Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Έξοδα προεκλογικής περιόδου





Τα έξοδα της προεκλογικής περιόδου ως υποψήφιος βουλευτής Εύβοιας με το ΠΟΤΑΜΙ καταγράφονται στον επόμενο πίνακα :


Εξοδα
Ποσό



1
Παράβολο
146,74
2
Φυλλάδιο
492,00
3
Προβολή (άρθρα,φωτο, banners)
2.583,00
4
Διάφορα
193,35




Σύνολο
3.415,09



Ευχαριστώ από καρδιάς τις φίλες και φίλους που στήριξαν το ΠΟΤΑΜΙ και εμένα προσωπικά στην Εύβοια, κάνοντας μια πολιτική επιλογή, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο και σε μια πολύ κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση για τη χώρα


Χαλκίδα 27-1-2015
Κώστας Χαϊνάς

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Συνέντευξη του Κώστα Χαϊνά στο eviaportal.gr


Τελικά το μνημόνιο έφερε την κρίση ή η κρίση το μνημόνιο; 

Για κάθε λογικό άνθρωπο ισχύει το δεύτερο. Η Ελλάδα βρισκόταν σε κρίση εδώ και πολλά χρόνια, αφού βρισκόταν σε ύφεση από το 2008, αλλά και τα ελλείμματα είτε δημοσιονομικά είτε διαρθρωτικά, αποτελούσαν μια συνήθης κατάσταση για τη χώρα. Ως ένας λοιπόν από τους πιο αδύνατους κρίκους της ευρωζώνης, στο πρώτο κύμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξέσπασε, η Ελλάδα έπεσε στη δίνη της και μετά από πέντε χρόνια δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να βγούμε.

Τι δεν κάναμε σωστά και έχουμε φτάσει μετά από 5 χρόνια να συζητάμε ακόμα την πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ; 

Δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν οι βασικές δημοκρατικές δυνάμεις, σε ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, σε ένα εθνικό μνημόνιο δηλαδή, ώστε να γίνουν οι αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με ευρύτερες πλειοψηφίες και συναινέσεις. Το πολιτικό σύστημα επέλεξε να διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό τις πελατειακές σχέσεις και ένα κρατικοδίαιτο σύστημα, αντί να συγκρουσθεί με τις συντεχνίες και τις ειδικές ομάδες συμφερόντων. Οι ευθύνες βαρύνουν το πολιτικό σύστημα της χώρας συμπολιτευόμενο και αντιπολιτευόμενο, για αυτά που δεν κάναμε και έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και πολλά χρόνια για να γίνουμε μια κανονική δημοκρατική και ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα.

Γιατί η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος βγήκαν ή δείχνουν να βγαίνουν από την κρίση και εμείς δεν το έχουμε καταφέρει; Υπάρχει κάποιο παράδειγμα να ακολουθήσουμε;

Η βασική διαφορά με τις χώρες αυτές είναι η συνεννόηση και η συναίνεση που έλειψε παντελώς ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας. Όταν εκεί οι πολιτικές δυνάμεις συμφωνούσαν από κοινού για τις αναγκαίες αλλαγές που είχαν ανάγκη οι χώρες τους, εδώ συναγωνιζόντουσαν σε λαϊκισμό και σε παροχολογία χωρίς αντίκρισμα και ακόμη συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Το παράδειγμα είναι αυτό των ευρωπαϊκών χωρών. Που δεν αναζητούν “εχθρούς“ που τους επιβουλεύονται συνεχώς επικαλούμενοι θεωρίες συνομωσίας. Που παράγουν πλούτο και τον διανέμουν δίκαια και δεν στηρίζονται σε δανεικά και αγύριστα. Τις ευρωπαϊκές χώρες όπου οι πολιτικές δυνάμεις αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και τουλάχιστον μπορούν και συνεννοούνται.

Αναφέρετε τις τρεις πιο σημαντικές παρεμβάσεις που πιστεύετε ότι θα πρέπει να γίνουν για να αλλάξει σελίδα η Εύβοια. 

Η πιο σημαντική παρέμβαση για την Εύβοια είναι η παραγωγική της ανασυγκρότηση. Ένα αναπτυξιακό σχέδιο που θα μετασχηματίσει την οικονομία της, θα αξιοποιήσει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα σε όλους τους τομείς της οικονομίας και ιδιαίτερα στον ποιοτικό και εναλλακτικό τουρισμό. Ένα σχέδιο που θα δώσει κίνητρα στην επιχειρηματικότητα για δημιουργία και επενδύσεις και ιδιαίτερα θα στηρίξει τους νέους που θα επιχειρήσουν μέσα από συγκεκριμένες φορολογικές και ασφαλιστικές ελαφρύνσεις και απαλλαγές, τουλάχιστον για τα πρώτα πέντε χρόνια της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας. Βασικό συστατικό στοιχείο αυτής της ανασυγκρότησης, είναι οι υποδομές που έχει ανάγκη ο νομός και πιο συγκεκριμένα το οδικό της δίκτυο, οι παρακάμψεις των πόλεών της, τα λιμάνια της και ειδικά το λιμάνι της Κύμης, που μπορεί να αποτελέσει την πύλη προς το Αιγαίο και τη Βόρεια Θάλασσα.

Τι χρειάζεται η Ελλάδα την 26η Ιανουαρίου ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα τω εκλογών;
Συνεννόηση και συναίνεση των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων. Κουλτούρα συνεργασίας. Τα προβλήματα είναι τόσο σοβαρά και οξυμένα, ώστε κανένα κόμμα από μόνο του, ακόμη και αν έχει πλειοψηφία, δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει και να δώσει τις λύσεις που έχουμε ανάγκη. Για να διασφαλίσουμε την πολιτική σταθερότητα που την έχουμε τόσο πολύ ανάγκη ως χώρα και να μην ρισκάρουμε την συμμετοχή της στην ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή της προοπτική.


Ιανουάριος 2015

Κώστας Χαϊνάς
Τελικά το μνημόνιο έφερε την κρίση ή η κρίση το μνημόνιο; 

Για κάθε λογικό άνθρωπο ισχύει το δεύτερο. Η Ελλάδα βρισκόταν σε κρίση εδώ και πολλά χρόνια, αφού βρισκόταν σε ύφεση από το 2008, αλλά και τα ελλείμματα είτε δημοσιονομικά είτε διαρθρωτικά, αποτελούσαν μια συνήθης κατάσταση για τη χώρα. Ως ένας λοιπόν από τους πιο αδύνατους κρίκους της ευρωζώνης, στο πρώτο κύμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξέσπασε, η Ελλάδα έπεσε στη δίνη της και μετά από πέντε χρόνια δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να βγούμε.

Τι δεν κάναμε σωστά και έχουμε φτάσει μετά από 5 χρόνια να συζητάμε ακόμα την πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ;
Δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν οι βασικές δημοκρατικές δυνάμεις, σε ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, σε ένα εθνικό μνημόνιο δηλαδή, ώστε να γίνουν οι αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με ευρύτερες πλειοψηφίες και συναινέσεις. Το πολιτικό σύστημα επέλεξε να διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό τις πελατειακές σχέσεις και ένα κρατικοδίαιτο σύστημα, αντί να συγκρουσθεί με τις συντεχνίες και τις ειδικές ομάδες συμφερόντων. Οι ευθύνες βαρύνουν το πολιτικό σύστημα της χώρας συμπολιτευόμενο και αντιπολιτευόμενο, για αυτά που δεν κάναμε και έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και πολλά χρόνια για να γίνουμε μια κανονική δημοκρατική και ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα.

Γιατί η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος βγήκαν ή δείχνουν να βγαίνουν από την κρίση και εμείς δεν το έχουμε καταφέρει; Υπάρχει κάποιο παράδειγμα να ακολουθήσουμε;
Η βασική διαφορά με τις χώρες αυτές είναι η συνεννόηση και η συναίνεση που έλειψε παντελώς ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας. Όταν εκεί οι πολιτικές δυνάμεις συμφωνούσαν από κοινού για τις αναγκαίες αλλαγές που είχαν ανάγκη οι χώρες τους, εδώ συναγωνιζόντουσαν σε λαϊκισμό και σε παροχολογία χωρίς αντίκρισμα και ακόμη συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Το παράδειγμα είναι αυτό των ευρωπαϊκών χωρών. Που δεν αναζητούν “εχθρούς“ που τους επιβουλεύονται συνεχώς επικαλούμενοι θεωρίες συνομωσίας. Που παράγουν πλούτο και τον διανέμουν δίκαια και δεν στηρίζονται σε δανεικά και αγύριστα. Τις ευρωπαϊκές χώρες όπου οι πολιτικές δυνάμεις αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και τουλάχιστον μπορούν και συνεννοούνται.
Αναφέρετε τις τρεις πιο σημαντικές παρεμβάσεις που πιστεύετε ότι θα πρέπει να γίνουν για να αλλάξει σελίδα η Εύβοια. 
Η πιο σημαντική παρέμβαση για την Εύβοια είναι η παραγωγική της ανασυγκρότηση.

Ένα αναπτυξιακό σχέδιο που θα μετασχηματίσει την οικονομία της, θα αξιοποιήσει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα σε όλους τους τομείς της οικονομίας και ιδιαίτερα στον ποιοτικό και εναλλακτικό τουρισμό. Ένα σχέδιο που θα δώσει κίνητρα στην επιχειρηματικότητα για δημιουργία και επενδύσεις και ιδιαίτερα θα στηρίξει τους νέους που θα επιχειρήσουν μέσα από συγκεκριμένες φορολογικές και ασφαλιστικές ελαφρύνσεις και απαλλαγές, τουλάχιστον για τα πρώτα πέντε χρόνια της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας.

Βασικό συστατικό στοιχείο αυτής της ανασυγκρότησης, είναι οι υποδομές που έχει ανάγκη ο νομός και πιο συγκεκριμένα το οδικό της δίκτυο, οι παρακάμψεις των πόλεών της, τα λιμάνια της και ειδικά το λιμάνι της Κύμης, που μπορεί να αποτελέσει την πύλη προς το Αιγαίο και τη Βόρεια Θάλασσα.
Τι χρειάζεται η Ελλάδα την 26η Ιανουαρίου ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα τω εκλογών;
Συνεννόηση και συναίνεση των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων. Κουλτούρα συνεργασίας. Τα προβλήματα είναι τόσο σοβαρά και οξυμένα, ώστε κανένα κόμμα από μόνο του, ακόμη και αν έχει πλειοψηφία, δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει και να δώσει τις λύσεις που έχουμε ανάγκη.

Για να διασφαλίσουμε την πολιτική σταθερότητα που την έχουμε τόσο πολύ ανάγκη ως χώρα και να μην ρισκάρουμε την συμμετοχή της στην ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή της προοπτική.
- See more at: http://www.eviaportal.gr/content.asp?ID=34911#sthash.TLxZLkVF.dpuf
Τελικά το μνημόνιο έφερε την κρίση ή η κρίση το μνημόνιο; 

Για κάθε λογικό άνθρωπο ισχύει το δεύτερο. Η Ελλάδα βρισκόταν σε κρίση εδώ και πολλά χρόνια, αφού βρισκόταν σε ύφεση από το 2008, αλλά και τα ελλείμματα είτε δημοσιονομικά είτε διαρθρωτικά, αποτελούσαν μια συνήθης κατάσταση για τη χώρα. Ως ένας λοιπόν από τους πιο αδύνατους κρίκους της ευρωζώνης, στο πρώτο κύμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξέσπασε, η Ελλάδα έπεσε στη δίνη της και μετά από πέντε χρόνια δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να βγούμε.

Τι δεν κάναμε σωστά και έχουμε φτάσει μετά από 5 χρόνια να συζητάμε ακόμα την πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ;
Δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν οι βασικές δημοκρατικές δυνάμεις, σε ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, σε ένα εθνικό μνημόνιο δηλαδή, ώστε να γίνουν οι αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με ευρύτερες πλειοψηφίες και συναινέσεις. Το πολιτικό σύστημα επέλεξε να διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό τις πελατειακές σχέσεις και ένα κρατικοδίαιτο σύστημα, αντί να συγκρουσθεί με τις συντεχνίες και τις ειδικές ομάδες συμφερόντων. Οι ευθύνες βαρύνουν το πολιτικό σύστημα της χώρας συμπολιτευόμενο και αντιπολιτευόμενο, για αυτά που δεν κάναμε και έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και πολλά χρόνια για να γίνουμε μια κανονική δημοκρατική και ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα.

Γιατί η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος βγήκαν ή δείχνουν να βγαίνουν από την κρίση και εμείς δεν το έχουμε καταφέρει; Υπάρχει κάποιο παράδειγμα να ακολουθήσουμε;
Η βασική διαφορά με τις χώρες αυτές είναι η συνεννόηση και η συναίνεση που έλειψε παντελώς ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας. Όταν εκεί οι πολιτικές δυνάμεις συμφωνούσαν από κοινού για τις αναγκαίες αλλαγές που είχαν ανάγκη οι χώρες τους, εδώ συναγωνιζόντουσαν σε λαϊκισμό και σε παροχολογία χωρίς αντίκρισμα και ακόμη συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Το παράδειγμα είναι αυτό των ευρωπαϊκών χωρών. Που δεν αναζητούν “εχθρούς“ που τους επιβουλεύονται συνεχώς επικαλούμενοι θεωρίες συνομωσίας. Που παράγουν πλούτο και τον διανέμουν δίκαια και δεν στηρίζονται σε δανεικά και αγύριστα. Τις ευρωπαϊκές χώρες όπου οι πολιτικές δυνάμεις αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και τουλάχιστον μπορούν και συνεννοούνται.
Αναφέρετε τις τρεις πιο σημαντικές παρεμβάσεις που πιστεύετε ότι θα πρέπει να γίνουν για να αλλάξει σελίδα η Εύβοια. 
Η πιο σημαντική παρέμβαση για την Εύβοια είναι η παραγωγική της ανασυγκρότηση.

Ένα αναπτυξιακό σχέδιο που θα μετασχηματίσει την οικονομία της, θα αξιοποιήσει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα σε όλους τους τομείς της οικονομίας και ιδιαίτερα στον ποιοτικό και εναλλακτικό τουρισμό. Ένα σχέδιο που θα δώσει κίνητρα στην επιχειρηματικότητα για δημιουργία και επενδύσεις και ιδιαίτερα θα στηρίξει τους νέους που θα επιχειρήσουν μέσα από συγκεκριμένες φορολογικές και ασφαλιστικές ελαφρύνσεις και απαλλαγές, τουλάχιστον για τα πρώτα πέντε χρόνια της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας.

Βασικό συστατικό στοιχείο αυτής της ανασυγκρότησης, είναι οι υποδομές που έχει ανάγκη ο νομός και πιο συγκεκριμένα το οδικό της δίκτυο, οι παρακάμψεις των πόλεών της, τα λιμάνια της και ειδικά το λιμάνι της Κύμης, που μπορεί να αποτελέσει την πύλη προς το Αιγαίο και τη Βόρεια Θάλασσα.
Τι χρειάζεται η Ελλάδα την 26η Ιανουαρίου ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα τω εκλογών;
Συνεννόηση και συναίνεση των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων. Κουλτούρα συνεργασίας. Τα προβλήματα είναι τόσο σοβαρά και οξυμένα, ώστε κανένα κόμμα από μόνο του, ακόμη και αν έχει πλειοψηφία, δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει και να δώσει τις λύσεις που έχουμε ανάγκη.

Για να διασφαλίσουμε την πολιτική σταθερότητα που την έχουμε τόσο πολύ ανάγκη ως χώρα και να μην ρισκάρουμε την συμμετοχή της στην ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή της προοπτική.
- See more at: http://www.eviaportal.gr/content.asp?ID=34911#sthash.TLxZLkVF.dpuf

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Για ένα Βιώσιμο Αναπτυξιακό Σχέδιο




Απάντηση στην Κρίση

Το θέμα μιας βιώσιμης ανάπτυξης, είναι ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα για τη χώρα. Η κρίση χρέους και η πενταετής εμπειρία της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας, είναι τα αποδεικτικά στοιχεία του χρεοκοπημένου παραγωγικού μοντέλου της. Γιατί οι βαθύτερες αιτίες της χρεοκοπίας της χώρας, συνδέονται με το παραγωγικό της σύστημα. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η αύξηση των εισαγωγών ακόμη και σε προϊόντα για τα οποία στο παρελθόν η χώρα ήταν αυτάρκης και ιδιαίτερα όσον αφορά τον πρωτογενή τομέα. Το δεύτερο, πολλές βιομηχανικές μονάδες έκλεισαν και μετέφεραν τις παραγωγικές τους δομές σε γειτονικές και άλλες τρίτες χώρες για πολλούς λόγους ανάμεσα τους και η υψηλή φορολογία. Γιατί έπρεπε να θρέψουμε ένα μεγάλο και αναποτελεσματικό πελατειακό κομματικό Κράτος.

Παρακολουθούσαμε για δεκαετίες τα εξής παράδοξα. Από τη μια να έχουμε μια αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης, αλλά ταυτόχρονα μείωση της παραγωγής πλούτου. Ο  δημόσιος τομέας από χρόνο σε χρόνο μεγάλωνε και οι δημόσιοι λειτουργοί πληθύνονταν με ιλιγγιώδη ρυθμό. Πρώτα γινόταν η πρόσληψη και μετά καθόριζαν τη δουλειά θα έκανε ο προσλαμβανόμενος. Νέοι οργανισμοί, νέες διευθύνσεις, νέα τμήματα για να τακτοποιηθούν οι προσληφθέντες, που είχαν μετατραπεί σε πελάτες του πολιτικού συστήματος. Οι αμοιβές και οι παροχές του δημόσιου τομέα αυξήθηκαν δυσανάλογα με τις αντίστοιχες του ιδιωτικού τομέα. Το όνειρο κάθε νέου ανθρώπου της μεταπολίτευσης ήταν μια θέση στο δημόσιο. Η αξιοκρατία και η αξιολόγηση αποτελούσαν τις δύο πιο άγνωστες λέξεις, όχι μόνο για το πολιτικό σύστημα αλλά και για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Και η αγροτική μας παραγωγή μειωνόταν, αφού οι νέοι παρατούσαν τα χωράφια και αν δεν είχαμε την μεγάλη είσοδο των οικονομικών μεταναστών στη δεκαετία του 80 και 90, τα αποτελέσματα στον πρωτογενή τομέα θα ήταν πολύ χειρότερα.

Κάποιος θα αναρωτηθεί : Μα δεν λειτουργούσε ο καπιταλισμός στην Ελλάδα ; Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης ; Πως χρηματοδοτούσαν κάθε χρόνο τα ελλείμματα ; Οι ευρωπαίοι εταίροι μας δεν κτυπούσαν το καμπανάκι; Τι ακριβώς σύστημα Κυβερνούσε στην Ελλάδα στις δεκαετίες μετά τη μεταπολίτευση του 1974 ; Δεν μηδενίζουμε το έργο που έγινε και τα βήματα που έκανε η χώρα, γιατί έγιναν πραγματικά. Δίπλα στην Ελλάδα της διαφθοράς, της ήσσονος προσπάθειας, του βολέματος, του ρουσφετιού, υπήρχε μια Ελλάδα, της παραγωγής, της συνεχούς και επίμονης προσπάθειας, της αξιοκρατίας. Και σε επίπεδο Κυβερνητικής εξουσίας, υπήρξαν φωτεινές εξαιρέσεις που αγωνίσθηκαν για τον εξ’ ορθολογισμό και εκσυγχρονισμό του συστήματος, στα πλαίσια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η ένταξη της χώρας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς (ΕΕ,ΟΝΕ) βοήθησε σημαντικά σε πολλά επίπεδα της θεσμικής μας μεταρρύθμισης, αλλά δεν ήταν ικανή συνθήκη για να αποτρέψει τα φαινόμενα που περιγράφηκαν και να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Οι τεράστιοι οικονομικοί πόροι που μεταβιβάσθηκαν στην Ελλάδα από τα ευρωπαϊκά προγράμματα και τα τέσσερα κοινοτικά πλαίσια, άλλαξαν πολλά πράγματα στην Ελλάδα τα 35 χρόνια μέλους της ΕΕ. Αλλά δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις οι πόροι αυτοί δεν αξιοποιήθηκαν πολλές φορές για τους σκοπούς που προορίζονταν και ουσιαστικά λεηλατήθηκαν από μια ελίτ οικονομική και πολιτική που κυριάρχησε στη φάση της μεταπολίτευσης στα κέντρα της πραγματικής εξουσίας στη χώρα.

Το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικές που ασκήθηκαν, ήταν ένας από τους βασικούς παράγοντες που συνετέλεσε αποφασιστικά στην παραγωγική υποβάθμιση της χώρας και εγκαθίδρυση ενός συστήματος που βασιζόταν στον εξωτερικό δανεισμό της χώρας και στις μεταβιβαστικές πληρωμές της ΕΕ. Οι κυρίαρχες πολιτικές που ασκήθηκαν τροφοδοτούσαν την εξάρτηση κάθε δραστηριότητας από το πολιτικό σύστημα. Οποιαδήποτε παραγωγική δραστηριότητα, έπρεπε να περάσει από το πάγκο του πολιτικού συστήματος. Μέσα από έναν κυκεώνα γραφειοκρατικών λειτουργιών και απαιτήσεων χωρίς αντίκρισμα, οδηγούσαν τον πολίτη και τον επιχειρηματία να αναζητήσει άλλο τρόπο πέρα από το νόμιμο, για να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του. Και έτσι μέσα από τους κρατικούς μηχανισμούς το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα έχτιζε αργά και σταθερά ένα πελατειακό δίκτυο, το οποίο αναπαρήγαγε το ίδιο πολιτικό σύστημα για δεκαετίες. Ασφαλώς υπήρχαν και εξαιρέσεις και λαμπρά παραδείγματα, μεταρρυθμιστών πολιτικών που αγωνίσθηκαν για να επιβάλλουν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, με αποτελέσματα μικρά αλλά και μεγαλύτερα.  Απλά δεν ήταν τα κυρίαρχα.

Βασικό ρόλο στις ασκούμενες πολιτικές έπαιξαν και οι πολιτικές δυνάμεις που παρότι δεν άσκησαν εξουσία, ήταν παρούσες σε όλες τις φάσεις οικοδόμησης αυτού του διαπλεκόμενου συστήματος και σε ένα βαθμό συντελούσαν με τον τρόπο τους και αυτές στην διαιώνισή του. Οι δυνάμεις αυτές (κυρίως αναφερόμαστε στην αριστερά), απαιτούσαν το οτιδήποτε, αρκεί να ονομαζόταν διεκδίκηση και αγώνας. Αιτήματα από δίκαια έως παράλογα και πολλές φορές γελοία, όπως το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, ήταν διαχρονικά μέσα στα αιτήματα του συνδικαλιστικού κινήματος. Και αυτά βέβαια αφορούσαν κυρίως το δημόσιο τομέα, όπου κατεξοχήν οι δυνάμεις αυτές, μαζί με μια ισχυρή συνδικαλιστική ελίτ, είχαν μεγάλη επιρροή και δύναμη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν επηρέαζαν σε ένα βαθμό και τον ιδιωτικό τομέα. Τα ερωτήματα είναι πολλά και οι απαντήσεις δεν εξαντλούνται μέσα από μια μικρή ανάλυση. Θα γραφούν πολλά και θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς έγινε αυτή την περίοδο στη χώρα.

Το συμπέρασμα είναι ότι, οι βασικές αιτίες της παραγωγικής μας καχεξίας συνδέονται με το πολιτικό σύστημα. Το οικονομικό μοντέλο της χώρας σε μεγάλο βαθμό καθορίσθηκε κυρίως από τις ασκούμενες πολιτικές και λιγότερο από την επιχειρηματικότητα. Ένα θετικό παράδειγμα επιχειρηματικής δραστηριότητας αφορά τη ναυτιλία, που ενώ αποτελεί ένα παράδειγμα υγιούς επιχειρηματικότητας επιβεβαιώνει τον κανόνα των ευθυνών του πολιτικού συστήματος, από μια άλλη οπτική. Η ναυτιλία είναι ένας κλάδος όπου οι πολιτικές αποφάσεις έχουν ελάχιστες επιδράσεις και επιρροές, γιατί η οικονομική δραστηριότητα του πραγματοποιείται εκτός της χώρας, άρα οι πολιτικές επιδράσεις σ΄αυτόν είναι ασήμαντες. Αντίθετα ο κλάδος της ακτοπλοϊας, όπου οι ασκούμενες πολιτικές έχουν άμεση επίπτωση, παρακολουθούμε μια διαχρονική κρίση αποτέλεσμα των συνεχών παρεμβάσεων του πολιτικού συστήματος. Μέχρι πρόσφατα είχαμε τόσους περιορισμούς και επιβαρύνσεις υπέρ τρίτων στους ναύλους και γενικά στο πλαίσιο που διέπει τις ακτοπλοϊκές μεταφορές που δημιουργούσε πολλές παρενέργειες. Στην κρουαζιέρα μόλις τα τελευταία χρόνια καταργήθηκε το καθεστώς του καμποτάζ και δόθηκε η δυνατότητα να μπορεί να δέσει πλέον ένα πλοίο ελεύθερα στα νησιά της χώρας και τα θετικά αποτελέσματα για την αγορά ήδη καταγράφηκαν.

Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης στη χώρα, το πολιτικό σύστημα αν θέλει πραγματικά να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο, πρέπει να θεσμοθετήσει ένα πλαίσιο που θα ελαχιστοποιήσει τις πολιτικές παρεμβάσεις στην επιχειρηματικότητα, απλοποιώντας τις διαδικασίες που συνδέονται με τους κανόνες λειτουργίας και αδειοδότησης. Ένα πλαίσιο που θα ελαχιστοποιεί τις σχέσεις και τις δεσμεύσεις της επιχείρησης με το Κράτος και θα απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις της παραγωγής πλούτου. Ένα σταθερό και απλό φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα, που θα είναι κίνητρο για την επιχειρηματικότητα και όχι φραγμός και δυνάστης.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το Κράτος, πρέπει να κάνει εκπτώσεις στις πραγματικές υποχρεώσεις της επιχειρηματικότητας, απέναντι στην πολιτεία. Ασφαλώς κάθε επιχείρηση πρέπει να τηρεί τους νόμους, να μην φοροδιαφεύγει, να μην εισφοροδιαφεύγει, να έχει όλες τις περιβαλλοντικές άδειες και να της τηρεί. Και σ΄αυτά το Κράτος πρέπει να γίνει πολύ αυστηρό, ώστε να τηρούνται από όλους. Αν θέλαμε να διατυπώσουμε σε μία πρόταση το νέο αναπτυξιακό μοντέλο που έχει ανάγκη η χώρα θα λέγαμε ότι, έχουμε ανάγκη από ένα απλό και σταθερό φορολογικό σύστημα, με δραστική μείωση της φορολογίας, ένα απλό σύστημα ασφαλιστικών εισφορών με δραστική μείωση του ύψους της ασφαλιστικής επιβάρυνσης της επιχείρησης, ένα απλό και άμεσο σύστημα αδειοδότησης, εγκατάστασης και λειτουργίας της επιχείρησης. Και κυρίως έχουμε ανάγκη από πολιτική σταθερότητα, με εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια και όχι κάθε δυόμιση, όπως είναι ο μέσος όρος της τελευταίας τεσσαρακονταετίας. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να χτίσουμε τη νέα Ελλάδα. Με την παραγωγή νέου πλούτου. Στην διανομή του πλούτου έχουμε αποδείξει ότι είμαστε πολλοί καλοί, άσχετα εάν αυτή είναι δίκαιη. Πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε εξίσου καλοί και στην παραγωγή πλούτου. Για να διανείμουμε δίκαιο τον πλούτο πρέπει πρώτα να τον παράξουμε. Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα της χώρας βασικά ενδιαφερόταν για το πρώτο. Την διανομή. Και μάλιστα την διανομή ενός δανεικού πλούτου. Τώρα πρέπει να αλλάξουν οι προτεραιότητες.

Πρώτα πρέπει να παραχθεί ο πλούτος και μετά να διανεμηθεί όσο δικαιότερα γίνεται. Αυτός είναι ο σκοπός ενός μεταρρυθμιστικού πολιτικού σχεδίου. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε αυτό το σημείο όλοι οι συντελεστές μιας κοινωνίας (πολιτικό σύστημα, επιχειρηματίες, πολίτες), οποιαδήποτε μελέτη για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου, οποιαδήποτε ιδέα όση καλή και να είναι δεν θα έχει ουσιαστικά αποτελέσματα.

Κώστας Χαϊνάς
Υποψήφιος βουλευτής Εύβοιας με το ΠΟΤΑΜΙ

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Ποιες βασικές Στρατηγικές συγκρούονται στις εκλογές




Η μία Στρατηγική, είναι η στρατηγική που ακολουθεί η συντηρητική παράταξη. Δείγματα γραφής αυτής της στρατηγικής είχαμε πολλά, ιδιαίτερα το τελευταίο εξάμηνο διακυβέρνησης. Καθυστερήσεις στις αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, ακύρωση άλλων με υπουργικές αποφάσεις, λαϊκισμός, ευρωσκεπτικισμός, αναβλητικότητα στην αντιμετώπιση προβλημάτων που χρονίζουν και εξυπηρέτηση μικρών και μεγάλων συμφερόντων ειδικών συντεχνιακών ομάδων. Ξαναθυμήθηκαν τα “Ζάπεια” Ι και ΙΙ και  τον τρόπο που ξηλώνουν τα μνημόνια. (Σελίδα – Σελίδα αν θυμάστε!).  Στόχος αυτής της Στρατηγικής είναι η παραμονή των προνομίων των ελίτ, η διατήρηση του πελατειακού συστήματος και των κομματικών δικτύων. Η Στρατηγική αυτή απέτυχε ακόμη και στα στοιχειώδη, όσον αφορά την διαπραγμάτευση για το χρέος με τους εταίρους και δανειστές μας με τα κόλπα του Παρισιού και άλλες τυχοδιωκτικές τακτικές που ακολούθησαν οι Κυβερνώντες στην συνέχεια. Το μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, την μη αλλαγή του εκλογικού νόμου και η μη προώθηση της Συνταγματικής αναθεώρησης, ανήκει στην αποτυχημένη συντηρητική Στρατηγική. Η στρατηγική αυτή μαζί με όλες τις άλλες αποτυχίες, βαρύνεται επίσης γιατί δεν κατάφερε να τερματίσει το πρόγραμμα προσαρμογής της χώρας και την ασφαλή έξοδο της χώρας στις διεθνείς αγορές.

Η δεύτερη Στρατηγική, είναι η στρατηγική που καλλιεργεί στους πολίτες την επιστροφή στο παρελθόν μιας δανεικής ευμάρειας. Που υπόσχεται σε όλους τα πάντα. Είναι η στρατηγική του λεφτά υπάρχουν σε νέα έκδοση. Είναι η στρατηγική που έκανε ότι μπορούσε για να μην υπάρξει συνεννόηση και συναίνεση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, ακόμη και για στοιχειώδη θέματα. Εκτός από τη μη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, η στρατηγική αυτή έχει σοβαρές ευθύνες για τη μη αλλαγή του εκλογικού συστήματος. Μέχρι χτες η αριστερά κατήγγειλε το μπόνους των 50 εδρών και κατηγορούσε τις Κυβερνήσεις ότι βασίζονταν σε μια πλαστή πλειοψηφία. Αύριο αν είναι Κυβέρνηση, τι θα λέει για τον εαυτό της που αν είναι πρώτη, θα έχει χαριστικά τις 50 έδρες, από ένα σύστημα που χθες έλεγε ότι αλλοιώνει τη θέληση των πολιτών; Να μην μιλήσουμε για την ανεύθυνη τακτική της για την Συνταγματική αναθεώρηση, η οποία παραπέμφθηκε στις ελληνικές καλένδες. Το κύριο όμως χαρακτηριστικό αυτής της στρατηγικής είναι η αντιευρωπαϊκή της διάσταση. Αντικειμενικά, η στρατηγική αυτή οδηγεί σε σύγκρουση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που μας έχουν δανείσει τα χρήματα των φορολογουμένων τους. Σε σύγκρουση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, υπονομεύοντας την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Ο μαξιμαλισμός της στρατηγικής αυτής και η έλλειψη ρεαλισμού στις πολιτικές της, (“κούρεμα” μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δωρεάν χρηματοδότηση για την εξυπηρέτηση του υπολοίπου και δωρεάν χρηματοδότηση της ανάπτυξης της χώρας, μαζί με όλες τις υποσχέσεις που έχει δώσει σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, χωρίς να απαντάει ουσιαστικά που θα βρει τα χρήματα), δεν πείθει κανέναν λογικό άνθρωπο. Μοναδικός του στόχος είναι να χαϊδέψει τα αυτιά των ιθαγενών, τάζοντάς τους πράγματα που δεν γίνονται, με μοναδικό στόχο την υφαρπαγή των ψήφων.

Η τρίτη Στρατηγική, η οποία βρίσκεται και στον αντίποδα των δύο προηγούμενων, είναι αυτή που εκφράζει μια μεγάλη συμμαχία των δημοκρατικών, φιλελεύθερων, προοδευτικών και αριστερών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, που εκφράζει το ΠΟΤΑΜΙ. Είναι η στρατηγική που εκφράζεται μέσα από το σύνθημα, “Να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα”. Είναι η στρατηγική δηλαδή που θα επιδιώξει να γίνουν οι πραγματικές δίκαιες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο Κράτος, στη δημόσια διοίκηση, παντού. Με αξιολόγηση δομών και λειτουργών και εφαρμογή της αξιοκρατίας σε όλα τα επίπεδα και τους θεσμούς του δημοσίου. Που θα καταργήσει τα ειδικά προνόμια και τις ρυθμίσεις που ευνοούν ομάδες ειδικών συντεχνιακών συμφερόντων με άξονα το καθολικό συμφέρον της κοινωνίας. Είναι η στρατηγική που δεν θεωρεί διαπραγματεύσιμη τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Είναι η στρατηγική που θέλει και επιδιώκει, τη συνεννόηση και τη συναίνεση των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης. Είναι η στρατηγική που θα στηρίξει προοδευτικές λύσεις αύριο για τα προβλήματα της χώρας και την διακυβέρνησή της.

Κάποιες δυνάμεις ενοχλήθηκαν από την εμφάνιση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Πιο πολύ όμως ενοχλήθηκαν από την μεγάλη διεύρυνσή του προς τις δυνάμεις του φιλελεύθερου Κέντρου και της δημοκρατικής ανανεωτικής αριστεράς. Και άρχισαν τις κατηγορίες. Ευκαιριακές συμμαχίες, συνονθύλευμα και άλλα ηχηρά, χωρίς καμία όμως βάση. Αλήθεια, γιατί είναι ευκαιριακή μια πολιτική συμμαχία, η οποία χτίσθηκε σε κοινές προγραμματικές θέσεις, οι οποίες αναφέρθηκαν προηγούμενα και χαρακτηρίζουν όλες τις συμπλέουσες δυνάμεις του ΠΟΤΑΜΙΟΥ; Αλήθεια, γιατί είναι συνονθύλευμα ένα πολύχρωμο ποτάμι, των πιο δυναμικών, προοδευτικών, μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας, που έχουν συμμαχήσει σε ένα ελάχιστο προγραμματικό πλαίσιο ; Αυτό δεν έχει ανάγκη σήμερα η χώρα ; Από τη συνεννόηση και τη συναίνεση ; Και ότι βρίσκουν ένα κοινό δρόμο, τόσες πολλές προοδευτικές δυνάμεις, δεν είναι μια θετική εξέλιξη για την πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας. Είναι αλήθεια ότι φιλοευρωπαϊκές και μεταρρυθμιστικές δυνάμεις βρίσκονται και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά σε ατομικό επίπεδο. Μπορεί να μην έχει λύσει όλα τα προβλήματα ομοιογένειας (άλλωστε αυτό ήταν αδύνατον να γίνει στα χρονικά περιθώρια που υπήρχαν), αλλά αυτό όμως που ξεχωρίζει το ΠΟΤΑΜΙ από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, είναι ότι οι δυνάμεις αυτές της μεταρρύθμισης και της προόδου αποτελούν τον κορμό του και ο ευρωπαϊσμός και ο μεταρρυθμιστικός του χαρακτήρας, είναι το βασικό πολιτικό του στίγμα. Και αυτό είναι η εγγύηση για τον μελλοντικό καταλυτικό και συνθετικό ρόλο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ στην διαμόρφωση προοδευτικών Κυβερνητικών λύσεων, χωρίς διακινδυνεύσεις του ευρωπαϊκού προσανατολισμού και της συμμετοχής της χώρας στην ευρωζώνη, αναδεικνυόμενη τρίτη πολιτική δύναμη στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015.

12-1-2015
Κώστας Χαϊνάς
Υποψήφιος βουλευτής Εύβοιας με το ΠΟΤΑΜΙ

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

Το πραγματικό δίλημμα των εκλογών δεν είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ στη λιτότητα.


Με αφορμή μια συζήτηση στην τηλεόραση για το πραγματικό δίλημμα των εκλογών. Το συμπέρασμα από τη συζήτηση, –παρά τις φραστικές επιθέσεις και τους γνωστούς ξύλινους διαξιφισμούς, που σε κάνουν μερικές φορές να κλείνεις την τηλεόραση – ήταν ότι συμφωνούν στην ουσία και οι δύο φερόμενοι ως μονομάχοι των εκλογών αυτών. Και οι δύο πλευρές καταδικάζουν τη λιτότητα. Η μια πλευρά καταγγέλλει  τη Γερμανία, τη Μέρκελ, την Ευρώπη της λιτότητας όπως λένε και η άλλη πλευρά συναγωνιζόμενη σε ευρωσκεπτικισμό την πρώτη πλευρά, λέει σχεδόν τα ίδια, αφού ένα μεγάλο τμήμα της έχει ξαναθυμηθεί τα “Ζάπεια” και την αντιμνημονιακή-αντιευρωπαϊκή ρητορεία της. Ποια είναι η διαφορά τους στο θέμα λιτότητα; Καμία, αφού δεν λένε τίποτα επί τοις ουσίας.  Ποια είναι η διαφορά τους όσον αφορά την ρύθμιση του χρέους ; Σύμφωνα με τους ίδιους, ποιος θα διαπραγματευθεί καλύτερα. Η μία πλευρά λέει στους άλλους, ότι εσείς δεν διαπραγματευθήκατε, γιατί είστε υπηρέτες της Μέρκελ. Η άλλη πλευρά τους απαντάει. Όχι, εμείς διαπραγματευόμαστε καλύτερα, η δική σας διαπραγμάτευση είναι επικίνδυνη, γιατί οδηγεί τη χώρα σε μονομερείς ενέργειες και έξω από το ευρώ και την ΕΕ. Εμείς θα είμαστε σκληροί διαπραγματευτές λένε οι μεν. Όχι απαντάει η άλλη πλευρά, εμείς είμαστε πιο σκληροί διαπραγματευτές. Και έτσι εξελίσσεται μια συζήτηση με εκατέρωθεν κατηγορίες, χαρακτηρισμούς, υπερβολές, μισαλλοδοξία, χωρίς όμως καμιά ουσία. Γιατί η ουσία είναι ότι ακόμη και αν μας χαρίσουν όλα τα δάνεια οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και δανειστές μας, η λιτότητα θα παραμείνει. Θα είναι παρούσα. Γιατί η λιτότητα συνδέεται με την παραγωγή νέου πλούτου στη χώρα. Με νέες θέσεις εργασίας. Με νέες επενδύσεις. Αυτό είναι το κομβικό πρόβλημα. Γιατί μια ευνοϊκή ρύθμιση του χρέους στον ένα ή στον άλλο βαθμό μπορούμε να την πετύχουμε. Το πρόβλημα είναι τι θα γίνει με το παραγωγικό μας μοντέλο.

Όχι το πρόβλημα λένε είναι να ανοίξει η κάνουλα της ρευστότητας ο Mario Draghi. Ο Draghi όμως έχει πει σε όλους τους τόνους ότι όσον αφορά τη ρευστότητα των Τραπεζών μέχρι την 28η  Φεβρουαρίου 2015 δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα. Το τι θα γίνει μετά θα εξαρτηθεί από τη νέα Κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές. Όμως όλα αυτά δεν αφορούν την λιτότητα. Ακόμη και στο καλύτερο σενάριο, η νέα Κυβέρνηση γρήγορα να καταλήξει σε μια συμφωνία με τους εταίρους για την διευθέτηση του χρέους και τις υποχρεώσεις της χώρας, το θέμα της λιτότητας παραμένει ανοικτό και ζητούμενο. Και κανένας από τους φερόμενους ως βασικοί πρωταγωνιστές της αυριανής Κυβέρνησης της χώρας δεν λέει κάτι για το κομβικό αυτό πρόβλημα, της παραγωγής νέου πλούτου. Καμιά πλευρά απ'αυτές που διεκδικούν την Κυβερνητική εξουσία δεν μιλάει για την ουσία του προβλήματος. Και εξηγούμαι.

Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι αν θα ακολουθήσουμε πολιτική λιτότητας ή όχι. Το δίλημμα αυτό θα ήταν πραγματικό εάν η χώρα, ήταν μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, το παραγωγικό της μοντέλο λειτουργούσε σωστά, παραγόταν πλούτος, είχε πλεονάσματα. Και τότε ναι, θα έπρεπε να μοιράσουμε δίκαια τον πλούτο που θα παράγαμε. Η Γερμανία ας πούμε ναι, έχει ένα τέτοιο δίλημμα. Έχει πλεονάσματα σημαντικά και θα μπορούσε να κάνει κάποιες παροχές στους πολίτες της, να αυξήσει τη ζήτηση και αυτό θα ήταν ανακουφιστικό και για τις άλλες χώρες της ΕΕ και ιδιαίτερα όσες έχουν εξαγωγές στην Γερμανία. Η Ελλάδα τι να μοιράσει ; Ποιον πλούτο να μοιράσει ; Ποια πλεονάσματα να μοιράσει ; Μέχρι το 2009 είναι αλήθεια ότι μοίραζε παροχές, αλλά μοίραζε με δανεικό χρήμα. Πλούτος που είχε παραχθεί αλλού και εμείς τον δανειζόμασταν σε μορφή χρήματος ως χώρα και τον μοιράζαμε κυρίως στα ημέτερα των Κυβερνητικών,  συντεχνιακά συμφέροντα. Άρα όποιος υπόσχεται νέα μοιράσματα, χωρίς να υπάρχει ντόπιος παραγόμενος πλούτος, απλά κοροϊδεύει τους πολίτες προς άγραν ψήφων.

Γιατί και να ήθελε κάποιος να μοιράσει δανειζόμενος, σήμερα λόγω επιτοκίων, δεν μπορεί, γιατί είμαστε αποκλεισμένοι από τις αγορές. Δηλαδή δεν μπορούμε να δανειστούμε. Αλλά και να μπορούσαμε, αλήθεια σήμερα μετά πέντε χρόνια κρίσης και σκληρής δοκιμασίας, είναι κανένας που υποστηρίζει ότι θα δανειστούμε για να μοιράσουμε παροχές ; Ελπίζω να μην υπάρχει, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς! Άρα τι μένει ; Οι ευρωπαίοι εταίροι μας και δανειστές μας. Και τι λένε στην ουσία αυτοί οι ανοιχτοχέρηδες που υπόσχονται ακόπως διάφορες παροχές; Θα διαπραγματευθούμε με τους εταίρους και δανειστές μας. Μάλιστα θα διαπραγματευθούμε, αλλά θα διαπραγματευθούμε για την διευθέτηση του χρέους. Να μπορούμε μακροπρόθεσμα, να το εξυπηρετήσουμε χωρίς προβλήματα. Δεν θα διαπραγματευθούμε για το αν θα έχουμε ή όχι λιτότητα στην Ελλάδα. Έτσι τουλάχιστον λέει η κοινή λογική.

Εκτός εάν εννοούν (και μάλλον το εννοούν), ότι θα ζητήσουν από τους ευρωπαίους εταίρους, εκτός από το  “κούρεμα” του μεγαλύτερου μέρους του χρέους της χώρας και κάποια δις. ευρώ να τα μοιράσουμε μεταξύ μας σε επιδόματα και το υπόλοιπο χρέος παρακαλώ, να το εξυπηρετούμε μόνο εάν έχουμε ανάπτυξη! (Η περίφημη ρήτρα ανάπτυξης). Δηλαδή, θα ζητήσουμε από τους Γάλλους, τους Ιταλούς, τους Ισπανούς κ.ά. εταίρους ακόμη και από χώρες πιο φτωχές από εμάς, (δεν αναφέρομαι στους Γερμανούς για ευνόητους λόγους !), να μας χαρίσουν πάνω από τα μισά από αυτά που μας έχουν δανείσει (αυτό λέγεται “κούρεμα”) και κάποια δις. ευρώ για να υλοποιήσουμε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Και όχι μόνο. Το υπόλοιπο χρέος μας κύριοι εταίροι, θα το εξυπηρετείται εσείς αν εμείς τα κάνουμε ρόιδο και δεν καταφέρουμε να έχουμε ανάπτυξη. Πως σας ακούγεται αλήθεια ; Ωραίο θα πει κάποιος. Εμένα πως μου ακούγεται τελείως παλαβό ;

Και όμως αυτές οι απόψεις ακούγονται σήμερα στην προεκλογική περίοδο και κανένας δεν κοκκινίζει. Γιατί όχι απλά δεν είναι ρεαλιστικά όλα αυτά, αλλά είναι ανυπόφορα αντιευρωπαϊκά και προσωπικά δεν τα αντέχω. Με προσβάλλει προσωπικά να ζητά μια Κυβέρνηση της χώρας μου από τους ευρωπαίους φορολογούμενους, (απλά για να χαϊδεύει τα αυτιά των ιθαγενών που όμως θα τους βρει μπροστά της κάποια στιγμή), ότι δεν τους πληρώνουμε τα δανεικά που μας έδωσαν. Ότι ζητάμε να μας περικόψουν τα χρέη μας στο μεγαλύτερο μέρος τους. Και όχι μόνο. Να τους ζητάμε να μας δώσουν και άλλα δανεικά για να μοιράσουμε βοηθήματα. Και όχι μόνο. Να τους ζητάμε να μας εξυπηρετούν το χρέος μας στο μέλλον, εάν εμείς δεν έχουμε ανάπτυξη! Όχι κύριοι αυτή δεν είναι προοδευτική πολιτική. Ούτε αριστερή πολιτική. Ποτέ στην ιστορία η αριστερά δεν αγωνιζόταν για να “ρίξει” άλλους λαούς.

Όσο για τη λιτότητα, αυτή δεν καταπολεμείται με δανεικά. Πουθενά στον κόσμο δεν έχει γίνει αυτό. Τουλάχιστον στις κανονικές χώρες. Αντιμετωπίζεται με αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Με παραγωγή νέου πλούτου, με καινοτομία και εξωστρέφεια. Με νέες επενδύσεις. Με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Με κατάργηση της γραφειοκρατίας, με περιορισμό του Κράτους και το κλείσιμο άχρηστων οργανισμών. Με κατάργηση των ειδικών προνομίων, των φόρων υπέρ τρίτων και άλλα πολλά που έχουν αναφερθεί σε άλλες αναλύσεις. Με αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.  Με κίνητρα στην δημιουργική επιχειρηματικότητα για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Με ελάφρυνση επιχειρήσεων και νοικοκυριών από τις υπέρογκες φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις. Έτσι θα αυξηθούν οι μισθοί και η πραγματική ζήτηση. Από την παραγωγή νέου πλούτου και όχι μέσω δανεικών. Έτσι θα σταματήσει η λιτότητα.


10-1-2015
Κώστας Χαϊνάς
Υποψήφιος βουλευτής στην Εύβοια με το ΠΟΤΑΜΙ

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

Γιατί είμαι υποψήφιος με το ΠΟΤΑΜΙ στην Εύβοια



Γιατί πιστεύω βαθιά στην σύνθεση των απόψεων και στη συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης. Δυστυχώς οι βασικές πολιτικές δυνάμεις δεν μπόρεσαν στοιχειωδώς να συνεννοηθούν το προηγούμενο διάστημα. Τα προβλήματα της χώρας όμως είναι τόσο σοβαρά και οξυμένα, που απαιτούν ανθρώπους και πολιτικές δυνάμεις με κουλτούρα συναίνεσης και συνεργασίας για να υλοποιήσουν δύσκολες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.

Γιατί εκτιμώ ότι ο φανατισμός και η πόλωση δεν ωφελεί κανέναν και προπαντός τη χώρα. Το θέμα είναι να κάνεις κάθε φορά τις υπερβάσεις που απαιτούνται.

Γιατί θεωρώ ότι κανένας δεν είναι γνώστης της απόλυτης αλήθειας, γιατί η πραγματικότητα έχει πολλές πλευρές ανάγνωσης. Ασφαλώς θα έχουμε διαφορές στις προτεινόμενες λύσεις για τα προβλήματα. Όμως μπορούμε και πρέπει να τις συζητάμε, χωρίς προκαταλήψεις και περιχαρακώσεις, αφού η δημοκρατία έχει τους τρόπους και τα μέσα, ώστε να παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις για το καλό της χώρας.

Γιατί πρέπει να τεθούν άμεσες προτεραιότητες για την αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων της κοινωνίας και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων. Το πρώτο πρόβλημα είναι η ανεργία, δηλαδή η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, μέσα από την διαδικασία μιας βιώσιμης ανάπτυξης, με την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου από την κατανάλωση στην παραγωγή και στην δημιουργία νέου πλούτου, με εξωστρέφεια και καινοτομία, με κίνητρα την φορολογική και ασφαλιστική ελάφρυνση επιχειρήσεων και νοικοκυριών.

Γιατί σήμερα πρέπει να θέσουμε πάνω απ’όλα και να υπερασπιστούμε το καθολικό συμφέρον της κοινωνίας και όχι τα επί μέρους συντεχνιακά συμφέροντα ομάδων ειδικών συμφερόντων. Γιατί οι πολιτικές που ασκήθηκαν στο παρελθόν, αλλά και στην περίοδο της κρίσης, ήταν εν πολλοίς άδικες, μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν και οι άνθρωποι απογοητεύθηκαν με την πολιτική και τους πολιτικούς. Χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο από ποτέ να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε με αλληλεγγύη και δικαιοσύνη και να εκλέγουμε τους εκπροσώπους μας με αξιοκρατία και όχι με στενά κομματικά κριτήρια.

Γιατί δεν πρέπει να διακινδυνεύσει η ευρωπαϊκή θέση και πορεία της χώρας, που αποτελεί μια σταθερή άγκυρα στον πολυτάραχο  και πολύπλοκο κόσμο μας. Γιατί  η Ευρώπη είναι το κοινό μας σπίτι που πρέπει να προστατεύσουμε και να αναπτύξουμε δημοκρατικά μαζί με τους άλλους λαούς, σε ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς και σε ένα πλανήτη που οι φυσικοί του πόροι όλο και λιγοστεύουν.

Γιατί οι ευθύνες για τα προβλήματα και την πορεία της χώρα μας βαρύνουν εμάς πρωτίστως και όχι τους ξένους. Ασφαλώς οι ευθύνες δεν είναι οι ίδιες για όλους και βαρύνουν ιδιαίτερα τις δυνάμεις αλλά και τα πρόσωπα που άσκησαν εξουσία. Όμως η ευθύνη για την έξοδο από την κρίση είναι κυρίως δική μας υπόθεση και στις επιλογές που θα κάνουμε ως πολίτες στις επερχόμενες εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.

Γιατί χρόνια τώρα μέσα από τους Ενεργούς Πολίτες αγωνίζομαι για τα προβλήματα της Εύβοιας. Για την ανεργία και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, για μια βιώσιμη ανάπτυξη με νέες θέσεις εργασίας, για το οδικό της δίκτυο, για να πίνουμε νερό χωρίς εξασθενές χρώμιο, για έναν Ευβοϊκό χωρίς ρύπανση και σκουριές, για την προστασία των δασών μας και για να μείνουν ελεύθερες και καθαρές οι παραλίες μας. 

Τέλος, γιατί σε όλη την ενήλικη ζωή μου αισθάνομαι και δρω ως ενεργός πολίτης για τα κοινά μας προβλήματα και ταυτόχρονα δουλεύω σκληρά στον ιδιωτικό τομέα, για να ζήσω εγώ και η οικογένειά μου, όπως όλοι μας. Γιατί επιτέλους πρέπει να εκλέξουμε ανθρώπους που δεν βλέπουν την πολιτική ως καριέρα, αλλά ως συνεισφορά με ρεαλιστικές προτάσεις και λύσεις για την επίλυση των προβλημάτων του τόπου μας και της χώρας.

Και στο ΠΟΤΑΜΙ αισθάνομαι ότι συμπλέουμε δημοκρατικοί, προοδευτικοί, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες και μεταρρυθμιστές της ανανεωτικής αριστεράς συμπολίτες, σε μια μεγάλη κοινή συλλογική προσπάθεια, για να προσπαθήσουμε να φέρουμε όλοι μαζί καλύτερες μέρες για τη χώρα μας. Γιατί απορρίπτουμε κάθε είδους λαϊκισμό και την επομένη των εκλογών θα συμβάλλουμε στην δημιουργία προοδευτικών Κυβερνητικών λύσεων συνεργασίας με τους αξιότερους Έλληνες ως υπουργούς, μια Εθνική Ελλάδας δηλαδή, για την ρύθμιση του χρέους, τις αναγκαίες, αλλά δίκαιες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα και δεν τολμάει κανένας να μιλήσει γι αυτές, με διασφάλιση της ευρωπαϊκής της πορείας (http://topotami.gr/).

Ιανουάριος 2015
Κώστας Χαϊνάς


Σπούδασα Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Οικονομικά και Πληροφορική στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας, οικονομολόγος – μελετητής αναπτυξιακών έργων και αναλυτής - προγραμματιστής επιχειρησιακών συστημάτων. Γεννήθηκα στο Παρθένι Ευβοίας και είμαι παντρεμένος με τη Σοφία και έχουμε δύο παιδιά την Χρύσα, Αρχιτέκτονα Μηχανικό και το Σταμάτη, Μηχανολόγο – Μηχανικό. Έχω εκλεγεί Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς Ελλάδας με τους Ενεργούς Πολίτες Στερεάς. Είμαι μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των ΜΕΤΑρρυθμιστών για τη Δημοκρατία και την Ανάπτυξη. Στην Εστία Γνώσης Χαλκίδας είμαι εθελοντής εκπαιδευτής σε θέματα Μαθηματικών και Πληροφορικής. Μου αρέσει, εκτός από τη δουλειά μου, να συζητώ, να περπατώ στα βουνά της Εύβοιας και η παρέα με φίλους και κρασάκι !

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και το διακύβευμα




Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 αλήθεια ποιες πολιτικές συγκρούονται ; Ποια είναι τα αντιτιθέμενα πολιτικά σχέδια που τίθενται προς επιλογή μπροστά στους έλληνες πολίτες ; Ποιες πραγματικές επιλογές έχουν;

Η πρώτη επιλογή, είναι η συνέχιση των εφαρμοζόμενων κυβερνητικών πολιτικών μέχρι σήμερα. Των πολιτικών που νομίζουν ότι κοροϊδεύουν τους ιθαγενείς λέγοντάς τους ότι βγήκαμε από το μνημόνιο, κάνοντας τις διαπραγματεύσεις στο Παρίσι και όχι στην Αθήνα, επιλέγοντας την στασιμότητα και την καθυστέρηση αναγκαίων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Των πολιτικών της ατολμίας, των αγανακτισμένων αντιμνημονιακών υπουργών της που κάθε τόσο “διαολόστελναν” την τρόϊκα. Των πολιτικών μιας Κυβέρνησης που κάθε μέρα έσκιζε τα μνημόνια σελίδα-σελίδα. Των πολιτικών που με το ζόρι ψήφιζαν μια κουτσουρεμένη μεταρρύθμιση στη Βουλή και την άλλη μέρα με μια τροπολογία την αναιρούσαν. Των πολιτικών που δεν τόλμησαν να ανοίξουν τα μεγάλα θέματα των διαρθρωτικών αλλαγών στη χώρα, του ασφαλιστικού συστήματος, της Συνταγματικής αναθεώρησης, της αλλαγής του εκλογικού νόμου.

Η δεύτερη επιλογή, είναι το πολιτικό σχέδιο όσων υποστηρίζουν ουσιαστικά την επιστροφή στο 2009. Όσοι υπόσχονται τους χαμένους παραδείσους της δανεικής ευμάρειας. Όσοι υπόσχονται την διαφύλαξη των προνομίων ειδικών συντεχνιακών ομάδων. Όσοι αντιδρούν σε κάθε πραγματική μεταρρύθμιση. Όσοι θεωρούν τους ευρωπαίους εταίρους μας “δράκουλες” που μας πίνουν το αίμα, τη στιγμή που μας έχουν δανείσει 230 δις. ευρώ, με επιτόκιο μικρότερο απ’ αυτό που δανείζονται οι ίδιοι. Όσοι μιλάνε ότι θα βαράνε το νταούλι και οι άλλοι θα χορεύουν στον ρυθμό του, ακόμη και μετά την εμπειρία του Λονδίνου. Όσοι νομίζουν ότι με τσαμπουκάδες θα φοβίσουν τους δανειστές μας. Όσοι απειλούν ότι δεν θα πληρώσουν τόκους και χρεολύσια, δεν θα αναγνωρίσουν το ψηφισμένο από τη βουλή θεσμικό πλαίσιο και τις προηγούμενες συμφωνίες και θα τις καταργήσουν, δηλαδή ουσιαστικά ρισκάρουν την πορεία της χώρας.

Η τρίτη επιλογή είναι η προοδευτική επιλογή για τη χώρα. Είναι η επιλογή της λογικής και της συναίνεσης. Είναι η επιλογή που υποστήριξε ότι η χώρα δεν είχε ανάγκη από εκλογές σήμερα. Αντίθετα είχε ανάγκη από εθνική συνεννόηση, για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, για την Συνταγματική αναθεώρηση, για την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Είναι η επιλογή για μια εθνική διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές μας ώστε να καταλήξουμε σε μια συμφωνία αμοιβαίου οφέλους, που από τη μια θα μπορεί η χώρα να εξυπηρετεί το χρέος της και από την άλλη δεν θα ρισκάρουμε την ευρωπαϊκή πορεία της, ούτε θα θυσιάσουμε το ευρώ για να περάσουμε στις αντιμνημονιακές εξετάσεις κάποιων. Είναι η επιλογή των αναγκαίων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η χώρα, με την εφαρμογή ενός εθνικού σχεδίου ανασύνταξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Είναι η επιλογή της αξιοκρατίας. Της επιλογής των στελεχών του Κράτους από τα πιο ικανά και άξια στελέχη της κοινωνίας με αξιοκρατικές διαδικασίες. Της συνεχούς και μόνιμης αξιολόγησης δομών και δημόσιων λειτουργών, από σωστά και αντικειμενικά συστήματα αξιολόγησης και την αντιμετώπιση της ισοπέδωσης των στελεχών του δημόσιου τομέα. Είναι η επιλογή της κατάργησης των ειδικών προνομίων ομάδων συντεχνιακών συμφερόντων, με δικαιοσύνη και αποφασιστικότητα. Είναι η επιλογή της απελευθέρωσης και ενίσχυσης της δημιουργικής επιχειρηματικότητας, για την αντιμετώπιση της ανεργίας με την αύξηση της απασχόλησης.

Η τρίτη επιλογή είναι η επιλογή που εκφράζει το ΠΟΤΑΜΙ. Που εξελίσσεται σε μια μεγάλη συμμαχία, των δημοκρατών προοδευτικών, φιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατικών, και μεταρρυθμιστών της ανανεωτικής αριστεράς, πολιτών. Η δύναμη που θα δώσουν οι πολίτες στο ΠΟΤΑΜΙ, θα επενδυθεί για να ανοίξουν πραγματικά προοδευτικοί δρόμοι για τη χώρα και την κοινωνία. Χωρίς στασιμότητα, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς ρίσκα της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Με σταθερή μεταρρυθμιστική πυξίδα για να τ’ αλλάξουμε όλα, χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα.

4-1-2015
Κώστας Χαϊνάς