε ελεύθερο επαγγελματία και ο τελευταίος ας επιλέγει τον φορέα και το πρόγραμμα που θέλει. Αυτή η ισοπέδωση που δημιουργεί η υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση δημιουργεί στρεβλώσεις και κυρίως ακριβά ασφάλιστρα, που ο επαγγελματίας και ιδιαίτερα ο νέος δυσκολεύεται να ανταποκριθεί.

Θα πει κάποιος : Μα έτσι καταργούμε την κοινωνική ασφάλιση, η οποία είναι κατάκτηση κ.λ.π. Ναι, η κοινωνική ασφάλιση ήταν κατάκτηση κάποια στιγμή, σήμερα είναι θηλιά για τον ελεύθερο επαγγελματία και τον επιχειρηματία. Είναι ένας από τους λόγους που χρεοκοπούν μικρές επιχειρήσεις και αποτελεί αντικίνητρο για όσους θέλουν να επιχειρήσουν και να δημιουργήσουν νέες θέσεις μισθωτής εργασίας. Ασφαλώς όποιος δεν θέλει να συμμετάσχει στην κοινωνική ασφάλιση, δεν θα έχει και τις υπηρεσίες του δημόσιου ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος. Θα αναζητά λύσεις μέσα από το πρόγραμμα που ο ίδιος θα έχει συνάψει με τον ιδιωτικό τομέα. Και τι θα γίνει με τον άνεργο επιστήμονα, με τον χρεοκοπημένο επαγγελματία ή επιχειρηματία ; Στις περιπτώσεις αυτές –οι οποίες είναι εύκολο να επιβεβαιώνονται ώστε να μην γίνεται εκμετάλλευση – θα αντιμετωπίζονται μέσα από την κοινωνική πρόνοια του Κράτους, όπως κάνει σήμερα για όλους τους ανασφάλιστους, τους άνεργους και φτωχοποιημένους πολίτες της χώρας, Δηλαδή μέσα από τη φορολογία (στην οποία συμμετέχουν όλοι), θα χρηματοδοτείται η πρόνοια για τις περιπτώσεις των ελευθέρων επαγγελματικών και επιχειρηματιών που θα χρειαστούν την κρατική μέριμνα κάποια στιγμή, όπως όλοι οι πολίτες. Εάν εφαρμοστούν τα μέτρα που προβλέπονται από το νέο ασφαλιστικό, θα επιβιώσουν ένας μικρός αριθμός ελευθέρων επαγγελματιών και επιχειρηματιών και ιδιαίτερα όσοι έχουν προνομιακές σχέσεις με το Κράτος και το ευρύτερο δημόσιο, ως προμηθευτές του ή ως πάροχοι υπηρεσιών και έχουν εξασφαλίσει ένα σταθερό σεβαστό ετήσιο εισόδημα με την βοήθεια του Κράτους.

Ας ρωτηθούν και οι ενδιαφερόμενοι ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες για το θέμα και όχι να αποφασίζουν άνθρωποι που δεν πλήρωσαν μόνοι τους ποτέ στη ζωή τους τις ασφαλιστικές και φορολογικές τους υποχρεώσεις. Γιατί για παράδειγμα ένας δημόσιος υπάλληλος δεν θα αναζητούσε ποτέ λύσεις από την αγορά (μόνο συμπληρωματικά), αφού έχει την ασφάλεια του Κράτους που του εξασφαλίζει τις ασφαλιστικές του εισφορές, που σε τελευταία ανάλυση τις χρηματοδοτεί ο ιδιωτικός τομέας μέσω της φορολογίας. Το Κράτος πατερούλης, είναι βαθειά ριζωμένο στο υποσυνείδητο κοινωνιών όπως η ελληνική, με παράδοση φανατικού κρατισμού όχι μόνο στα κόμματα της αριστεράς, αλλά και στα δεξιά και συντηρητικά...

Μα θα πει κάποιος, ο ιδιωτικός ασφαλιστικός τομέας ενδιαφέρεται να κερδίσει. Ασφαλώς και ο ιδιωτικός ασφαλιστικός τομέας θέλει να κερδίσει και ασφαλώς θα έχει κέρδη, αλλά ταυτόχρονα θα έχει και κανόνες. Τα οποία κέρδη κυρίως προέρχονται από τα επενδυτικά προϊόντα στα οποία αξιοποιούνται οι ασφαλιστικές εισφορές και μάλιστα μακροπρόθεσμα. Ακόμη και σήμερα που ο ιδιωτικός τομέας έχει ένα πολύ μικρό μερίδιο αγοράς έχει ανταγωνιστικά πακέτα ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής κάλυψης. Κάποιοι λένε ότι αυτή η πρόταση έχει δοκιμασθεί στην Αμερική και έχουν αποτύχει γιαυτό σήμερα αναθεωρούν. Λάθος, στις ΗΠΑ, η πολιτική Ομπάμα δεν αμφισβητεί την ελεύθερη επιλογή ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής κάλυψης του κάθε πολίτη. Αυτό θεωρείται μάλιστα ως απαραβίαστη ατομική ελευθερία. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει καταστάσεις ακραίας φτώχειας, ανεργίας και κοινωνικού περιθωρίου. Και καλά κάνει. Μια πολιτική δηλαδή, κοινωνικής προστασίας των αδυνάτων οικονομικά, που όμως δεν έρχεται σε αντίθεση με την ελεύθερη επιλογή ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής κάλυψης του κάθε πολίτη.

Αρκετοί θα τρέξουν να κατηγορήσουν την πρόταση ως φιλελεύθερη ή νέο-φιλελεύθερη. Δεν έχω πρόβλημα. Ποιος είπε ότι ο φιλελευθερισμός (γιατί μόνο αυτός υπάρχει πραγματικά ως φιλοσοφία και πολιτική), έχει σε όλα άδικο;

25-1-2016
Κώστας Χαϊνάς