Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Ένα βήμα εμπρός και δύο βήματα πίσω ή μια χρήσιμη εφεδρεία ;



Το επεισόδιο με την ΕΡΤ είναι μάλλον η αφορμή και όχι η αιτία της εξόδου της Δημοκρατικής Αριστεράς από την Κυβέρνηση συνευθύνης. Όχι δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία αυτή η αιφνίδια αναχώρηση του Φώτη Κουβέλη από την τρικομματική διακυβέρνηση. Ήταν ας πούμε αντικειμενική εξέλιξη η κίνηση αυτή. Και Εξηγούμαι.
Ας θυμηθούμε ποιο ήταν το κρίσιμο διακύβευμα του Ιουνίου του 2012 μετά τις δεύτερες εκλογές και τα γνωστά αποτελέσματα. Περιθώρια για τρίτες εκλογές δεν υπήρχαν, η χώρα έπρεπε να σωθεί από μια ανοικτή χρεοκοπία και η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης, κάνει μια μεγαλειώδη ηγετική κίνηση, ξεπερνώντας τα γνωστά αριστερά συμπλέγματα και κόμπλεξ περί συνεργασιών με τους δεξιούς, προτείνοντας Κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης με την Νέα Δημοκρατία του κου Σαμαρά και με το ΠΑΣΟΚ του κου Βενιζέλου. Με την κίνηση αυτή εισάγει μια νέα έννοια στο πολιτικό λεξιλόγιο, την Αριστερά της ευθύνης και των Κυβερνητικών ευθυνών. Και από τότε όλες οι δημοσκοπήσεις, έχουν το Φώτη Κουβέλη στις πρώτες θέσεις δημοφιλίας από όλους τους πολιτικούς.
Από τότε πέρασε ένας χρόνος, η χώρα ξεπέρασε τον επικίνδυνο κάβο της ανοικτής χρεοκοπίας, χωρίς ασφαλώς να έχουν εκλείψει παντελώς οι κίνδυνοι ενός ατυχούς συμβάντος. Άλλες προτεραιότητες προέκυψαν. Και πρώτα απ’όλα οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνταν να γίνουν στο Κράτος, στη δημόσια διοίκηση, στην αυτοδιοίκηση, παντού. Και όχι ως μνημονιακές υποχρεώσεις, αλλά ως απαραίτητες αλλαγές για την μετεξέλιξη του Κράτους μας σε ένα κανονικό ευρωπαϊκό και σύγχρονο δημοκρατικό Κράτος. Μπορεί το μνημόνιο να προβλέπει την μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά το πρόβλημα της χώρας είναι ευρύτερο και πιο σύνθετο. Πρόκειται για μια ολική μεταρρύθμιση που κάποιοι ονομάσαμε Δημοκρατική Επανάσταση.  
Στο σημείο αυτό είναι και η ουσία του προβλήματος. Το πολιτικό σύστημα –γιατί το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τη Δημοκρατική Αριστερά - και η κοινωνία ήταν και είναι ανέτοιμοι για αυτές τις μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Η εξήγηση είναι απλή. Για να γίνουν αυτές οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις θα πρέπει το πολιτικό σύστημα να έρθει σε σύγκρουση με τα ίδια τα «παιδιά» του. Πάρτε για παράδειγμα το θέμα της ΕΡΤ. Ποιοι είναι αυτοί που κάνουν «κουμάντο» διαχρονικά στην ΕΡΤ όλα τα χρόνια ; Εκτός από κάποιες εξαιρέσεις επαγγελματιών δημοσιογράφων, δεν ήταν οι ημέτεροι των πολιτικά κυρίαρχων δυνάμεων τα τελευταία σαράντα χρόνια οι οποίοι διόριζαν τους «δικούς τους, λες και ήταν το μαγαζάκι τους; Δεν χρειάζεται τόση υποκρισία, όταν λίγες μέρες πριν την «κρίση» στην ΕΡΤ, σύσσωμη η αντιπολίτευση χαρακτήριζε την ΕΡΤ με εξαιρετικά κοσμητικά επίθετα απαξίωσης. Η απόφαση Σαμαρά για το κατέβασμα των διακοπτών της ΕΡΤ, πέρα από την άκομψη και άγαρμπη μεθόδευση, αποτελεί και την ουσία του προβλήματος. Δηλαδή η κίνηση αυτή εκπνέει και έναν πολιτικό συμβολισμό. Το πολιτικό σύστημα θέλει και μπορεί να τα βάλλει με το κατεστημένο ; Προσωπικά ομολογώ ότι τα δείγματα γραφής μέχρι σήμερα της Κυβέρνησης με έχουν πείσει ότι ούτε θέλει, ούτε μπορεί. Για να αναφέρω μόνο κάποια παραδείγματα. Ο κόκκινος Πάνος κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να μην κλείσουν κάποια άχρηστα στρατόπεδα που βρίσκονται σκορπισμένα ανά την επικράτεια. Ο κος Αρβανιτόπουλος ξέρει μόνο να υπογράφει πλασματικές υπερωρίες για τα δικά του παιδιά και να χρηματοδοτεί με χρήματα του ΕΣΠΑ κάποιες φίλιες δυνάμεις, ανύπαρκτες  μεταρρυθμίσεις τύπου σχέδιο «ΑΘΗΝΑ», όπου κάπου έκλεινε τμήματα και κάπου τα διατηρούσε λόγω ανυπέρβλητων πιέσεων ημετέρων, με τον κο Παπαθεοδώρου όμως να μην τον έχουμε ακούσει ακόμη για το τι λέει για το θέμα. Η ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων έχει βαλτώσει και η εξυγίανση του κυκλώματος του φαρμάκου πάει με βήμα σημειωτόν και για την κυρία Σκοπούλη να μην έχει πληροφορηθεί κανένας τι ακριβώς έκανε δώδεκα μήνες στην Κυβέρνηση. Ο συμπαθής κατά τα άλλα κος Ρουπακιώτης, πέρα από το αντιρατσιστικό και τον αμφιλεγόμενο χειρισμό του, έδινε την εντύπωση ή έτσι τουλάχιστον πρόβαλαν τα μέσα, ότι συνήθως ασχολιόταν με την τακτοποίηση εκκρεμοτήτων των συναδέλφων του δικηγόρων. Η φιλότιμη προσπάθεια του Κου Μανιτάκη να εκσυγχρονίσει το δημόσιο τομέα και να εισάγει την αξιολόγηση, είχε απέναντι ένα πραγματικό μέτωπο, αποτελούμενο από τη γραφειοκρατία, τους άλλους υπουργούς, τους κομματάρχες όλων των κομμάτων και τους συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ. Μίλησα για όλους τους υπουργούς της ΔΗΜΑΡ με ειλικρίνεια (ίσως κάπου να κάνω λάθος και να αδίκησα κάποιον) και περισσότερο γιατί νομίζω ότι πρέπει να βγουν να μιλήσουν, για όλα, για τις δυσκολίες, για τα εμπόδια που συνάντησαν, για τις πρωτοβουλίες που πήραν. Δεν μιλώ για άλλες ανύπαρκτες πολιτικά περιπτώσεις υπουργών, που επιβεβαιώνουν την διαπίστωση ότι αυτή η Κυβέρνηση δεν είχε προσανατολισμό, βάδιζε στα τυφλά, με μοναδικό οδηγό τις μνημονικές μας υποχρεώσεις, τις οποίες είναι σίγουρο ότι θα ξεχνούσαμε εάν η τρόικα δεν ερχόταν κάθε τόσο στη χώρα μας για να  μας τις θυμίζει.
Με λίγα λόγια η Κυβέρνηση δεν ήθελε και μάλλον δεν μπορούσε να συγκρουστεί με κατεστημένα συμφέροντα και να ανοίξει το δρόμο για μια άλλη πορεία της χώρας. Το βασικό πρόβλημα ήταν η έλλειψη πυξίδας. Δεν ήξερε τι ακριβώς έπρεπε ν’ αλλάξει και κυρίως πώς να τα αλλάξει. Δεν είχε επιτελείο, επεξεργασίες, σχέδιο στρατηγικής και τακτικής. Η συνάντηση των αρχηγών δεν μπορούσε να υποκαταστήσει αυτές τις αναγκαιότητες, στοιχειώδεις για τον οποιονδήποτε που αναλαμβάνει να κάνει μια δουλειά, πόσο μάλλον να κυβερνήσει τη χώρα. Και η Κυβέρνηση αυτή είχε αναλάβει να αλλάξει τη χώρα, έχοντας μια σημαντική πλειοψηφία στη Βουλή. Η προγραμματική συμφωνία όμως των τριών κομμάτων, ήταν ένα γενικόλογο κείμενο που όλους ικανοποιούσε, αλλά στην ουσία ήταν ένα κενό γράμμα, αφού δεν προσδιόριζε συγκεκριμένες προτεραιότητες, δεν έβαζε στόχους, δεν καθόριζε τις αλλαγές που θα επιχειρούσε η Κυβέρνηση συνεργασίας, ώστε και οι υπουργοί της να είχαν ένα μπούσουλα υλοποίησης. Οπότε η μόνη δύναμη που πίεζε και πιέζει για κάποιες αλλαγές, ήταν η τρόικα μέσω του μνημονίου που έχουμε υπογράψει ως χώρα. Μέσα από μια τέτοια πίεση είχαμε και την –σε ένδειξη πυγμής-, απόφαση Σαμαρά για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Όμως δυστυχώς έτσι δεν αλλάζει ουσιαστικά το Κράτος μας. Ακόμη και οι απολύσεις να γίνουν, όπως προσδιορίζονται από το μνημόνιο από μόνες τους δεν μπορούν να φέρουν την άνοιξη. Χρειάζονται βαθύτερες αλλαγές και τομές που θα αλλάζουν νοοτροπίες, βαθιά ριζωμένες στο υποσυνείδητο του Έλληνα.
Για το Φώτη Κουβέλη θα ήθελα να πω λίγα λόγια. Έδειξε με την απόφαση του μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, ότι είναι ένας ηγέτης με διορατικότητα, όπως επίσης με την σταθερή παρουσία του όλους αυτούς τους μήνες στις διαβουλεύσεις, ότι αποτελούσε την σταθερά αυτής τη Κυβέρνησης. Η απόφασή του να φύγουμε από την Κυβέρνηση δεν το κρύβω ότι με ξάφνιασε. Έχω επιχειρηματολογήσει δεκάδες φορές για την αναγκαιότητα, όχι απλά στήριξης αυτής της Κυβέρνησης, αλλά πιο ενεργούς και αποφασιστικής συμμετοχής. Όμως ποτέ δεν θα δεχθώ διάφορες υποτιμητικές εκτιμήσεις και χαρακτηρισμούς που ακούστηκαν σε διάφορες αναλύσεις (έστω και καλοπροαίρετα). Ο ηγέτης στις δύσκολες στιγμές, παίρνοντας δύσκολες αποφάσεις, αναλαμβάνει και τις ευθύνες του απέναντι στην ιστορία. Και ο Φώτης Κουβέλης μας έχει δείξει ότι τις αναλαμβάνει πλήρως, με ανιδιοτέλεια και θάρρος. Μπορεί να έκανε λάθος στην συγκεκριμένη απόφασή του. Αυτό όμως θα το δείξει η ιστορία και όχι η δική μας ανάλυση.
Και τώρα τι γίνεται αναρωτιόμαστε πολλοί από μας που στηρίξαμε αυτή την επιλογή, της Κυβερνητικής συνεργασίας. Χάθηκαν όλα μετά την έξοδο της Δημοκρατικής Αριστεράς από την Κυβέρνηση ; Έγινε άλμα στο κενό ή δύο βήματα πίσω μετά το ένα βήμα που είχε γίνει τον περασμένο Ιούνιο ; Μήπως δεν μπορούσε να σηκώσει αυτό το μεγάλο φορτίο ένα νεοσύστατο κόμμα, που δεν έχει απογαλακτιστεί ακόμη από βασικές σταθερές της παραδοσιακής αριστεράς ; Μήπως οι πιέσεις που δεχόταν η ηγεσία του κόμματος από ένα «αριστερό» ακροατήριο ήταν αφόρητες ; Μήπως δεν ταίριαζαν αυτές οι Κυβερνητικές υποχρεώσεις σε ένα κόμμα που οι βασικές του δυνάμεις έχουν μάθει να είναι συνήθως στα «κάγκελα»» ; Μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά ή κάποια από αυτά. Δεν έχει πολύ σημασία. Η απόφαση έχει ληφθεί πλέον, πάμε πιο κάτω.
Προσωπικά έχω την αίσθηση ότι απογοητεύσαμε κάποιο νέο ακροατήριο, που δεν προέρχεται υποχρεωτικά από τις δεξαμενές της παραδοσιακής αριστεράς, αλλά από κάποια νέα κοινωνικά στρώματα, χωρίς ιδιαίτερους δεσμούς με το Κράτος, πολίτες της κοινής λογικής και του ορθολογισμού, που κερδήθηκαν στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και μετά την απόφαση μας να αναλάβουμε Κυβερνητικές ευθύνες. Είναι όσοι πολίτες καταλάβαιναν το ειδικό βάρος που είχε η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης, στην Κυβέρνηση συνεργασίας. Δεν ξέρω αν αυτή η απογοήτευση μετεξελιχθεί και σε πολιτική αποδοκιμασία στο μέλλον. Αυτό νομίζω θα εξαρτηθεί και από την πολιτική που θα ασκήσει η Δημοκρατική Αριστερά από εδώ και πέρα. Γιατί πολλοί καλοθελητές ήδη βγήκαν στα κεραμίδια και εξάγγειλαν το νέο αντιπολιτευτικό πλαίσιο της ΔΗΜΑΡ. Προσοχή λοιπόν.
Κατά τη γνώμη μου, η Δημοκρατική Αριστερά εάν θέλει να διαδραματίσει έναν δημιουργικό ρόλο στα πράγματα στην συνέχεια, θα πρέπει να πολιτεύεται ως να κυβερνούσε η ίδια. Με σοβαρότητα και υπευθυνότητα θα πρέπει να επεξεργασθεί θέσεις για όλα αυτά που είπαμε προηγούμενα - για ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό Κράτος- και να πάρει τις αναγκαίες κοινοβουλευτικές και πολιτικές πρωτοβουλίες για να προχωρήσει η υπόθεση αυτή, χωρίς να υποκύπτει στην γοητεία του λαϊκιστικού αντιπολιτευτισμού. Δεύτερον θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες για την συνάντηση όλων των δημοκρατικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων του τόπου, από τους δημοκράτες προοδευτικούς φιλελεύθερους που εγκλωβίζονται στη Νέα Δημοκρατία, έως τις λογικές, αντιλαϊκιστικές δυνάμεις της αριστεράς που έχουν εγκλωβιστεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπετε δεν χρησιμοποιώ λέξεις όπως αριστερά, κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατία κ.λ.π., γιατί νομίζω ότι το νέο αφήγημα στη φάση αυτή, που χρειάζεται να επεξεργασθούμε για να εμπνευστούμε και να εμπνεύσουμε τους πολίτες, μάλλον υπερβαίνει αυτή τη παραδοσιακή κατηγοριοποίηση.


24-6-2013
Κώστας Χαϊνάς

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Σκέψεις για θέματα ανάπτυξης με αφορμή το λιμάνι του ΠΕΙΡΑΙΑ και τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος.




Πριν λίγες μέρες συμμετείχα σε μια εκδήλωση – συζήτηση για θέματα ανάπτυξης, της πολιτικής οργάνωσης Κερατσινίου-Δραπεσώνας της Δημοκρατικής Αριστεράς. Τέθηκε και το πρόβλημα της φθίνουσας πορείας της ζώνης και αναπτύχθηκε ένας προβληματισμός για το ποια θα μπορούσε να είναι η μετά κρίση, νέα αφήγηση της ανάπτυξης της περιοχής. Στην συνέχεια εκθέτω κάποιες σκέψεις που διατύπωσα στην εκδήλωση και τις οποίες αναλύω εκτενέστερα.
Κατ’ αρχήν να σημειώσουμε ότι ο μοναδικός νέος παράγοντας στα αναπτυξιακά δεδομένα του λιμανιού τα τελευταία τρία χρόνια, είναι η COSCO και ο υπερτριπλασιασμός της διακίνησης των εμπορευματοκιβωτίων στο διάστημα αυτό και οι νέες συμφωνίες που υπεγράφησαν πρόσφατα με μεγάλες πολυεθνικές για την χρήση του λιμανιού ως κόμβο μεταφόρτωσης των εμπορευμάτων τους. Η εκτίμηση είναι ότι η αύξηση της προστιθέμενης αξίας θα φτάσει μέχρι το 2018 τα 5,1 δισ. (ή το 2,5%του ΑΕΠ), ενώ θα δημιουργηθούν 125.000 νέες θέσεις εργασίας. (Έκθεση Εθνικής Τράπεζας,
Ένα συμπέρασμα λοιπόν που πρέπει να βγάλουμε είναι ότι, ήταν λανθασμένες οι αντιδράσεις όχι μόνο κάποιων συνδικαλιστών της περιόδου της παραχώρησης των προβλητών, αλλά και όλης σχεδόν της τότε αντιπολίτευσης(ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ), οι οποίες δεν κατανόησαν την περίοδο εκείνη την μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα μας να αναβαθμιστεί το λιμάνι και να μετατραπεί σε ένα διεθνές εμπορικό διαμετακομιστικό κέντρο. Και αυτό γιατί η COSCO ήταν εκείνος ο παράγοντας ο οποίος είχε την κατάλληλη τεχνογνωσία για να βοηθήσει στην μετατροπή αυτή. Οι εξελίξεις το επιβεβαίωσαν και επιβεβαίωσαν όσους είχαν υποστηρίξει την συνεργασία αυτή κόντρα στα σημεία των καιρών.
Σήμερα αφού οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν την εκτίμηση για την δυνατότητα αναβάθμισης του ΠΕΙΡΑΙΑ, σε ένα διεθνές διαμετακομιστικό κέντρο, ως την πύλη της Ευρώπης εξ Ανατολάς, να δούμε πιο συγκεκριμένα, κάποια βασικά θέματα που άπτονται της αναπτυξιακής προοπτικής της ευρύτερης περιοχής.
1.       Ένα θέμα που χρειάζεται να αναπτυχθεί ένας σημαντικός προβληματισμός, είναι η δυνατότητα περαιτέρω ανάπτυξης του λιμανιού και οι ενδογενείς περιορισμοί που δημιουργεί η λειτουργία του ΠΕΙΡΑΙΑ ως λιμάνι αναχώρησης των πλοίων ακτοπλοΐας για βασικούς προορισμούς. Μία σκέψη που έχει κατατεθεί (Χαϊνάς Κ., ΝΑΥΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ,6-7/2010, http://www.naftikachronika.gr/viewMagazine.asp?id=18),  είναι η μετατροπή του λιμανιού του ΠΕΙΡΑΙΑ σε αμιγές εμπορικό λιμάνι και η μεταφορά των αναχωρήσεων της ακτοπλοΐας στο λιμάνι του Λαυρίου. Η αλλαγή αυτή θα απελευθερώσει τεράστιους χώρους για εμπορική χρήση στο λιμάνι του ΠΕΙΡΑΙΑ για νέες μεγάλες επενδύσεις σε νέες προβλήτες και την δημιουργία των κατάλληλων υποδομών για την λειτουργία ενός Ολοκληρωμένου Συστήματος Συνδυασμένων Μεταφορών (Θαλάσσιες, οδικές, σιδηροδρομικές, αεροπορικές μεταφορές). Και μια ολοκληρωμένη μελέτη θα μας υποδείκνυε τις κατάλληλες ενέργειες και επενδύσεις που χρειάζονται να γίνουν στο λιμάνι του ΠΕΙΡΑΙΑ για την μετατροπή του σε ένα τέτοιο κέντρο. Ταυτόχρονα η κίνηση αυτή αναβαθμίζει το λιμάνι του Λαυρίου, αφού ασφαλώς συνδέσουμε το Λαύριο οδικώς και σιδηροδρομικώς με την Αττική οδό και το Αεροδρόμιο, κόστη τα οποία είναι ελάχιστα εμπρός στα μεγάλα οφέλη που θα προκύψουν και τις μεγάλες οικονομίες κλίμακας που θα δημιουργηθούν από την μείωση των ταξιδιών κατά μία ως μιάμιση ώρα, σε σχέση με σήμερα.
2.       Με την εμπορική αναβάθμιση του λιμανιού του ΠΕΙΡΑΙΑ δημιουργούνται οι προϋποθέσεις επανεκκίνησης της  ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης του Περάματος. Χρειάζονται ασφαλώς να γίνουν επενδύσεις σε υποδομές (δεξαμενές κ.ά.) και ευρείας κλίμακας εκσυγχρονισμοί των δεκάδων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Ίσως χρειάζεται να εξετασθεί η κατάρτιση ενός ειδικού επενδυτικού προγράμματος σε συνεργασία με το Ταμείο Επιχειρηματικότητας (ΕΤΕΑΝ), ενίσχυσης των επιχειρήσεων της περιοχής για υποδομές και επενδύσεις εκσυγχρονισμού, γιατί θα βοηθούσε σημαντικά την περίοδο αυτή της κρίσης και της έλλειψης Τραπεζικής ρευστότητας στην αναζωογόνησή τους και την επανεκκίνησή τους. Η μεγάλη εμπειρία και τεχνογνωσία των ελλήνων τεχνικών στη Ζώνη, σε συνδυασμό με την δημιουργία των κατάλληλων υποδομών δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια νέα αναπτυξιακή τροχιά της ευρύτερης περιοχής.
3.        Η επανεκκίνηση της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης και η εμπορική αναβάθμιση του ΠΕΙΡΑΙΑ δημιουργούν τις προϋποθέσεις  δημιουργίας νέων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και ανάπτυξης των ήδη υπαρχόντων. Όλες αυτές οι νέες δραστηριότητες θα χρειαστούν, υποστήριξη, εφόδια, ανταλλακτικά, συντήρηση και μια σειρά άλλες υποστηρικτικές υπηρεσίες όπως είναι η υγεία, η περίθαλψη, η εκπαίδευση, η επαγγελματική κατάρτιση. Άρα δημιουργούνται νέες δυνατότητες ανάπτυξης της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικής δραστηριότητας που θα δημιουργήσει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας. Ταυτόχρονα θα πρέπει το Κράτος να απλοποιήσει τις διαδικασίες αδειοδότησής τους ώστε να μην αποτελέσει φρένο στην ανάπτυξή τους, χωρίς ασφαλώς να υπάρξει καμιά παραβίαση της υφιστάμενης εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας.
4.        Στενά δεμένο με τα προηγούμενα είναι η επαγγελματική εκπαίδευση. Οι δραστηριότητες που θα αναπτυχθούν χρειάζονται ναυπηγούς, μηχανολόγους, ηλεκτρολόγους, εφαρμοστές, τορναδόρους, πρεσαδόρους, φρεζαδόρους, χειριστές συστημάτων αυτοματισμού (PLC), χειριστές μηχανημάτων και μια σειρά άλλα επαγγέλματα. Άρα θα χρειαστεί στην περιοχή του ΠΕΙΡΑΙΑ (και όχι μόνο), να δημιουργηθούν και οι αντίστοιχες τεχνικές σχολές, ώστε να ξανα-βγάλουμε αυτούς τους θαυμάσιους τεχνικούς που αποφοίτησαν στην δεκαετία του εξήντα και του εβδομήντα από τις τότε τεχνικές σχολές και οι οποίες στελέχωσαν της βιομηχανίες και τις βιοτεχνίας του μεγάλου κύματος της εκβιομηχάνισης της χώρας στις δεκαετίας του εξήντα και του εβδομήντα, καταρτισμένοι βέβαια με τα νέα τεχνικά και επιστημονικά δεδομένα.
5.        Αξίζει να σημειώσουμε τέλος το ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος. Ασφαλώς οι εργαζόμενοι χρειάζονται τα συνδικάτα τους για να υπερασπίζονται τα συλλογικά τους συμφέροντα, μέσα όμως στα πλαίσια του γενικότερου συμφέροντος του λαού της περιοχής και της χώρας γενικότερα. Το σημειώνουμε αυτό γιατί μέχρι σήμερα ιδιαίτερα στην περιοχή αυτή, με άσκοπες κινητοποιήσεις συνέβαλλαν και αυτοί σε ένα βαθμό, στο να αποδιοργανωθεί η οικονομία της περιοχής, χωρίς ασφαλώς να το θέλουν ίσως, αφού από τις επιχειρήσεις της περιοχής ζουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Βεβαίως πρέπει να τηρείται η εργατική και η περιβαλλοντική νομοθεσία του Κράτους και θα πρέπει οι ελεγκτικοί μηχανισμοί να μην υποστέλλουν τον ρόλο τους με άλλοθι την κρίση. Άλλωστε γι αυτό τονίζουμε τη βιωσιμότητα του αναπτυξιακού μοντέλου που προτείνουμε.

Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ και ευρύτερα η περιοχή, μπορεί να αποτελέσει κάτω από ορισμένες συνθήκες την κινητήρια μηχανή μιας βιώσιμης ανάπτυξης ολόκληρης της χώρας. Αρκεί να το συνειδητοποιήσουν πρώτα απ’όλα, οι πολιτικές δυνάμεις, είτε βρίσκονται στην Κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, οι συνδικαλιστές και ασφαλώς η κοινωνία των πολιτών και συνεισφέρουμε στην κατεύθυνση αυτή όλοι από την πλευρά τους ο καθένας, το μερίδιο που τους αναλογεί. Η Δημοκρατική Αριστερά από την πλευρά της κάνει ότι μπορεί και θα συνεχίσει να εργάζεται στην κατεύθυνση αυτή, πιο συστηματικά και πιο οργανωμένα.

15-6-2013

Κώστας Χαϊνάς
Μαθηματικός – Αναλυτής
Οικονομολόγος - Μελετητής