Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Κάποιες πρώτες Σκέψεις για τις εκλογές στη Νέα Δημοκρατία και την Κεντροαριστερά

Η Κεντροδεξιά Παράταξη, παρά τις δυσκολίες της πολιτικής συγκυρίας, έδειξε τη δύναμή της σήμερα με τη μαζική προσέλευση στην ψηφοφορία για την ανάδειξη του αρχηγού της Παράταξης. 

Από την άλλη μεριά η Κεντροαριστερά (ο όρος για να συνεννοούμαστε), ένα σκορποχώρι στην κυριολεξία, συζητήσεις επί συζητήσεων και από ουσία τίποτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη θέλει ή δεν θέλει, μπορεί ή δεν μπορεί, ανήκει ή δεν ανήκει στην Παράταξη αυτή, κανένας δεν ξέρει, ούτε οι ίδιοι βέβαια. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα η δεξιά παράταξη, ετοιμάζεται να κάνει το come back και ενδεχομένως να το πετύχει και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία, στο άμεσο μέλλον. Αυτό δεν θα είναι καλό για τη χώρα στη φάση αυτή. Και αυτό γιατί η ΝΔ δεν έχει κάνει ακόμη τις απαραίτητες αλλαγές, ώστε να μετασχηματισθεί σε ένα ευρωπαϊκό σύγχρονο κόμμα, δηλαδή θα συνεχισθεί η ίδια κατάσταση με άλλο διαχειριστή. Γιατί θα επαναληφθεί η γνωστή επανακατάληψη του Κράτους από το παλιό κομματικό σύστημα κ.ο.κ., όπως το ζούμε δηλαδή τα τελευταία 40 χρόνια. 

Η Κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μεγάλες ευθύνες, γιατί με την πολιτική που ακολουθούν σήμερα, στην ουσία στρώνουν τον δρόμο για την επανάκαμψη της συντηρητικής παράταξης στην εξουσία. 

Υπάρχει τρόπος να αλλάξουν τα πράγματα ; ΝΑΙ αρκεί να γίνουν τα εξής : 
Πρώτον ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει διαζύγιο με τους ψεκασμένους ΑΝΕΛ. 
Δεύτερον να προχωρήσει σε μια προγραμματική συμφωνία με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το ΠΟΤΑΜΙ και να αναδειχθεί μια νέα Κυβέρνηση με νέα πλειοψηφία από τη παρούσα Βουλή, με βασικές προτεραιότητες την αποκομματικοποίηση του Κράτους, την αξιοκρατία και αξιολόγηση, τη συνταγματική αναθεώρηση και την εφαρμογή αναλογικού συστήματος από τις επόμενες εκλογές. Οι μεταρρυθμίσεις που προβλέπονται από τη συμφωνία του καλοκαιριού θα πρέπει να υλοποιηθούν ολοκληρωμένα και με συνέπεια, όχι γιατί προβλέπονται από το 3ο μνημόνιο που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί πρέπει, για τον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό του Κράτους και την βιώσιμη ανάπτυξη. 

Και πως μπορεί να γίνει αυτό ; Αρκεί να συνειδητοποιήσουν οι ιθύνοντες της Κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ ότι η συνέχιση της σημερινής πολιτικής, οδηγεί σε αδιέξοδα και αργά ή γρήγορα στην αριστερή παρένθεση που τόσο πολύ αναθεματίζουν.

Κώστας Χαϊνάς
20-12-2015

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Η επόμενη μέρα




Οι εκλογές έγιναν με νίκη του Αλέξη Τσίπρα, η Κυβέρνηση στηρίζεται στους βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, τα κόμματα της αντιπολίτευσης αναζητούν τον βηματισμό τους, είτε με αλλαγή ηγεσίας, είτε με συνέδρια, είτε με ανασυγκρότηση των πολιτικών τους χώρων που θέλουν να εκφράσουν. Πάντως επειδή στις τελευταίες εκλογές κατέπεσαν πολλοί μύθοι, το νέο πολιτικό σκηνικό είναι υπό διαμόρφωση, οπότε να περιμένουμε μεγάλες αλλαγές και ανακατατάξεις στην πορεία, στα ίδια τα πολιτικά κόμματα, αλλά και στην δημιουργία νέων φορέων, ιδιαίτερα εάν καθιερωθεί ένα αναλογικότερο εκλογικό σύστημα. Και από την άλλη η επόμενη μέρα ξεκίνησε με την οικονομία στα χειρότερά της, την ανεργία να καλπάζει, τα δύσκολα για τους πολίτες (και για τη χώρα) να είναι ήδη στο σαλόνι μας. Τι κάνουμε λοιπόν ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται νομίζω σε στρατηγική σύγχυση. Κατ’ αρχήν το κόμμα αυτό που έδωσε την εκλογική μάχη του Ιανουαρίου δεν υφίσταται πλέον. Τις εκλογές του Σεπτεμβρίου τις έδωσε ο κος Τσίπρας με το επιτελείο του και τους επικοινωνιολόγους του και τις κέρδισε. Όμως και ο ίδιος ο κος Τσίπρας και το επιτελείο του βρίσκονται σε στρατηγική σύγχυση. Ωσάν να έχουν διχασμό προσωπικότητας. Φάνηκε στο ταξίδι του στις ΗΠΑ, στις ομιλίες και στις συνεντεύξεις που έδωσε. Το καταλάβαινες στην ομιλία του Πρωθυπουργού στις προγραμματικές δηλώσεις και το επιβεβαίωνες στις ομιλίες των υπουργών του και των βουλευτών του. Να υποστηρίξουν το μνημόνιο ή να πουν ότι ήταν μια ήττα η υπογραφή του ; Είτε έγερναν από τη μία ή από την άλλη μεριά, δεν μπορούσαν παρά να δυσκολεύουν τα πράγματα περισσότερο και να επιτείνουν την σύγχυση. Αν δεχτούν ότι ήταν μια ήττα, ένα πραξικόπημα όπως το αποκάλεσαν όταν υπέγραψαν το 3ο μνημόνιο, τότε τι κάνει μια Κυβέρνηση Τσίπρα που κέρδισε τις εκλογές  δεσμευόμενη την υλοποίησή του ; Είναι δυνατόν – σκέφτονται- να υλοποιήσουμε αυτά που χτες καταγγέλλαμε ως προδοσία ; Όχι, κάτι έχει στο μυαλό του ο μεγάλος, και εννοούν τον κο Τσίπρα. Και κάτι για κάποιο παράλληλο πρόγραμμα ψελλίζουν, αλλά δεν πείθουν ούτε τον εαυτό τους τον ίδιο. Είμαι σίγουρος ότι οι πιο συναισθηματικοί του ΣΥΡΙΖΑ και αυτοί που δεν είχαν πολλά νταλαβέρια με την εξουσία στο παρελθόν, έχουν προβλήματα με τον ύπνο τους το βράδυ. Δεν μιλώ για τους κυνικούς, όσους είναι μαθημένοι στα κόλπα και στα ψέματα. Ούτε στους βουλευτές των ΑΝΕΛ αναφέρομαι, οι οποίοι εάν τους έδινες μια Γενική Γραμματεία, μπορούσαν να δηλώσουν πίστη όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Τσίπρα, αλλά και στον Μάο Τσε Τουγκ !

Αναφέρομαι κυρίως σε εκείνους που θεωρούν ότι αυτή είναι η πολιτική. Να λες ψέματα δηλαδή, όποτε θέλεις, αρκεί να πετύχεις τον στόχο σου. Την εξουσία. Είναι οι υποστηρικτές  του ρητού, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τάχα μου ο σκοπός είναι ιερός, αφού εμείς, του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, είμαστε καλύτεροι από τους άλλους που Κυβέρνησαν σαράντα χρόνια και είναι διεφθαρμένοι, άρα το ότι είπαμε και κάποια ψέματα για να πάρουμε την εξουσία, ε, δεν τρέχει και τίποτα. Ο σκοπός μετράει. Η εξουσία. Τώρα αφού την πήραμε θα υλοποιήσουμε τον καλό μας σκοπό. Λάθος μέγα. Μια πολιτική δύναμη που θέλει να εκφράσει το νέο, την ελπίδα, την ανανέωση, την αριστερά, ποτέ δεν λέει ψέματα. Και αυτό θα το καταλάβουν πολύ γρήγορα όσοι υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία.

Το συμπέρασμα από την πρώτη διαπίστωση είναι ότι ένα κόμμα που βρίσκεται σε στρατηγική σύγχυση, δεν μπορεί να κυβερνήσει. Δεν θα μπορούν να συνεννοηθούν οι υπουργοί μεταξύ τους, γιατί δεν θα μπορούν να βάλουν προτεραιότητες, να κάνουν ιεραρχήσεις, γιατί απλά θα ερμηνεύουν διαφορετικά ο καθένας τις πολιτικές που χρειάζεται να εφαρμοστούν. Για παράδειγμα τις δεσμεύσεις που έχουν υπογράψει, για το άνοιγμα των επαγγελμάτων ή για τις ιδιωτικοποιήσεις ή τις μειώσεις  στις συντάξεις, ή τις περικοπές στα επικουρικά ή την φορολογία των αγροτών, ποιος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ θα τις μετατρέψει σε εφαρμόσιμες πολιτικές, γιατί είναι γνωστό ότι εμπλέκονται περισσότερα υπουργεία από ένα, για καθένα από αυτά τα προβλήματα ; Κανένας. Ή έστω και αν υπάρξει κάποιος που θα θελήσει να προχωρήσει κάτι, θα βρίσκει χίλιες άλλες δυσκολίες και καθυστερήσεις από τους υπόλοιπους. Να μην μιλήσουμε για τις κομματικές τρικλοποδιές.

Εάν εδώ προσθέσουμε και τις αντιδράσεις των οργανωμένων ομάδων και συντεχνιών που θα αντιδρούν στις αλλαγές και στις μεταρρυθμίσεις αυτές, καταλαβαίνουμε για τις τεράστιες δυσκολίες που θα προκύψουν ; Ήδη έχουν ξεσηκωθεί διάφορες κοινωνικές ομάδες ακόμη και για ήσσονος σημασίας θέματα. Εάν θα υποχρεωθούν να δέχονται μόνο κάρτες για το κόστος των υπηρεσιών τους προς τους πολίτες. Σκεφτείτε τι θα γίνει με άλλα πολύ πιο σοβαρές αλλαγές που είμαστε υποχρεωμένοι να προχωρήσουμε ως χώρα και που αφορούν πολυπληθείς κοινωνικές ομάδες, όπως είναι οι αγρότες, οι συνταξιούχοι και άλλες κοινωνικές ομάδες.

Το επόμενο συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι αυτή η Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Και θα χρειαστεί αναδόμηση συνολική, για να μπορέσει να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της, για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η χρηματοδότηση της χώρας. Εκλογές βέβαια αποκλείονται γιατί θα τους πάρουν με τις ντομάτες. Βέβαια ο κος Τσίπρας μας έχει εκπλήξει και άλλες φορές οπότε ποτέ δεν ξέρεις... Αλλά ας υποθέσουμε ότι θα επιδιωχθεί να βρεθεί λύση Κυβερνησιμότητας της χώρας με τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Ποια δύναμη θα δώσει χέρι βοηθείας σε μια Κυβέρνηση με στρατηγική σύγχυση ; Που δεν ξέρει τι θέλει να κάνει και που θέλει να πάει τη χώρα. Νομίζω καμία, από τις σοβαρές και υπολογίσιμες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις και αναφέρομαι στη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ και το ΠΟΤΑΜΙ.

Άρα νομίζω ότι μια λύση υπάρχει μόνο. Τον σχηματισμό μιας Κυβέρνησης Ειδικού Σκοπού με πρωτοβουλία του κου Τσίπρα, που θα στηρίζεται από όλες τις δημοκρατικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, μέχρι την έξοδο της χώρας στις αγορές και την κάλυψη των χρηματοδοτικών της αναγκών από αυτές. Για όσο χρόνο δηλαδή χρειαστεί για να επιτευχθεί αυτό. Μια Κυβέρνηση που θα έπρεπε να την είχαμε κάνει από το 2010. Μια Κυβέρνηση που θα αναλάβει να υλοποιήσει όλες τις επώδυνες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, ενός εθνικού προγράμματος ανασυγκρότησης της χώρας, πέρα από τις δεσμεύσεις του μνημονίου. Μιας Κυβέρνησης με τους πιο άξιους εκπρόσωπους της χώρας. Μιας Κυβέρνησης για τις μεγάλες αλλαγές στο Σύνταγμα, στον εκλογικό νόμο, στον νόμο περί ευθύνης υπουργών και στις άλλες μεγάλες τομές και μεταρρυθμίσεις στην δημόσια διοίκηση και σε όλα τα επίπεδα που έχει ανάγκη η χώρα και που το μόνο πρόσημο που έχουν είναι το δημοκρατικό πρόσημο. Στο τέλος αυτής της περιόδου να γίνουν εθνικές εκλογές και τα κόμματα που θα έχουμε τότε, ας φάνε τα μουστάκια τους για την Κυβέρνηση της επόμενης φάσης της χώρας. Μιας χώρας όμως που θα έχει βάλει τις βάσεις ώστε να λειτουργήσει ως μιας κανονική ευρωπαϊκή χώρα.


22-10-2015
Κώστας Χαϊνάς

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Πρώτες σκέψεις για τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015



(Τώρα έρχονται τα δύσκολα)


Η 20η Σεπτεμβρίου ήταν μια νίκη του Αλέξη Τσίπρα. Πέρα από κάθε ορθολογισμό, το εκλογικό σώμα, παρά την προβληματική επτάμηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που πρόσθεσε νέα δεινά στην ήδη καθημαγμένη οικονομία της χώρας, του έδωσε εντολή να ολοκληρώσει το έργο που υποτίθεται ανέλαβε τον Ιανουάριο του 2015, χωρίς διαμεσολαβητές και με τον ίδιο σύμμαχο. Από μια άποψη ίσως είναι και καλύτερα. Γιατί τώρα ο κος Τσίπρας δεν θα μπορεί να επικαλεστεί τα γνωστά, δεν ήξερα, δεν  το περίμενα, αιφνιδιαστήκαμε και άλλες αστείες δικαιολογίες που επικαλέσθηκε για την 7μηνη διακυβέρνησή του και το σκληρό μνημόνιο που υπέγραψε.

Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τη νέα Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Γιατί ο κος Τσίπρας είχε εκδηλώσει την προτίμησή του στον συνεταίρο του κο Καμμένο πριν τις εκλογές και αυτό κάτι ασφαλώς σημαίνει, όσον αφορά τις προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ. Αναμένονται λοιπόν νέοι φόροι, νέες επιβαρύνσεις για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Ένα σκληρό ανελαστικό μνημόνιο πρέπει να εφαρμοστεί από τη νέα Κυβέρνηση, εάν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει χρηματοδότηση της οικονομίας μας από τους εταίρους και εάν δεν θέλει να επαναλάβει τα πειράματα του περασμένου επταμήνου. Και εδώ θα δοκιμαστεί για άλλη μια φορά η κοινοβουλευτική πλειοψηφία και η σταθερότητα της χώρας. Το άμεσο μέλλον αβέβαιο.

Η εκλογική σταθερότητα της ΧΑ δείχνει ότι ένα τμήμα του εκλογικού σώματος, πεισματικά επιμένει να ψηφίζει αυτό το μόρφωμα. Η επιμονή αυτή πρέπει να προβληματίσει το πολιτικό σύστημα και γενικότερα την πολιτεία και τη δικαιοσύνη. Δεν ξέρω εάν αυτή η δικαστική διελκυστίνδα, όπως και η απαγόρευση προβολής και συμμετοχής της ΧΑ στη δημόσια συζήτηση ωφέλησε τη Δημοκρατία. Εφόσον η δικαιοσύνη κρίνει ότι αυτό το μόρφωμα μπορεί να λειτουργεί ως πολιτικό κόμμα, τότε δεν μπορεί να το έχεις κρυμμένο πίσω από την κουρτίνα. Γιατί μάλλον τότε λειτουργούν άλλα κριτήρια για την επιλογή του από το εκλογικό σώμα και το κυριότερο ο λόγος του μένει στο απυρόβλητο, χωρίς αντιπαράθεση, χωρίς κρίση και τελικά χωρίς απόρριψη.

Η σημαντική μείωση των δυνάμεων του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, δείχνει τις δυσκολίες ανανέωσης του πολιτικού συστήματος, αλλά σημαντικά συνετέλεσαν και τα στρατηγικά λάθη της ηγεσίας του σε θέματα της πολιτικής αντιπαράθεσης, της διφορούμενης στάσης του απέναντι στην Κυβέρνηση και ιδιαίτερα απέναντι στο κο Τσίπρα, οι λαθεμένες θεωρίες του περί παλιού και νέου, αλλά και η μικρή γείωση του κόμματος με την κοινωνία, ειδικά στην περιφέρεια, όπου λειτουργούν σε σημαντικό βαθμό διαφορετικά κριτήρια στην επιλογή μιας πολιτικής δύναμης σε σχέση με τα αστικά κέντρα.

Η σημαντική άνοδος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, της συνεργασίας δηλαδή του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ και τις κινήσεις πολιτών, έδειξε σε πρώτο βαθμό ότι κάποιοι πολιτικοί χώροι αποδεικνύονται πολύ σκληροί για να “πεθάνουν”, και σε δεύτερο βαθμό τη δυναμική του εγχειρήματος της ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας. Ναι, αυτή η εκλογική συμμαχία, έδειξε σε πολλούς ανέστιους πολίτες, ότι δεν αποτελεί άπιαστο όνειρο η ανασυγκρότηση του προοδευτικού πόλου. Αρκεί να υπάρχει πνεύμα συνεργασίας, χωρίς ηγεμονισμούς και αλαζονεία. Και αυτή η επιτυχία του πρώτου βήματος αποτελεί την εγγύηση, ότι θα ακολουθήσει το δεύτερο βήμα. Που δεν μπορεί να είναι άλλο από τη συνεργασία  και συμπόρευση όλων των προοδευτικών δυνάμεων από το Προοδευτικό Κέντρο έως την ανανεωτική και μεταρρυθμιστική αριστερά. Για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου και την ίδρυση του σοσιαλδημοκρατικού φορέα της χώρας. Της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Και αυτό δεν πρέπει να καθυστερήσει ούτε μία μέρα.

Χρειάζεται βέβαια προσοχή ώστε να μην επικρατήσουν μικροκομματικοί εγωισμοί, όπου ο καθένας θα προσπαθήσει να κρατήσει το “κομματάκι” του. Οι προοδευτικοί πολίτες έδωσαν την ευκαιρία. Οι συγκροτημένες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ αλλά και δυνάμεις του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και των κινήσεων πολιτών, πρέπει να συνειδητοποιήσουν την μεγάλη εικόνα που τους υπέδειξε το εκλογικό σώμα. Την ανασυγκρότηση για την δημιουργία του νέου φορέα της σοσιαλδημοκρατίας. Και αυτό το εγχείρημα πρέπει να γίνει υπόθεση και των πάνω, αλλά κυρίως των από κάτω, δηλαδή των προοδευτικών πολιτών. Η νεοσυσταθείσα επιτροπή για την ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας χρειάζεται να πάρει άμεσα πρωτοβουλίες, έναρξης διαλόγου αλλά και συγκρότησης σοσιαλδημοκρατικών κινήσεων πολιτών σε όλη τη χώρα. Και μέσα από ένα διάλογο, αλλά χωρίς καθυστερήσεις, να προχωρήσουμε σε ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα. Τα θέματα των υπαρχόντων πολιτικών φορέων θα τα δούμε στην πορεία. Εάν τα πράγματα είναι ώριμα και όλες οι πλευρές δείξουν εμπιστοσύνη στους άλλους, ενδεχομένως να χρειαστεί να αυτοδιαλυθούν. Ενδεχομένως να συνεχίσουμε σε πρώτη φάση την μορφή της συμπαράταξης με την συνύπαρξη των επί μέρους φορέων και η ίδια η ζωή να μας επιβάλλει την πολιτική ενοποίηση στην πορεία. Η ουσία είναι να κάνουμε το δεύτερο βήμα, χωρίς καθυστερήσεις και χωρίς μικρομεγαλισμούς και πολιτικούς εγωισμούς. Ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας αποτελεί μια ανάγκη, όχι μόνο για τις κατακερματισμένες προοδευτικές δυνάμεις, αλλά για την ίδια την χώρα. Γιατί αυτός ο χώρος αποτελεί την προοδευτική λύση για την πατρίδα μας και κάποια στιγμή θα καλεστεί να αναμετρηθεί με την συντηρητική πολιτική αλλά και με τον αριστερό εθνολαικισμό και αντιευρωπαϊσμό.

21-9-2015
Κώστας Χαϊνάς, μέλος της επιτροπής για την ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Η σοσιαλδημοκρατία και το βασικό διακύβευμα των εκλογών της Κυριακής





Την Κυριακή το διακύβευμα δεν είναι η επιλογή ανάμεσα στην συντηρητική και σε μια προοδευτική πολιτική επιλογή.  Και αυτό γιατί το βασικό διακύβευμα στη φάση αυτή είναι, εάν η χώρα θα επιλέξει έναν σταθερό και βιώσιμο ευρωπαϊκό δρόμο ή όχι. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο εάν τα αποτελέσματα υποχρεώσουν όλες τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις να συνεργασθούν, συγκροτώντας μια Κυβέρνηση ευρύτατης πλειοψηφίας, που θα διασφαλίσει τον ευρωπαϊκό δρόμο της χώρας και θα δημιουργήσει συνθήκες σταθερότητας και αναπτυξιακής προοπτικής στη χώρα. Κυρίως θα αναλάβει να υλοποιήσει τις πιο δύσκολες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα – ανεξαρτήτως μνημονίου- και τις οποίες καμιά πολιτική δύναμη από μόνη της δεν θα μπορέσει να υποστηρίξει. Άρα το βασικό ζητούμενο στις εκλογές αυτές είναι, τα δύο πρώτα κόμματα να έχουν όσο γίνεται περισσότερο κομμένα τα φτερά τους και ταυτόχρονα να ενισχυθούν οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που θα λειτουργήσουν καταλυτικά την επομένη των εκλογών για μια Κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας. Εάν γίνει αυτό, η συνεργασία αυτή θα αναλάβει για τα επόμενα 3-4 χρόνια να υλοποιήσει το πιο δύσκολο έργο της μεταπολίτευσης. Να αλλάξει ριζικά την Ελλάδα. Να αποφύγει την αβεβαιότητα και τα σενάρια Grexit και να βάλει τις βάσεις για μια βιώσιμη αναπτυξιακή προοπτική της χώρας.


Μετά την υπογραφή του 3ου μνημονίου από τον κο Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και στην συνέχεια την διάσπαση του, αρκετοί αναλυτές βγήκαν να υποστηρίξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον καταλαμβάνει το μεσαίο χώρο μιας σοσιαλδημοκρατικής δύναμης. Είναι έτσι όμως ; Δεν νομίζω. Πρώτα απ’ όλα γιατί δεν το θέλει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ να τον κατατάσσουμε στις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά και γιατί δεν θεωρείται σοσιαλδημοκρατική μια δύναμη που θεωρεί τους ευρωπαίους εταίρους –που οι σοσιαλδημοκράτες είναι συνιδρυτές του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού- ως αντιπάλους. Που θεωρεί τους ευρωπαϊκούς λαούς και τις Κυβερνήσεις τους, που μας δανείζουν αυτά τα ιλιγγιώδη δισεκατομμύρια με επιτόκια πολλές φορές μικρότερα από αυτά που δανείζονται οι ίδιοι, που μας επιστρέφουν τα κέρδη από τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν οι κεντρικές τους Τράπεζες, ως τοκογλύφους. Δεν είναι σοσιαλδημοκρατική μια δύναμη όταν ακόμη εμπνέεται από το σύνδρομο του “Ολανδρέου”, παρότι αυτοί που στήριξαν περισσότερο τη χώρα στο χείλος του γκρεμού ήταν οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες Ολάντ και Ρέντσι. Δεν είναι σοσιαλδημοκρατική μια δύναμη που απορρίπτει ουσιαστικά το σημερινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες έχουν βάλει τη σφραγίδα τους, μιλώντας δήθεν για μια άλλη Ευρώπη. (Της ιδεοληπτικής τους φαντασίας ίσως). Δεν είναι σοσιαλδημοκρατική μια δύναμη που επιμένει σε διχαστικά, εμφυλιοπολεμικά διλήμματα του τύπου, “Την Κυριακή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν”. Οι σοσιαλδημοκράτες ανήκουν στις δυνάμεις της ήπιας πολιτικής αντιπαράθεσης, με λογικά επιχειρήματα και ορθολογισμό και όχι με πολεμικές  κραυγές και διχαστικά διλήμματα.

Οι σοσιαλδημοκράτες δεν χωρίζουν το πολιτικό σύστημα σε παλιό και νέο, για να ψαρεύουν σε θολά νερά. Γιατί το νέο προκύπτει από το παλιό και κάθε παλιό δεν το πετάμε, γιατί μέσα από το καλύτερο παλιό προκύπτει το καλό νέο. Και χωρίς παλιό δεν υπάρχει παρελθόν, χάνουμε το βηματισμό μας, πατάμε στον αέρα. Καμιά δύναμη δεν δημιουργείται από παρθενογένεση. Είναι μετεξέλιξη του παλιού. Οι σοσιαλδημοκράτες έρχονται άλλωστε από πολύ παλιά. Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα που παρότι η Ευρώπη σημαδεύτηκε από δύο παγκόσμιους πολέμους, η σοσιαλδημοκρατία μέσα από αδιάκοπες προσπάθειες, συναινέσεις και αντιπαραθέσεις, ήταν η βασική δύναμη που οικοδόμησε τη σύγχρονη κοινωνική Ευρώπη, που αποτελεί πρότυπο για εκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο που οι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες από την Ασία και την Αφρική σήμερα, αναζητούν μια φιλόξενη στέγη στα πλαίσια της Ευρώπης.


Το ΠΟΤΑΜΙ θα μπορούσαμε να το εντάξουμε εν δυνάμει στην σοσιαλδημοκρατία ; Ναι, γιατί μαζί του συμπλέουν  σοβαρές προοδευτικές δυνάμεις και προσωπικότητες της σοσιαλδημοκρατίας, κάτω όμως από ορισμένες προϋποθέσεις. Πρώτα από όλα πρέπει να το θέλει και το ίδιο. Επίσης να θέλει να συμπορευθεί με τις άλλες δυνάμεις του κέντοαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας. Μέχρι σήμερα όμως τίποτα από τα δύο δεν θέλει. Ο κος Σταύρος Θεοδωράκης από την αρχή προσπάθησε να εμφανίσει το κίνημά του, ως μια δύναμη που δεν έχει καμιά σχέση με το παλιό, με τα παλιά κόμματα δηλαδή και δεν έχει δείξει καμιά διάθεση συνεργασίας με τις άλλες δυνάμεις. Βεβαίως κάνει ανοίγματα προς πολλές κατευθύνσεις του πολιτικού σκηνικού, αλλά με την προϋπόθεση της ένταξης ή της συμπόρευσης με το ΠΟΤΑΜΙ. Δηλαδή σήμερα βλέποντας το ΠΟΤΑΜΙ έχεις μια πολύ σημαντική συμπόρευση σημαντικών προσωπικοτήτων, οι οποίες όμως δεν έχουν καμιά συμμετοχή στη ζωή του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, δηλαδή δεν υπάρχουν ουσιαστικοί πολιτικοί δεσμοί με το ΠΟΤΑΜΙ και όλα δείχνουν ότι η συμπόρευσή αφορά μόνο τις εκλογές και την εκλογή κάποιων – σημαντικών κατά τα άλλα προσωπικοτήτων. Το πιο σοβαρό είναι ότι δεν έχει καμιά διάθεση να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό κόμμα με συλλογική εκλεγμένη πολιτική ηγεσία και διαδικασίες κόμματος. Ας ελπίσουμε ότι μετά τις εκλογές θα ξανασκεφτεί όλα αυτά τα θέματα, γιατί το ΠΟΤΑΜΙ ή έστω κάποιες δυνάμεις που συμπορεύονται μαζί του, μπορούν και πρέπει να συμβάλουν στην συγκρότηση του προοδευτικού πόλου, της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας.

Και έμεινε η Δημοκρατική Συμπαράταξη, δηλαδή το εκλογικό σχήμα του ΠΑΣΟΚ με την ΔημΑρ και τις σοσιαλδημοκρατικές κινήσεις πολιτών, που δημιουργήθηκε ενόψει των εκλογών, περισσότερο ως κίνηση πολιτικής επιβίωσης, που όμως κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να αποτελέσει το πρώτο βήμα για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας. Ασφαλώς πολλοί από μας που υποστηρίζουμε σήμερα τη Δημοκρατική Συμπαράταξη,  έχουμε τις ενστάσεις μας για το παρελθόν των Κυβερνητικών θητειών του ΠΑΣΟΚ και τις ευθύνες του για το πελατειακό Κράτος και τη διαφθορά. Όμως ταυτόχρονα έχουμε και τις εξής εικόνες. Δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ έβαλαν πλάτη τα τελευταία έξι χρόνια για να μην πέσει η χώρα στα βράχια, όταν άλλες δυνάμεις επέλεξαν τον αντιμνημονιακό δρόμο, τα “Ζάπεια” και τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Με μεγάλο πολιτικό κόστος για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ του 44% του 2009. Άλλωστε μην ξεχνούμε ότι τον ΣΥΡΙΖΑ τον εκτόξευσαν από το 4% στο 36% οι πιο λαϊκίστικες και ανεύθυνες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Άρα το σημερινό ΠΑΣΟΚ –ιδιαίτερα και μετά την τελευταία ανανέωση του - δεν είναι ίδιο με το ΠΑΣΟΚ του δικομματισμού της περασμένης 40ετίας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ από μόνο του, μπορεί σήμερα να αποτελέσει τον φορέα της ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας. Ελπίζω αυτό να το έχει κατανοήσει και η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Οι δυνάμεις όμως που βρίσκονται σήμερα στο ΠΑΣΟΚ, ασφαλώς ΝΑΙ και μάλιστα από αυτές (ως η μεγαλύτερη συνιστώσα), θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία του εγχειρήματος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Και μαζί με τις άλλες δυνάμεις της ανανεωτικής και μεταρρυθμιστικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας που βρίσκονται στο ΠΟΤΑΜΙ, στη ΔημΑρ και πάρα πολλοί άλλοι που παραμένουν ανέστιοι σήμερα, όλες αυτές οι δυνάμεις μπορούν να ξαναδώσουν πνοή στην μεγάλη υπόθεση της ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας. Γιατί αύριο η προοδευτική λύση για τη χώρα θα προκύψει μέσα από την ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας. Αξίζει λοιπόν να ενισχύσουμε αυτό το πρώτο βήμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Για να γίνει μετά τις εκλογές το δεύτερο βήμα.


18-9-2015
Κώστας Χαϊνάς

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Προς τους φίλους μου για τη Δημοκρατική Συμπαράταξη




Υποστηρίζω την Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, σοσιαλδημοκρατικές κινήσεις πολιτών), στις εκλογές αυτού του Σεπτεμβρίου, γιατί αισθάνομαι ότι έτσι συνεχίζω να υπηρετώ το πολιτικό σχέδιο της μεγάλης συνάντησης των προοδευτικών δυνάμεων από το δημοκρατικό κέντρο έως την ριζοσπαστική αριστερά, όπως το εμπνευστήκαμε ως μειοψηφία της ΔΗΜΑΡ και στην συνέχεια ως Μεταρρυθμιστές. Αυτό το πολιτικό σχέδιο υπηρέτησα στις περιφερειακές εκλογές του 2014, κόντρα ακόμα και στις κυρίαρχες απόψεις της τότε ηγεσίας του κόμματος μου, της Δημοκρατικής Αριστεράς, συνεργαζόμενος από τότε με δυνάμεις που είχαν ρίζα το ΠΑΣΟΚ. Στο ψηφοδέλτιο της Εύβοιας στις περιφερειακές εκλογές ήταν περίπου κατά 80% ανένταχτοι και προοδευτικοί πολίτες από τον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς.

Μετά την αποχώρηση μας από τη ΔΗΜΑΡ ως Μεταρρυθμιστές τον Οκτώβριο του 2014, συνεργασθήκαμε με το ΠΟΤΑΜΙ χωρίς να ενταχθούμε σ’ αυτό, με την ελπίδα και την προσδοκία να υπάρξουμε πολιτικά και μετά τις εκλογές, χωρίς να ξεχάσουμε όμως τον πρωταρχικό μας στόχο, δηλαδή τη μεγάλη συνάντηση για την κεντροαριστερά. Δυστυχώς το ΠΟΤΑΜΙ και προσωπικά ο κος Σταύρος Θεοδωράκης δεν ενδιαφέρεται για μια τέτοια συνεργασία κομμάτων και κινήσεων και το έχει πει σε όλους τους τόνους ο άνθρωπος. Όμως, ούτε το ΠΟΤΑΜΙ θέλει να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο κόμμα, με πολιτική ηγεσία, όργανα, οργανώσεις κ.λ.π. Και μάλιστα ο ίδιος ο κος Σταύρος Θεοδωράκης έχει μια αποστροφή με όλα αυτά θεωρώντας τα κατάλοιπα των παλιών κομμάτων όπως λέει, γι αυτό και δεν θέλει μέλη που θα λένε τη γνώμη τους, αλλά εθελοντές. Σεβαστές θέσεις αλλά διαφωνώ κάθετα.

Εν τω μεταξύ η ΔΗΜΑΡ μετεξελίσσεται και μέσα από συγκρούσεις, αποχωρεί η παλιά ηγεσία (Κουβέλης) που προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η νέα ηγεσία με το Θανάση Θεοχαρόπουλο, κάνει κάποια σημαντικά βήματα για τη συνεργασία με τις άλλες δυνάμεις της κεντροαριστεράς. Δηλαδή η νέα ηγεσία της ΔημΑρ, ουσιαστικά αρχίζει να υλοποιεί το πολιτικό σχέδιο των Μεταρρυθμιστών, τον βασικό δηλαδή λόγο που εμείς είχαμε αποχωρήσει από τη ΔημΑρ. Την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου, μέσα από τη συνεργασία και την συμπαράταξη των προοδευτικών κομμάτων και κινήσεων και την δημιουργία της νέας σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας.

Σ’αυτήν την πρόσκληση είπα λοιπόν, ΝΑΙ, συνεπής στο πολιτικό σχέδιο που υπηρετήσαμε και πιστεύω ότι όλοι οι μεταρρυθμιστές θέλουμε να υπηρετήσουμε. Απλά οι συγκυρίες δεν βοήθησαν και κάποιους μας εγκλώβισαν οι εξελίξεις. Ξέρω ότι τα πράγματα δεν είναι ρόδινα και θα υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες για να υπερβούν ηγεμονισμοί και φαινόμενα αλαζονείας του χτες, αλλά δεν υπάρχει νομίζω άλλος δρόμος, από τη συνεργασία και τη συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων για να αντιμετωπίσουν τον δεξιό και αριστερό λαϊκισμό και τυχοδιωκτισμό. Πιστεύω ότι μετά τις εκλογές όπως και να έχουν τα πράγματα, θα συναντηθούμε ξανά με όλους τους φίλους που συμπορευθήκαμε μέχρι χθες, γιατί η ανάγκη για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου, για την ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας, μας ξεπερνάει όλους. Είναι μια αντικειμενική ανάγκη για να μπορέσει να λειτουργήσει σωστά το πολιτικό σύστημα, για να μπορέσουμε ως χώρα να βαδίσουμε με συνέπεια τον ευρωπαϊκό δρόμο.

Κώστας Χαϊνάς

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη σήμερα είναι το πρώτο βήμα.




Η Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ – Σοσιαλδημοκρατικές κινήσεις πολιτών), είναι μια πραγματικότητα. Μπορεί σε κάποιους να λειτούργησε η πολιτική επιβίωση ως βασικό κίνητρο για την συγκρότησή της. Με τη συγκρότηση της δεν σημαίνει ότι σβήνονται τα φαινόμενα της αλαζονείας της εξουσίας ή ότι άλλο αρνητικό βιώσαμε στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης. 

Όμως δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι τα τελευταία έξι χρόνια της κρίσης οι δυνάμεις αυτές (της σοσιαλδημοκρατίας) κράτησαν ουσιαστικά την Ελλάδα όρθια και πλήρωσαν αδρά το τόλμημά τους αυτό, όταν κάποιοι άλλοι (δεξιά και ριζοσπαστική αριστερά) είχαν καβαλήσει τα αντιμνημονιακά “Ζάπεια” και τα λαϊκίστικα σκισίματα του μνημονίου. 

Ταυτόχρονα –η Συμπαράταξη- δημιούργησε πολλές ελπίδες και προσδοκίες σε πολλούς προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες, που είναι ανέστιοι σήμερα ή που δεν βολεύονται με απολίτικα σχήματα περί παλιού και νέου, ή με τις φερόμενες ως νεωτερίστικες, αλλά επικίνδυνες θεωρίες περί των πολιτικών κομμάτων, της δημοκρατικής συγκρότησης και λειτουργίας τους,  τα οποία δεν στέκονται στην ουσία της πολιτικής, αλλά σε ψεύτικους διαχωρισμούς και καταλήγουν τελικά σε αρχηγικά μοντέλα, ουσιαστικά -μη κόμματα. 

Τις ελπίδες για την συνάντηση όλων των προοδευτικών δυνάμεων από το δημοκρατικό Κέντρο έως και την πραγματικά ανανεωτική και μεταρρυθμιστική αριστερά, που ενέπνευσαν πολλούς. Ίσως στις εκλογές αυτές να μην υπήρξαν οι προϋποθέσεις για μια μεγάλη συμπαράταξη, είτε γιατί κάποιοι δεν ήθελαν, είτε γιατί θεωρούν ότι κατέχουν το αλάθητο και πρέπει όλοι οι άλλοι να ακολουθήσουν το δικό τους εγχείρημα. 

Ελπίζω όμως ότι μετά τις εκλογές, όλοι όσοι ανησυχούμε και ενδιαφερόμαστε για την συγκρότηση του προοδευτικού πόλου στην πολιτική ζωή της χώρας, της Δημοκρατικής Παράταξης δηλαδή, ή μιας σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας αν θέλετε, ανεξάρτητα που βρισκόμαστε σήμερα, να βάλουμε το λιθαράκι μας, χωρίς φανατισμούς και περιχαρακώσεις. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη σήμερα είναι το πρώτο βήμα. 


11-9-2015
Κώστας Χαϊνάς

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού με πρόγραμμα τη συμφωνία με την ΕΕ η λύση της επόμενης μέρας





Ακούμε τις ηγεσίες των δύο “μεγάλων” κομμάτων και έχουμε λίγο μπερδευτεί. Πριν λίγες μέρες εψήφισαν και τα δύο κόμματα τη συμφωνία με την Ευρώπη (το 3ο μνημόνιο δηλαδή) και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, ο κος Τσίπρας μιλάει για παράλληλο πρόγραμμα. Δηλαδή για να καταλάβουμε. Το επίσημο πρόγραμμα της Κυβέρνησης του κου Τσίπρα, θα είναι το μνημόνιο, αλλά αυτός θα υλοποιεί (κρυφά;) κάποιο παράλληλο πρόγραμμα; Θα τρελαθούμε τελείως; Καταλαβαίνουμε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η ρεαλιστική στροφή της δημιούργησε μια παραζάλη, αλλά αν νομίζει ότι μπορεί να ξανακοροϊδέψει τους Έλληνες ψηφοφόρους με νέες απραγματοποίητες υποσχέσεις, πρώτον κάνει λάθος και δεύτερον για άλλη μια φορά ρισκάρει τη σταθερότητα της χώρας, που τόσο έχουμε ανάγκη μετά τις 20 Σεπτεμβρίου 2015. Ναι, νομίζω ότι οι μεγάλες δυσκολίες και οι κίνδυνοι για τη χώρα είναι μπροστά μας. Και όσα κόμματα συνεχίζουν να λένε ψέματα στον ελληνικό λαό, ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις, ότι μπορούμε να παρακάμψουμε το μνημόνιο, ότι μπορούμε να κοροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους, αναπαράγοντας  όλες τις ανεύθυνες υποσχέσεις του Ιανουαρίου, τότε θα αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες. Ναι, νομίζω ότι μόνο μία λύση έχουμε για την επόμενη μέρα των εκλογών. Όποιο κόμμα και αν βγει πρώτο, θα πρέπει να σχηματίσει Κυβέρνηση οπωσδήποτε με το δεύτερο και με όποιο άλλο κόμμα θελήσει να αναλάβει τις ευθύνες της διακυβέρνησης της χώρας, δηλαδή της υλοποίησης του μνημονίου. Και εξηγούμαι.

Η περίοδος που διανύουμε δεν είναι μια συνηθισμένη περίοδος. Η χώρα είναι χρεοκοπημένη ουσιαστικά, η παραγωγική της υποδομή είναι σχεδόν καταστρεμμένη, οι επιχειρήσεις είναι σχεδόν πεθαμένες και η χώρα συνεχίζει να αναπνέει χάρις στα προγράμματα βοήθειας των εταίρων μας στην Ευρώπη (τα περίφημα 1ο, 2ο και 3ο μνημόνιο). Μόνο μια πολύ ισχυρή Κυβέρνηση που θα συμμετέχουν(τουλάχιστον) και τα δύο μεγάλα κόμματα, μπορεί να βγάλει από την ακινησία τη χώρα και να βάλει μπροστά την παραγωγική μηχανή, συγκρουόμενη με τη γραφειοκρατία του δημοσίου και με τα κατεστημένα συμφέροντα. Κάθε άλλη Κυβέρνηση όση πλειοψηφία και αν έχει, θα έχει απέναντί της το άλλο μεγάλο κόμμα, το οποίο ακολουθώντας τη γνωστή λαϊκίστικη αντιπολιτευτική τακτική του πρόσφατου παρελθόντος θα εμποδίζει και θα ακυρώνει κάθε προσπάθεια αλλαγής στη χώρα. Αυτή η περίοδος θα πρέπει να είναι τουλάχιστον τετραετής, όση και η ζωή της νέας βουλής, χρονικό διάστημα ικανό να βγει η χώρα από την κρίση και από τα μνημόνια. Στις επόμενες εκλογές θα έχουμε την πολυτέλεια τα κόμματα να κοντραριστούν με τα προγράμματά τους. Τώρα προέχει η σωτηρία της χώρας.

Τα προβλήματα που θα έχει μπροστά της η νέα Κυβέρνηση, δεν θα είναι κάποια απλά προβλήματα διαχείρισης και διευθέτησης εκκρεμοτήτων. Το μνημόνιο 3 προβλέπει όσα δεν υλοποίησαν οι προηγούμενες Κυβερνήσεις, δηλαδή μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται να γίνουν και που κανένα κόμμα δεν έχει αρνηθεί για την αναγκαιότητά τους και γι αυτό άλλωστε το ψήφισαν. Όμως αυτές οι αλλαγές θίγουν κατεστημένα συμφέροντα μεγάλων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες θα αντιδράσουν. Μόνο μια πολύ ισχυρή Κυβέρνηση που θα βασίζεται τουλάχιστον στην δύναμη των δύο πρώτων κομμάτων, με συμπαγείς κοινοβουλευτικές ομάδες,  θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις οργανωμένες αντιδράσεις των συντεχνιών. Και επίσης δεν θα δοθεί η δυνατότητα στο ένα από τα δύο κόμματα να λαϊκίσει, εμποδίζοντας τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις.

 Τα άλλα κόμματα του ευρωπαϊκού προσανατολισμού (Δηλαδή το ΠΟΤΑΜΙ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), μπορούν να παίξουν έναν καθοριστικό ρόλο στην επίτευξη αυτού του σκοπού. Της υποχρεωτικής δηλαδή μετεκλογικής συνεργασίας των δύο πρώτων μεγάλων κομμάτων. Θα πρέπει σε όλους τους τόνους, να ξεκαθαρίσουν ότι θα συμμετέχουν, ή θα στηρίξουν ή θα δώσουν ψήφο ανοχής μόνο σε μια Κυβέρνηση συνεργασίας των δύο πρώτων κομμάτων. Έτσι βάζουν τις ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ προ των ευθυνών τους. Τους υποχρεώνουν να δεσμευθούν πιέζοντας το εκλογικό τους ακροατήριο και ταυτόχρονα κερδίζουν ψηφοφόρους που θα θελήσουν να ενισχύσουν τον καταλυτικό ρόλο των δύο φιλοευρωπαϊκών μικρότερων σχηματισμών και θα απογοητεύονται από την άρνηση του ενός ή του άλλου μεγάλου κόμματος να συνεργασθεί μετεκλογικά.

Μια τέτοια τακτική εκτιμώ ότι θα βοηθήσει τα μικρότερα φιλοευρωπαϊκά κόμματα να ενισχύσουν την παρουσία τους στην επόμενη Βουλή και να αντιμετωπίσουν την πόλωση που θα επιχειρήσουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Και εφόσον δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις της μεγάλης συνάντησης όλων των προοδευτικών δυνάμεων, από το φιλελεύθερο κέντρο έως τη σοσιαλδημοκρατία και την ανανεωτική αριστερά, ας αξιοποιήσουμε τα μικρά βήματα πού ήδη έγιναν προεκλογικά, ώστε την επόμενη μέρα των εκλογών, όσες δυνάμεις αισθάνονται ότι το μεγάλο ζητούμενο είναι η συγκρότηση του προοδευτικού πόλου εξουσίας, ας δώσουν όλες τις δυνάμεις τους για την επίτευξη αυτού του σκοπού.


1-9-2015
Κώστας Χαϊνάς

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2015

Η στρατηγική ήττα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς





Οι τελευταίοι έξι μήνες αποτέλεσαν νομίζω πολύ διδακτικοί για όλους. Είτε  αισθάνονται προδομένοι, είτε αισθάνονται δικαιωμένοι. Είτε παρακολουθούν ψύχραιμοι τις πολιτικές εξελίξεις, χωρίς συναισθήματα προδοσίας ή δικαίωσης. Τα γεγονότα έτσι όπως εξελίχθηκαν ήταν πραγματικά συναρπαστικά. Μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, έχουμε την περίοδο της δημιουργικής ασάφειας, δείγμα έλλειψης ολοκληρωμένης στρατηγικής για την Κυβερνητική πλειοψηφία. Έχουμε την πλήρη αποτυχία αναζήτησης εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης της χώρας. Έχουμε τις σπασμωδικές κινήσεις τύπου δημοψηφίσματος, όπου το ΟΧΙ γίνεται εντός λίγων ωρών ΝΑΙ. Έχουμε το κλείσιμο των Τραπεζών και τα capital controls, που έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στην παραπαίουσα πραγματική οικονομία. Μετά λοιπόν το περιπετειώδες εξάμηνο με τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές και τακτικές της Κυβέρνησης, της πρώτης φοράς αριστεράς, στο και πέντε κυριολεκτικά, έχουμε την υπογραφή μιας συμφωνίας με τους εταίρους και δανειστές της χώρας. Μιας συμφωνίας που ανοίγει το δρόμο του 3ου δυσβάστακτου μνημονίου για την διασφάλιση της χρηματοδότησης της χώρας και την αποφυγή της ανοικτής και ασύντακτης χρεοκοπίας. Και ταυτόχρονα με την υπογραφή της συμφωνίας, καταρρέει παταγωδώς όλη η μέχρι χθες διαπραγματευτική τακτική και πολιτική της Κυβέρνησης. Έχουμε δηλαδή εντός μόνο έξι μηνών, και πριν καλά - καλά Κυβερνήσει, μια στρατηγική ήττα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και εξηγούμαι.

Στο τελευταίο Συνέδριο ενοποίησής του το Κυβερνών κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, τονίζει στην πολιτική του απόφαση, “…η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ… σφραγίσθηκε με την ανάληψη της ιστορικής ευθύνης για την απαλλαγή του ελληνικού λαού από τις καταστροφικές νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές, που έχουν μετατρέψει τη χώρα μας σε αποικία χρέους…”. “Ο ΣΥΡΙΖΑ θεμελιώνεται ως ενιαίο, μαζικό, δημοκρατικό κόμμα, … με στόχο την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους…”. Η συμφωνία της 12ης Ιουλίου 2015 που υπογράφηκε από τον Πρωθυπουργό, έθεσε τέλος με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, στη βασική επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ. Μόλις αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της χώρας, όχι μόνο δεν καταργεί τα μνημόνια, όπως είχε ξεκάθαρα δεσμευτεί, αλλά προσυπογράφει μια συμφωνία, η οποία προοιωνίζει ένα 3ο, πολύ πιο δύσκολο από τα προηγούμενα μνημόνια. Και αυτό αποτελεί μια στρατηγική ήττα για τη ριζοσπαστική αριστερά της χώρας. Και μαζί με αυτήν την ήττα, έχουμε το τέλος των ψευδαισθήσεων κάποιων, το τέλος των ανέξοδων παροχών και υποσχέσεων προς όλους, το τέλος του ψεύτικου διλήμματος μνημόνιο – αντιμνημόνιο, που δίχασε μια ολόκληρη κοινωνία. Δηλαδή, έχουμε μπροστά στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας και όλων των ευρωπαίων, την κατάρρευση όλου του ιδεολογικού οπλοστασίου της ριζοσπαστικής αριστεράς, που στήριξε έξι χρόνια τώρα την πολιτική και τακτική αναρρίχησης της στην εξουσία.

Ειπώθηκε από τον Πρωθυπουργό της χώρας και την Κυβερνητική πλειοψηφία, ότι υπέγραψαν μια συμφωνία που δεν την πιστεύουν. Και προχώρησαν σε έναν επώδυνο συμβιβασμό, γιατί δεν είχαν εναλλακτική λύση. Η ομολογία αυτή είναι ακόμη χειρότερη από την ομολογία της ήττας. Γιατί δείχνει μιαν απύθμενη ανευθυνότητα, από μια Κυβέρνηση η οποία προσυπογράφει κάποια πολύ σημαντικά πράγματα για το μέλλον της χώρας, που όμως δεν τα πιστεύει σύμφωνα με τα δικά της στελέχη και στην συνέχεια προετοιμάζει να υπογράψει μια συμφωνία που όμως διαφωνεί!!! Και ταυτόχρονα να διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Τραγέλαφος ; Παραλογισμός ; Υποκρισία ; Σίγουρα αυτή η αντιφατική συμπεριφορά, εκφράζει σε μεγάλο βαθμό πολιτικά αλλά και προσωπικά αδιέξοδα.

Όχι, δεν είναι παράξενα όλα αυτά για κάποιους που παρακολουθούν χρόνια τώρα την πορεία της ριζοσπαστικής αριστεράς.  Στην ουσία έχουμε την κατάρρευση των ιδεοληψιών και των βολονταρισμών αυτού του τμήματος της αριστεράς, που επιβίωσε μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού” το 1989. Αυτό το τμήμα της αριστεράς, επιβίωσε πολιτικά διατηρώντας κατά βάθος κάποια ιδεολογικά συμπλέγματα, απέναντι στις θέσεις και στους παλιούς συντρόφους της κομμουνιστικής αριστεράς. Δηλαδή παρότι αναγνώρισαν επίσημα την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, δεν κατάφεραν να την εμπεδώσουν, να την ερμηνεύσουν και να την κατανοήσουν. Δεν κατάφεραν να δουν τα βαθύτερα αίτια της κατάρρευσης αυτής. Και το πιο σημαντικό δεν κατάφεραν να εκτιμήσουν τα πλεονεκτήματα της (αστικής) δημοκρατίας και της ελεύθερης οικονομίας (καπιταλισμού), αλλά και τις δυνατότητες βελτίωσής τους. Έτσι σε ένα βαθμό συνειδητά ή ασυνείδητα, υπέκρυπτε ένα είδος ρεβάνς, απέναντι στον αστισμό,την Ευρώπη και τον καπιταλισμό που νίκησε τον “υπαρκτό σοσιαλισμό” το 1989. Το διάβαζες στα κείμενά τους, στις αποφάσεις των συνεδρίων τους. Ιδιαίτερα στην τελευταία φάση “συριζοποίησης” του Συνασπισμού, ήταν πρόδηλος ο αντιευρωπαϊκός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι όταν ανέλαβαν Κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015, το πρώτο που αναζήτησαν ήταν οι εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, “παίζοντας” ακόμη και με τις γεωστρατηγικές ισορροπίες και την θέση που έχει κερδίσει η χώρα στην περιοχή.

Γι αυτό προσέβλεπαν με κάποια ρίγη συγκίνησης και προσδοκίας, στην ρώσικη βοήθεια, θεωρώντας σε ένα βαθμό ότι η σημερινή αυταρχική Ρωσία, που καμιά σχέση δεν έχει ως χώρα με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, αποτελεί συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης. (Και σε ένα βαθμό δεν έχουν και άδικο, μιλώντας λίγο σουρεαλιστικά, γιατί επιστημονικά και ιστορικά δεν είναι συγκρίσιμες, αλλά έχουν πολλά κοινά στοιχεία). Προσγειώθηκαν βέβαια απότομα, παρά τις μεγάλες υποκλίσεις τους, όταν ο σύντροφος και ηγεμόνας κος Πούτιν τους είπε, ότι πρέπει να τα βρούμε με τους ευρωπαίους εταίρους μας, γιατί αυτοί δεν μπορούσαν να διαθέσουν τέτοια ιλιγγιώδη κεφάλαια, που ζητούσε η ελληνική πλευρά. (Η εξήγηση βέβαια είναι ότι τα συμφέροντα της Ρωσίας με την ΕΕ, υπερβαίνουν τη μικρή Ελλάδα και τα όποια οφέλη μπορεί να είχαν από μια προσέγγιση μαζί μας, παρακάμπτοντας την ΕΕ).

Η ριζοσπαστική αριστερά έβλεπε πάντα καχύποπτα την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και η ανάλυσή τους κατέληγε, ότι τελικά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και δεν συνάδει με τα λαϊκά συμφέροντα που υποτίθεται ότι εκφράζει και υποστηρίζει –σύμφωνα με την ίδια- η ριζοσπαστική αριστερά. Γι αυτό και δεν μπορούν να δουν την σύγχρονη Ευρώπη, την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως την μεγάλη κατάκτηση της δημοκρατίας και των λαών της. Το καλύτερο και μεγαλύτερο ιστορικά υπόδειγμα και εργαστήριο, νέων ιδεών, συγκατοίκησης, συνεργασίας και ειρηνικής συμπόρευσης εθνών και λαών, με πραγματική αλληλεγγύη και συναίνεση. Ασφαλώς με προβλήματα και ελλείμματα στη δημοκρατική ολοκλήρωση, που χρήζουν βελτίωσης. Και αυτό είναι ζητούμενο για τις προοδευτικές και πραγματικά φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που αγωνιούν για τους εργαζόμενους και τους πιο αδύνατους οικονομικά. Αλλά απέναντι στο οικοδόμημα αυτό δεν βλέπουμε κάτι άλλο, εκτός από την Ευρώπη της εθνικιστικής περιχαράκωσης, από τις ακροδεξιές φωνές της Μαρί Λεπέν και του Νάιτζελ Φάρατζ, που το μόνο όραμά τους, είναι ένα ιστορικό πισωγύρισμα σε μια Ευρώπη των εθνικισμών και των άγονων ανταγωνισμών του παρελθόντος. Και για να μην ξεχνιόμαστε, αυτοί ήταν που υποδέχθηκαν θερμά, με πικέτες και με χειροκροτήματα τον κο Τσίπρα, στην τελευταία του ομιλία στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Αισθάνθηκαν πολύ καλά οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ βλέποντας αυτό το θέαμα και παρακολουθώντας στην συνέχεια τις ομιλίες τους, που προέτρεπαν στον κο Τσίπρα να βαθύνει τη σύγκρουση με την Ευρώπη;

Μιλάμε δηλαδή για μια βαθύτερη ήττα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Μια ήττα που αγγίζει τον πυρήνα της ιδεολογίας της και των στρατηγικών επιλογών της. Η Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό νόμισμα, αποτελούν τις κυρίαρχες επιλογές, το κλειδί και για τις υπόλοιπες πολιτικές προτεραιότητες της. Εφόσον αποδέχεσαι το ευρωπαϊκό πλαίσιο, είσαι υποχρεωμένος να επανεξετάσεις και τις υπόλοιπες. Διαφορετικά, πρέπει να προσχωρήσεις στις αναλύσεις και στην συνέπεια του ΚΚΕ, περί λυκοσυμμαχίας, πολυεθνικών και μονοπωλίων που καταδυναστεύουν τους λαούς της Ευρώπης και τελειώνεις. Απλά πράγματα. Εάν όμως θεωρείς μονόδρομο την ευρωπαϊκή επιλογή, τότε η ριζοσπαστική αριστερά χρειάζεται να αναθεωρήσει όλες τις πολιτικές της επιλογές. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να ζητάς 86 δις. δανεικά από τους ευρωπαίους, οι οποίοι σε δανείζουν με επιτόκια μικρότερα από αυτά των αγορών, ή ακόμη και με αυτά που δανείζονται ορισμένες χώρες και ταυτόχρονα, να συνεχίζεις τις ρητορείες περί αποικίας χρέους, περί αδίστακτων δανειστών – τοκογλύφων και άλλων ηχηρών, που τους στόλιζε ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και έξι χρόνια.

 Όμως δεν είναι μόνο τα ευρωπαϊκά θέματα που τίθενται εμπρός στην αναθεωρητική ατζέντα της ριζοσπαστικής αριστεράς, μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Αναπόφευκτα θα πρέπει να τα βάλλει με τις γνωστές συντεχνίες και τα ειδικά οργανωμένα συμφέροντα που εμποδίζουν εδώ και δεκαετίας να αλλάξουν κάποια πράγματα στη χώρα μας. Με βασικό τους συμπαραστάτη μέχρι σήμερα τη ριζοσπαστική αριστερά. Αναπόφευκτα θα τεθούν επί τάπητος οι μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου τομέα και της οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης. Δηλαδή η αλλαγή και η βελτίωση των δομών του (αστικού) Κράτους για να γίνει πιο αποτελεσματικό και χρήσιμο για τον πολίτη και την επιχειρηματικότητα. Με αξιολόγηση και αξιοκρατία. Και δεν έχει άλλη επιλογή η ριζοσπαστική αριστερά, από την αναθεώρηση των πολιτικών της.

Πως θα τα αντέξει όλα αυτά η ριζοσπαστική αριστερά ; Προφανώς δεν μπορεί να τα αντέξει. Γι αυτό και δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι ριζοσπαστική αριστερά. Γι αυτό και μιλάμε για στρατηγική ήττα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Και έτσι αναπόφευκτα, ένα τμήμα της θα συναντηθεί με τις δυνάμεις του αντιευρωπαϊσμού και του εθνικισμού σε οποιαδήποτε εκδοχή του. Το άλλο τμήμα της που πιστεύει σταθερά στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, ή που μέσα από μια σκληρή αυτοκριτική θα αναθεωρήσει τις χθεσινές λανθασμένες της επιλογές, αναπόφευκτα θα συναντηθεί με τις άλλες αριστερές, προοδευτικές και φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας και θα αποτελέσουν τον μεγάλο προοδευτικό πόλο εξουσίας για τη χώρα. Που θα αναλάβουν τη μεγάλη μεταρρύθμιση της χώρας. Για να την μετατρέψουν σε μια κανονική, δημοκρατική, ευρωπαϊκή χώρα της προόδου και της δημιουργίας.


7-8-2015
Κώστας Χαϊνάς

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Για τη συμφωνία με τους εταίρους της 13-7-2015






 Επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά ότι η Ενωμένη Ευρώπη και οι μεγάλες δυνάμεις που αποτελούν την κινητήρια δύναμη της, έχουν θάψει οριστικά το τσεκούρι του πολέμου, απέδειξαν ότι το ευρωπαϊκό εγχείρημα είναι ένα υπόδειγμα συνεργασίας, συμπόρευσης και σύνθεσης διαφορετικών συμφερόντων, μέσα από συνεχείς συμβιβασμούς. Απέδειξαν ότι τα πράγματα είναι αντιστρέψιμα, ακόμη και στο και πέντε, όταν υπάρχει ισχυρή βούληση, εμπιστοσύνη, σεβασμός. 

Συγχαρητήρια στους ηγέτες των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, στον Πρωθυπουργό της χώρας και σε όσους συνέβαλλαν στο να υπάρξει η συμφωνία.  Βέβαια έχει γίνει μεγάλη ζημιά στη χώρα και ιδιαίτερα όσον αφορά την ενίσχυση του ευρωσκεπτικισμού και του αντιευρωπαϊσμού, από τον ντόπιο εθνολαϊκισμό αριστερό και δεξιό,  που θα τον έχουμε συνεχώς μπροστά μας το επόμενο διάστημα. 

Αλλά αποφεύχθηκε το χειρότερο.   Ήταν ένα μικρό βήμα προς τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Στο εσωτερικό της χώρας πρέπει να αποδείξουμε όλοι ότι μπορούμε να γυρίσουμε οριστικά σελίδα στο χθες, υπερβαίνοντας τις μικροκομματικές σκοπιμότητες και να συνεργασθούμε όλες οι προοδευτικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις (εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ), για την επόμενη μέρα της χώρας, που δεν θα είναι καθόλου εύκολη.


13-7-2015
Κώστας Χαϊνάς