Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Πρώτες σκέψεις για τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015



(Τώρα έρχονται τα δύσκολα)


Η 20η Σεπτεμβρίου ήταν μια νίκη του Αλέξη Τσίπρα. Πέρα από κάθε ορθολογισμό, το εκλογικό σώμα, παρά την προβληματική επτάμηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που πρόσθεσε νέα δεινά στην ήδη καθημαγμένη οικονομία της χώρας, του έδωσε εντολή να ολοκληρώσει το έργο που υποτίθεται ανέλαβε τον Ιανουάριο του 2015, χωρίς διαμεσολαβητές και με τον ίδιο σύμμαχο. Από μια άποψη ίσως είναι και καλύτερα. Γιατί τώρα ο κος Τσίπρας δεν θα μπορεί να επικαλεστεί τα γνωστά, δεν ήξερα, δεν  το περίμενα, αιφνιδιαστήκαμε και άλλες αστείες δικαιολογίες που επικαλέσθηκε για την 7μηνη διακυβέρνησή του και το σκληρό μνημόνιο που υπέγραψε.

Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τη νέα Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Γιατί ο κος Τσίπρας είχε εκδηλώσει την προτίμησή του στον συνεταίρο του κο Καμμένο πριν τις εκλογές και αυτό κάτι ασφαλώς σημαίνει, όσον αφορά τις προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ. Αναμένονται λοιπόν νέοι φόροι, νέες επιβαρύνσεις για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Ένα σκληρό ανελαστικό μνημόνιο πρέπει να εφαρμοστεί από τη νέα Κυβέρνηση, εάν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει χρηματοδότηση της οικονομίας μας από τους εταίρους και εάν δεν θέλει να επαναλάβει τα πειράματα του περασμένου επταμήνου. Και εδώ θα δοκιμαστεί για άλλη μια φορά η κοινοβουλευτική πλειοψηφία και η σταθερότητα της χώρας. Το άμεσο μέλλον αβέβαιο.

Η εκλογική σταθερότητα της ΧΑ δείχνει ότι ένα τμήμα του εκλογικού σώματος, πεισματικά επιμένει να ψηφίζει αυτό το μόρφωμα. Η επιμονή αυτή πρέπει να προβληματίσει το πολιτικό σύστημα και γενικότερα την πολιτεία και τη δικαιοσύνη. Δεν ξέρω εάν αυτή η δικαστική διελκυστίνδα, όπως και η απαγόρευση προβολής και συμμετοχής της ΧΑ στη δημόσια συζήτηση ωφέλησε τη Δημοκρατία. Εφόσον η δικαιοσύνη κρίνει ότι αυτό το μόρφωμα μπορεί να λειτουργεί ως πολιτικό κόμμα, τότε δεν μπορεί να το έχεις κρυμμένο πίσω από την κουρτίνα. Γιατί μάλλον τότε λειτουργούν άλλα κριτήρια για την επιλογή του από το εκλογικό σώμα και το κυριότερο ο λόγος του μένει στο απυρόβλητο, χωρίς αντιπαράθεση, χωρίς κρίση και τελικά χωρίς απόρριψη.

Η σημαντική μείωση των δυνάμεων του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, δείχνει τις δυσκολίες ανανέωσης του πολιτικού συστήματος, αλλά σημαντικά συνετέλεσαν και τα στρατηγικά λάθη της ηγεσίας του σε θέματα της πολιτικής αντιπαράθεσης, της διφορούμενης στάσης του απέναντι στην Κυβέρνηση και ιδιαίτερα απέναντι στο κο Τσίπρα, οι λαθεμένες θεωρίες του περί παλιού και νέου, αλλά και η μικρή γείωση του κόμματος με την κοινωνία, ειδικά στην περιφέρεια, όπου λειτουργούν σε σημαντικό βαθμό διαφορετικά κριτήρια στην επιλογή μιας πολιτικής δύναμης σε σχέση με τα αστικά κέντρα.

Η σημαντική άνοδος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, της συνεργασίας δηλαδή του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ και τις κινήσεις πολιτών, έδειξε σε πρώτο βαθμό ότι κάποιοι πολιτικοί χώροι αποδεικνύονται πολύ σκληροί για να “πεθάνουν”, και σε δεύτερο βαθμό τη δυναμική του εγχειρήματος της ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας. Ναι, αυτή η εκλογική συμμαχία, έδειξε σε πολλούς ανέστιους πολίτες, ότι δεν αποτελεί άπιαστο όνειρο η ανασυγκρότηση του προοδευτικού πόλου. Αρκεί να υπάρχει πνεύμα συνεργασίας, χωρίς ηγεμονισμούς και αλαζονεία. Και αυτή η επιτυχία του πρώτου βήματος αποτελεί την εγγύηση, ότι θα ακολουθήσει το δεύτερο βήμα. Που δεν μπορεί να είναι άλλο από τη συνεργασία  και συμπόρευση όλων των προοδευτικών δυνάμεων από το Προοδευτικό Κέντρο έως την ανανεωτική και μεταρρυθμιστική αριστερά. Για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου και την ίδρυση του σοσιαλδημοκρατικού φορέα της χώρας. Της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Και αυτό δεν πρέπει να καθυστερήσει ούτε μία μέρα.

Χρειάζεται βέβαια προσοχή ώστε να μην επικρατήσουν μικροκομματικοί εγωισμοί, όπου ο καθένας θα προσπαθήσει να κρατήσει το “κομματάκι” του. Οι προοδευτικοί πολίτες έδωσαν την ευκαιρία. Οι συγκροτημένες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ αλλά και δυνάμεις του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και των κινήσεων πολιτών, πρέπει να συνειδητοποιήσουν την μεγάλη εικόνα που τους υπέδειξε το εκλογικό σώμα. Την ανασυγκρότηση για την δημιουργία του νέου φορέα της σοσιαλδημοκρατίας. Και αυτό το εγχείρημα πρέπει να γίνει υπόθεση και των πάνω, αλλά κυρίως των από κάτω, δηλαδή των προοδευτικών πολιτών. Η νεοσυσταθείσα επιτροπή για την ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας χρειάζεται να πάρει άμεσα πρωτοβουλίες, έναρξης διαλόγου αλλά και συγκρότησης σοσιαλδημοκρατικών κινήσεων πολιτών σε όλη τη χώρα. Και μέσα από ένα διάλογο, αλλά χωρίς καθυστερήσεις, να προχωρήσουμε σε ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα. Τα θέματα των υπαρχόντων πολιτικών φορέων θα τα δούμε στην πορεία. Εάν τα πράγματα είναι ώριμα και όλες οι πλευρές δείξουν εμπιστοσύνη στους άλλους, ενδεχομένως να χρειαστεί να αυτοδιαλυθούν. Ενδεχομένως να συνεχίσουμε σε πρώτη φάση την μορφή της συμπαράταξης με την συνύπαρξη των επί μέρους φορέων και η ίδια η ζωή να μας επιβάλλει την πολιτική ενοποίηση στην πορεία. Η ουσία είναι να κάνουμε το δεύτερο βήμα, χωρίς καθυστερήσεις και χωρίς μικρομεγαλισμούς και πολιτικούς εγωισμούς. Ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας αποτελεί μια ανάγκη, όχι μόνο για τις κατακερματισμένες προοδευτικές δυνάμεις, αλλά για την ίδια την χώρα. Γιατί αυτός ο χώρος αποτελεί την προοδευτική λύση για την πατρίδα μας και κάποια στιγμή θα καλεστεί να αναμετρηθεί με την συντηρητική πολιτική αλλά και με τον αριστερό εθνολαικισμό και αντιευρωπαϊσμό.

21-9-2015
Κώστας Χαϊνάς, μέλος της επιτροπής για την ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Η σοσιαλδημοκρατία και το βασικό διακύβευμα των εκλογών της Κυριακής





Την Κυριακή το διακύβευμα δεν είναι η επιλογή ανάμεσα στην συντηρητική και σε μια προοδευτική πολιτική επιλογή.  Και αυτό γιατί το βασικό διακύβευμα στη φάση αυτή είναι, εάν η χώρα θα επιλέξει έναν σταθερό και βιώσιμο ευρωπαϊκό δρόμο ή όχι. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο εάν τα αποτελέσματα υποχρεώσουν όλες τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις να συνεργασθούν, συγκροτώντας μια Κυβέρνηση ευρύτατης πλειοψηφίας, που θα διασφαλίσει τον ευρωπαϊκό δρόμο της χώρας και θα δημιουργήσει συνθήκες σταθερότητας και αναπτυξιακής προοπτικής στη χώρα. Κυρίως θα αναλάβει να υλοποιήσει τις πιο δύσκολες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα – ανεξαρτήτως μνημονίου- και τις οποίες καμιά πολιτική δύναμη από μόνη της δεν θα μπορέσει να υποστηρίξει. Άρα το βασικό ζητούμενο στις εκλογές αυτές είναι, τα δύο πρώτα κόμματα να έχουν όσο γίνεται περισσότερο κομμένα τα φτερά τους και ταυτόχρονα να ενισχυθούν οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που θα λειτουργήσουν καταλυτικά την επομένη των εκλογών για μια Κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας. Εάν γίνει αυτό, η συνεργασία αυτή θα αναλάβει για τα επόμενα 3-4 χρόνια να υλοποιήσει το πιο δύσκολο έργο της μεταπολίτευσης. Να αλλάξει ριζικά την Ελλάδα. Να αποφύγει την αβεβαιότητα και τα σενάρια Grexit και να βάλει τις βάσεις για μια βιώσιμη αναπτυξιακή προοπτική της χώρας.


Μετά την υπογραφή του 3ου μνημονίου από τον κο Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και στην συνέχεια την διάσπαση του, αρκετοί αναλυτές βγήκαν να υποστηρίξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον καταλαμβάνει το μεσαίο χώρο μιας σοσιαλδημοκρατικής δύναμης. Είναι έτσι όμως ; Δεν νομίζω. Πρώτα απ’ όλα γιατί δεν το θέλει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ να τον κατατάσσουμε στις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά και γιατί δεν θεωρείται σοσιαλδημοκρατική μια δύναμη που θεωρεί τους ευρωπαίους εταίρους –που οι σοσιαλδημοκράτες είναι συνιδρυτές του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού- ως αντιπάλους. Που θεωρεί τους ευρωπαϊκούς λαούς και τις Κυβερνήσεις τους, που μας δανείζουν αυτά τα ιλιγγιώδη δισεκατομμύρια με επιτόκια πολλές φορές μικρότερα από αυτά που δανείζονται οι ίδιοι, που μας επιστρέφουν τα κέρδη από τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν οι κεντρικές τους Τράπεζες, ως τοκογλύφους. Δεν είναι σοσιαλδημοκρατική μια δύναμη όταν ακόμη εμπνέεται από το σύνδρομο του “Ολανδρέου”, παρότι αυτοί που στήριξαν περισσότερο τη χώρα στο χείλος του γκρεμού ήταν οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες Ολάντ και Ρέντσι. Δεν είναι σοσιαλδημοκρατική μια δύναμη που απορρίπτει ουσιαστικά το σημερινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες έχουν βάλει τη σφραγίδα τους, μιλώντας δήθεν για μια άλλη Ευρώπη. (Της ιδεοληπτικής τους φαντασίας ίσως). Δεν είναι σοσιαλδημοκρατική μια δύναμη που επιμένει σε διχαστικά, εμφυλιοπολεμικά διλήμματα του τύπου, “Την Κυριακή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν”. Οι σοσιαλδημοκράτες ανήκουν στις δυνάμεις της ήπιας πολιτικής αντιπαράθεσης, με λογικά επιχειρήματα και ορθολογισμό και όχι με πολεμικές  κραυγές και διχαστικά διλήμματα.

Οι σοσιαλδημοκράτες δεν χωρίζουν το πολιτικό σύστημα σε παλιό και νέο, για να ψαρεύουν σε θολά νερά. Γιατί το νέο προκύπτει από το παλιό και κάθε παλιό δεν το πετάμε, γιατί μέσα από το καλύτερο παλιό προκύπτει το καλό νέο. Και χωρίς παλιό δεν υπάρχει παρελθόν, χάνουμε το βηματισμό μας, πατάμε στον αέρα. Καμιά δύναμη δεν δημιουργείται από παρθενογένεση. Είναι μετεξέλιξη του παλιού. Οι σοσιαλδημοκράτες έρχονται άλλωστε από πολύ παλιά. Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα που παρότι η Ευρώπη σημαδεύτηκε από δύο παγκόσμιους πολέμους, η σοσιαλδημοκρατία μέσα από αδιάκοπες προσπάθειες, συναινέσεις και αντιπαραθέσεις, ήταν η βασική δύναμη που οικοδόμησε τη σύγχρονη κοινωνική Ευρώπη, που αποτελεί πρότυπο για εκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο που οι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες από την Ασία και την Αφρική σήμερα, αναζητούν μια φιλόξενη στέγη στα πλαίσια της Ευρώπης.


Το ΠΟΤΑΜΙ θα μπορούσαμε να το εντάξουμε εν δυνάμει στην σοσιαλδημοκρατία ; Ναι, γιατί μαζί του συμπλέουν  σοβαρές προοδευτικές δυνάμεις και προσωπικότητες της σοσιαλδημοκρατίας, κάτω όμως από ορισμένες προϋποθέσεις. Πρώτα από όλα πρέπει να το θέλει και το ίδιο. Επίσης να θέλει να συμπορευθεί με τις άλλες δυνάμεις του κέντοαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας. Μέχρι σήμερα όμως τίποτα από τα δύο δεν θέλει. Ο κος Σταύρος Θεοδωράκης από την αρχή προσπάθησε να εμφανίσει το κίνημά του, ως μια δύναμη που δεν έχει καμιά σχέση με το παλιό, με τα παλιά κόμματα δηλαδή και δεν έχει δείξει καμιά διάθεση συνεργασίας με τις άλλες δυνάμεις. Βεβαίως κάνει ανοίγματα προς πολλές κατευθύνσεις του πολιτικού σκηνικού, αλλά με την προϋπόθεση της ένταξης ή της συμπόρευσης με το ΠΟΤΑΜΙ. Δηλαδή σήμερα βλέποντας το ΠΟΤΑΜΙ έχεις μια πολύ σημαντική συμπόρευση σημαντικών προσωπικοτήτων, οι οποίες όμως δεν έχουν καμιά συμμετοχή στη ζωή του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, δηλαδή δεν υπάρχουν ουσιαστικοί πολιτικοί δεσμοί με το ΠΟΤΑΜΙ και όλα δείχνουν ότι η συμπόρευσή αφορά μόνο τις εκλογές και την εκλογή κάποιων – σημαντικών κατά τα άλλα προσωπικοτήτων. Το πιο σοβαρό είναι ότι δεν έχει καμιά διάθεση να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό κόμμα με συλλογική εκλεγμένη πολιτική ηγεσία και διαδικασίες κόμματος. Ας ελπίσουμε ότι μετά τις εκλογές θα ξανασκεφτεί όλα αυτά τα θέματα, γιατί το ΠΟΤΑΜΙ ή έστω κάποιες δυνάμεις που συμπορεύονται μαζί του, μπορούν και πρέπει να συμβάλουν στην συγκρότηση του προοδευτικού πόλου, της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας.

Και έμεινε η Δημοκρατική Συμπαράταξη, δηλαδή το εκλογικό σχήμα του ΠΑΣΟΚ με την ΔημΑρ και τις σοσιαλδημοκρατικές κινήσεις πολιτών, που δημιουργήθηκε ενόψει των εκλογών, περισσότερο ως κίνηση πολιτικής επιβίωσης, που όμως κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να αποτελέσει το πρώτο βήμα για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας. Ασφαλώς πολλοί από μας που υποστηρίζουμε σήμερα τη Δημοκρατική Συμπαράταξη,  έχουμε τις ενστάσεις μας για το παρελθόν των Κυβερνητικών θητειών του ΠΑΣΟΚ και τις ευθύνες του για το πελατειακό Κράτος και τη διαφθορά. Όμως ταυτόχρονα έχουμε και τις εξής εικόνες. Δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ έβαλαν πλάτη τα τελευταία έξι χρόνια για να μην πέσει η χώρα στα βράχια, όταν άλλες δυνάμεις επέλεξαν τον αντιμνημονιακό δρόμο, τα “Ζάπεια” και τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Με μεγάλο πολιτικό κόστος για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ του 44% του 2009. Άλλωστε μην ξεχνούμε ότι τον ΣΥΡΙΖΑ τον εκτόξευσαν από το 4% στο 36% οι πιο λαϊκίστικες και ανεύθυνες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Άρα το σημερινό ΠΑΣΟΚ –ιδιαίτερα και μετά την τελευταία ανανέωση του - δεν είναι ίδιο με το ΠΑΣΟΚ του δικομματισμού της περασμένης 40ετίας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ από μόνο του, μπορεί σήμερα να αποτελέσει τον φορέα της ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας. Ελπίζω αυτό να το έχει κατανοήσει και η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Οι δυνάμεις όμως που βρίσκονται σήμερα στο ΠΑΣΟΚ, ασφαλώς ΝΑΙ και μάλιστα από αυτές (ως η μεγαλύτερη συνιστώσα), θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία του εγχειρήματος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Και μαζί με τις άλλες δυνάμεις της ανανεωτικής και μεταρρυθμιστικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας που βρίσκονται στο ΠΟΤΑΜΙ, στη ΔημΑρ και πάρα πολλοί άλλοι που παραμένουν ανέστιοι σήμερα, όλες αυτές οι δυνάμεις μπορούν να ξαναδώσουν πνοή στην μεγάλη υπόθεση της ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας. Γιατί αύριο η προοδευτική λύση για τη χώρα θα προκύψει μέσα από την ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας. Αξίζει λοιπόν να ενισχύσουμε αυτό το πρώτο βήμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Για να γίνει μετά τις εκλογές το δεύτερο βήμα.


18-9-2015
Κώστας Χαϊνάς

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Προς τους φίλους μου για τη Δημοκρατική Συμπαράταξη




Υποστηρίζω την Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, σοσιαλδημοκρατικές κινήσεις πολιτών), στις εκλογές αυτού του Σεπτεμβρίου, γιατί αισθάνομαι ότι έτσι συνεχίζω να υπηρετώ το πολιτικό σχέδιο της μεγάλης συνάντησης των προοδευτικών δυνάμεων από το δημοκρατικό κέντρο έως την ριζοσπαστική αριστερά, όπως το εμπνευστήκαμε ως μειοψηφία της ΔΗΜΑΡ και στην συνέχεια ως Μεταρρυθμιστές. Αυτό το πολιτικό σχέδιο υπηρέτησα στις περιφερειακές εκλογές του 2014, κόντρα ακόμα και στις κυρίαρχες απόψεις της τότε ηγεσίας του κόμματος μου, της Δημοκρατικής Αριστεράς, συνεργαζόμενος από τότε με δυνάμεις που είχαν ρίζα το ΠΑΣΟΚ. Στο ψηφοδέλτιο της Εύβοιας στις περιφερειακές εκλογές ήταν περίπου κατά 80% ανένταχτοι και προοδευτικοί πολίτες από τον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς.

Μετά την αποχώρηση μας από τη ΔΗΜΑΡ ως Μεταρρυθμιστές τον Οκτώβριο του 2014, συνεργασθήκαμε με το ΠΟΤΑΜΙ χωρίς να ενταχθούμε σ’ αυτό, με την ελπίδα και την προσδοκία να υπάρξουμε πολιτικά και μετά τις εκλογές, χωρίς να ξεχάσουμε όμως τον πρωταρχικό μας στόχο, δηλαδή τη μεγάλη συνάντηση για την κεντροαριστερά. Δυστυχώς το ΠΟΤΑΜΙ και προσωπικά ο κος Σταύρος Θεοδωράκης δεν ενδιαφέρεται για μια τέτοια συνεργασία κομμάτων και κινήσεων και το έχει πει σε όλους τους τόνους ο άνθρωπος. Όμως, ούτε το ΠΟΤΑΜΙ θέλει να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο κόμμα, με πολιτική ηγεσία, όργανα, οργανώσεις κ.λ.π. Και μάλιστα ο ίδιος ο κος Σταύρος Θεοδωράκης έχει μια αποστροφή με όλα αυτά θεωρώντας τα κατάλοιπα των παλιών κομμάτων όπως λέει, γι αυτό και δεν θέλει μέλη που θα λένε τη γνώμη τους, αλλά εθελοντές. Σεβαστές θέσεις αλλά διαφωνώ κάθετα.

Εν τω μεταξύ η ΔΗΜΑΡ μετεξελίσσεται και μέσα από συγκρούσεις, αποχωρεί η παλιά ηγεσία (Κουβέλης) που προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η νέα ηγεσία με το Θανάση Θεοχαρόπουλο, κάνει κάποια σημαντικά βήματα για τη συνεργασία με τις άλλες δυνάμεις της κεντροαριστεράς. Δηλαδή η νέα ηγεσία της ΔημΑρ, ουσιαστικά αρχίζει να υλοποιεί το πολιτικό σχέδιο των Μεταρρυθμιστών, τον βασικό δηλαδή λόγο που εμείς είχαμε αποχωρήσει από τη ΔημΑρ. Την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου, μέσα από τη συνεργασία και την συμπαράταξη των προοδευτικών κομμάτων και κινήσεων και την δημιουργία της νέας σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας.

Σ’αυτήν την πρόσκληση είπα λοιπόν, ΝΑΙ, συνεπής στο πολιτικό σχέδιο που υπηρετήσαμε και πιστεύω ότι όλοι οι μεταρρυθμιστές θέλουμε να υπηρετήσουμε. Απλά οι συγκυρίες δεν βοήθησαν και κάποιους μας εγκλώβισαν οι εξελίξεις. Ξέρω ότι τα πράγματα δεν είναι ρόδινα και θα υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες για να υπερβούν ηγεμονισμοί και φαινόμενα αλαζονείας του χτες, αλλά δεν υπάρχει νομίζω άλλος δρόμος, από τη συνεργασία και τη συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων για να αντιμετωπίσουν τον δεξιό και αριστερό λαϊκισμό και τυχοδιωκτισμό. Πιστεύω ότι μετά τις εκλογές όπως και να έχουν τα πράγματα, θα συναντηθούμε ξανά με όλους τους φίλους που συμπορευθήκαμε μέχρι χθες, γιατί η ανάγκη για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου, για την ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας, μας ξεπερνάει όλους. Είναι μια αντικειμενική ανάγκη για να μπορέσει να λειτουργήσει σωστά το πολιτικό σύστημα, για να μπορέσουμε ως χώρα να βαδίσουμε με συνέπεια τον ευρωπαϊκό δρόμο.

Κώστας Χαϊνάς

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη σήμερα είναι το πρώτο βήμα.




Η Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ – Σοσιαλδημοκρατικές κινήσεις πολιτών), είναι μια πραγματικότητα. Μπορεί σε κάποιους να λειτούργησε η πολιτική επιβίωση ως βασικό κίνητρο για την συγκρότησή της. Με τη συγκρότηση της δεν σημαίνει ότι σβήνονται τα φαινόμενα της αλαζονείας της εξουσίας ή ότι άλλο αρνητικό βιώσαμε στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης. 

Όμως δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι τα τελευταία έξι χρόνια της κρίσης οι δυνάμεις αυτές (της σοσιαλδημοκρατίας) κράτησαν ουσιαστικά την Ελλάδα όρθια και πλήρωσαν αδρά το τόλμημά τους αυτό, όταν κάποιοι άλλοι (δεξιά και ριζοσπαστική αριστερά) είχαν καβαλήσει τα αντιμνημονιακά “Ζάπεια” και τα λαϊκίστικα σκισίματα του μνημονίου. 

Ταυτόχρονα –η Συμπαράταξη- δημιούργησε πολλές ελπίδες και προσδοκίες σε πολλούς προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες, που είναι ανέστιοι σήμερα ή που δεν βολεύονται με απολίτικα σχήματα περί παλιού και νέου, ή με τις φερόμενες ως νεωτερίστικες, αλλά επικίνδυνες θεωρίες περί των πολιτικών κομμάτων, της δημοκρατικής συγκρότησης και λειτουργίας τους,  τα οποία δεν στέκονται στην ουσία της πολιτικής, αλλά σε ψεύτικους διαχωρισμούς και καταλήγουν τελικά σε αρχηγικά μοντέλα, ουσιαστικά -μη κόμματα. 

Τις ελπίδες για την συνάντηση όλων των προοδευτικών δυνάμεων από το δημοκρατικό Κέντρο έως και την πραγματικά ανανεωτική και μεταρρυθμιστική αριστερά, που ενέπνευσαν πολλούς. Ίσως στις εκλογές αυτές να μην υπήρξαν οι προϋποθέσεις για μια μεγάλη συμπαράταξη, είτε γιατί κάποιοι δεν ήθελαν, είτε γιατί θεωρούν ότι κατέχουν το αλάθητο και πρέπει όλοι οι άλλοι να ακολουθήσουν το δικό τους εγχείρημα. 

Ελπίζω όμως ότι μετά τις εκλογές, όλοι όσοι ανησυχούμε και ενδιαφερόμαστε για την συγκρότηση του προοδευτικού πόλου στην πολιτική ζωή της χώρας, της Δημοκρατικής Παράταξης δηλαδή, ή μιας σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας αν θέλετε, ανεξάρτητα που βρισκόμαστε σήμερα, να βάλουμε το λιθαράκι μας, χωρίς φανατισμούς και περιχαρακώσεις. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη σήμερα είναι το πρώτο βήμα. 


11-9-2015
Κώστας Χαϊνάς

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού με πρόγραμμα τη συμφωνία με την ΕΕ η λύση της επόμενης μέρας





Ακούμε τις ηγεσίες των δύο “μεγάλων” κομμάτων και έχουμε λίγο μπερδευτεί. Πριν λίγες μέρες εψήφισαν και τα δύο κόμματα τη συμφωνία με την Ευρώπη (το 3ο μνημόνιο δηλαδή) και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, ο κος Τσίπρας μιλάει για παράλληλο πρόγραμμα. Δηλαδή για να καταλάβουμε. Το επίσημο πρόγραμμα της Κυβέρνησης του κου Τσίπρα, θα είναι το μνημόνιο, αλλά αυτός θα υλοποιεί (κρυφά;) κάποιο παράλληλο πρόγραμμα; Θα τρελαθούμε τελείως; Καταλαβαίνουμε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η ρεαλιστική στροφή της δημιούργησε μια παραζάλη, αλλά αν νομίζει ότι μπορεί να ξανακοροϊδέψει τους Έλληνες ψηφοφόρους με νέες απραγματοποίητες υποσχέσεις, πρώτον κάνει λάθος και δεύτερον για άλλη μια φορά ρισκάρει τη σταθερότητα της χώρας, που τόσο έχουμε ανάγκη μετά τις 20 Σεπτεμβρίου 2015. Ναι, νομίζω ότι οι μεγάλες δυσκολίες και οι κίνδυνοι για τη χώρα είναι μπροστά μας. Και όσα κόμματα συνεχίζουν να λένε ψέματα στον ελληνικό λαό, ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις, ότι μπορούμε να παρακάμψουμε το μνημόνιο, ότι μπορούμε να κοροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους, αναπαράγοντας  όλες τις ανεύθυνες υποσχέσεις του Ιανουαρίου, τότε θα αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες. Ναι, νομίζω ότι μόνο μία λύση έχουμε για την επόμενη μέρα των εκλογών. Όποιο κόμμα και αν βγει πρώτο, θα πρέπει να σχηματίσει Κυβέρνηση οπωσδήποτε με το δεύτερο και με όποιο άλλο κόμμα θελήσει να αναλάβει τις ευθύνες της διακυβέρνησης της χώρας, δηλαδή της υλοποίησης του μνημονίου. Και εξηγούμαι.

Η περίοδος που διανύουμε δεν είναι μια συνηθισμένη περίοδος. Η χώρα είναι χρεοκοπημένη ουσιαστικά, η παραγωγική της υποδομή είναι σχεδόν καταστρεμμένη, οι επιχειρήσεις είναι σχεδόν πεθαμένες και η χώρα συνεχίζει να αναπνέει χάρις στα προγράμματα βοήθειας των εταίρων μας στην Ευρώπη (τα περίφημα 1ο, 2ο και 3ο μνημόνιο). Μόνο μια πολύ ισχυρή Κυβέρνηση που θα συμμετέχουν(τουλάχιστον) και τα δύο μεγάλα κόμματα, μπορεί να βγάλει από την ακινησία τη χώρα και να βάλει μπροστά την παραγωγική μηχανή, συγκρουόμενη με τη γραφειοκρατία του δημοσίου και με τα κατεστημένα συμφέροντα. Κάθε άλλη Κυβέρνηση όση πλειοψηφία και αν έχει, θα έχει απέναντί της το άλλο μεγάλο κόμμα, το οποίο ακολουθώντας τη γνωστή λαϊκίστικη αντιπολιτευτική τακτική του πρόσφατου παρελθόντος θα εμποδίζει και θα ακυρώνει κάθε προσπάθεια αλλαγής στη χώρα. Αυτή η περίοδος θα πρέπει να είναι τουλάχιστον τετραετής, όση και η ζωή της νέας βουλής, χρονικό διάστημα ικανό να βγει η χώρα από την κρίση και από τα μνημόνια. Στις επόμενες εκλογές θα έχουμε την πολυτέλεια τα κόμματα να κοντραριστούν με τα προγράμματά τους. Τώρα προέχει η σωτηρία της χώρας.

Τα προβλήματα που θα έχει μπροστά της η νέα Κυβέρνηση, δεν θα είναι κάποια απλά προβλήματα διαχείρισης και διευθέτησης εκκρεμοτήτων. Το μνημόνιο 3 προβλέπει όσα δεν υλοποίησαν οι προηγούμενες Κυβερνήσεις, δηλαδή μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται να γίνουν και που κανένα κόμμα δεν έχει αρνηθεί για την αναγκαιότητά τους και γι αυτό άλλωστε το ψήφισαν. Όμως αυτές οι αλλαγές θίγουν κατεστημένα συμφέροντα μεγάλων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες θα αντιδράσουν. Μόνο μια πολύ ισχυρή Κυβέρνηση που θα βασίζεται τουλάχιστον στην δύναμη των δύο πρώτων κομμάτων, με συμπαγείς κοινοβουλευτικές ομάδες,  θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις οργανωμένες αντιδράσεις των συντεχνιών. Και επίσης δεν θα δοθεί η δυνατότητα στο ένα από τα δύο κόμματα να λαϊκίσει, εμποδίζοντας τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις.

 Τα άλλα κόμματα του ευρωπαϊκού προσανατολισμού (Δηλαδή το ΠΟΤΑΜΙ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), μπορούν να παίξουν έναν καθοριστικό ρόλο στην επίτευξη αυτού του σκοπού. Της υποχρεωτικής δηλαδή μετεκλογικής συνεργασίας των δύο πρώτων μεγάλων κομμάτων. Θα πρέπει σε όλους τους τόνους, να ξεκαθαρίσουν ότι θα συμμετέχουν, ή θα στηρίξουν ή θα δώσουν ψήφο ανοχής μόνο σε μια Κυβέρνηση συνεργασίας των δύο πρώτων κομμάτων. Έτσι βάζουν τις ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ προ των ευθυνών τους. Τους υποχρεώνουν να δεσμευθούν πιέζοντας το εκλογικό τους ακροατήριο και ταυτόχρονα κερδίζουν ψηφοφόρους που θα θελήσουν να ενισχύσουν τον καταλυτικό ρόλο των δύο φιλοευρωπαϊκών μικρότερων σχηματισμών και θα απογοητεύονται από την άρνηση του ενός ή του άλλου μεγάλου κόμματος να συνεργασθεί μετεκλογικά.

Μια τέτοια τακτική εκτιμώ ότι θα βοηθήσει τα μικρότερα φιλοευρωπαϊκά κόμματα να ενισχύσουν την παρουσία τους στην επόμενη Βουλή και να αντιμετωπίσουν την πόλωση που θα επιχειρήσουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Και εφόσον δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις της μεγάλης συνάντησης όλων των προοδευτικών δυνάμεων, από το φιλελεύθερο κέντρο έως τη σοσιαλδημοκρατία και την ανανεωτική αριστερά, ας αξιοποιήσουμε τα μικρά βήματα πού ήδη έγιναν προεκλογικά, ώστε την επόμενη μέρα των εκλογών, όσες δυνάμεις αισθάνονται ότι το μεγάλο ζητούμενο είναι η συγκρότηση του προοδευτικού πόλου εξουσίας, ας δώσουν όλες τις δυνάμεις τους για την επίτευξη αυτού του σκοπού.


1-9-2015
Κώστας Χαϊνάς