Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Το δίλημμα της ψήφισης των μέτρων και ο έντιμος συμβιβασμός




Νομίζω ότι όταν έχεις διαβεί τον Ρουβίκωνα δεν έχεις δυνατότητα επιστροφής. Η διαπραγμάτευση με την τρόϊκα ήταν σκληρή, οφείλονται πολλά στην στάση και τους χειρισμούς της Δημοκρατικής Αριστεράς και αυτό καταγράφηκε. Σήμερα νομίζω ότι μπορεί να γίνει ένας έντιμος συμβιβασμός, μετά τις υπαναχωρήσεις και των δανειστών μας και η Δημοκρατική Αριστερά να είναι παρούσα με θετική ψήφο σε όλα τα μέτρα. Το πιο εύκολο είναι να απέχει ή να τα καταψηφίσει και να πει καλώς σας βρήκα στους λεγόμενους «αντιμνημονιακούς». Οι οποίοι βέβαια «αντιμνημονιακοί», δεν έχουν κάποια άλλη εναλλακτική πρόταση. Εκτός ίσως απ’αυτούς που μιλάνε για αποχώρηση από το ευρώ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή το ΚΚΕ. Γιατί όλοι οι άλλοι (ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένος) αν βγάλουμε τις διάφορες κορώνες που στολίζουν το λόγο τους, θεωρούν την παραμονή μας στην ευρωζώνη ως μονόδρομο και προτείνουν και αυτοί επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές μας. Δηλαδή  αυτό που κάνει και η σημερινή Κυβέρνηση. Απλά λένε ότι αυτοί θα είναι πιο σκληροί διαπραγματευτές. Δεν ξέρω βέβαια πως το εννοούν αυτό το σκληροί διαπραγματευτές, π.χ. θα χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι (;), θα απαγάγουν τη Μέρκελ (;) ή δεν ξέρω τι άλλο θα σκεφτούν. Γιατί ουσιαστικά η πρότασή τους εμπεριέχει τον εξής απλοϊκό εκβιασμό. Μια έξοδος της χώρας από τη ζώνη του ευρώ θα επιφέρει τρομακτικές συνέπειες στις χώρες της Ευρωζώνης. Και μάλιστα επικαλούνται και δηλώσεις επισήμων εκπροσώπων της ΕΕ, οι οποίοι πραγματικά αναγνωρίζουν ότι οι συνέπειες μιας Greek exit είναι άγνωστες και πρέπει η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ. Οπότε εμείς οι έξυπνοι Έλληνες μπορούμε να τους πατήσουμε στον κάλο, βασιζόμενοι σ’ αυτό τον φόβο τους. Ή δέχεστε αυτά που σας λέμε (π.χ να μας χαρίσετε τα χρέη μας (;), ή απειλούμε παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ. Δεν ξέρω αν αυτή η διαπραγμάτευση είναι πιο σκληρή ή όχι. Πάντως δεν την θεωρώ σοβαρή. Ούτε βέβαια και αριστερή. Γιατί τι σχέση έχουν με την αριστερή σκέψη και πρακτική, οι λογικές των εκβιασμών ;
Η μεγάλη μάχη νομίζω ότι αρχίζει την επόμενη μέρα του συμβιβασμού με τους δανειστές μας. Για τις μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής. Μας περιμένουν μικρές και μεγάλες μάχες για το μετασχηματισμό της χώρας σε ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό Κράτος. Μιλάμε για μια Δημοκρατική Επανάσταση. Χωρίς τη Δημοκρατική Αριστερά, αυτά δεν μπορούν να γίνουν και δεν θα γίνουν τελικά, γιατί τα άλλα δύο κόμματα που στηρίζουν αυτή τη Κυβέρνηση, έχουν στα σπλάχνα τους δυνάμεις του πελατειακού συστήματος, οι οποίες δεν θέλουν και δεν θα αφήσουν να αλλάξει τίποτα. Και επιτέλους οι αλλαγές σ’αυτή τη χώρα δεν μπορούν να γίνονται κάτω από την πίεση και εποπτεία καμιάς τρόϊκας. Είναι ντροπή για όλο το πολιτικό σύστημα, είναι ντροπή για όλους μας να μην μπορούμε εδώ και τρία χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης, να διατυπώσουμε και να εφαρμόσουμε ένα εθνικό σχέδιο ανόρθωσης και ανασυγκρότησης της χώρας, χωρίς τρόϊκες και χωρίς αυτό το απαράδεκτο παιχνίδι των δόσεων. Το πολιτικό σύστημα απέδειξε ότι είναι ανίκανο να αλλάξει και να ανορθώσει τη χώρα και κρύβεται πίσω από την τρόϊκα και τα μνημόνια. Μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια υπέγραψε δύο μνημόνια και τώρα πάει για το τρίτο, για να κάνει αλλαγές και  μεταρρυθμίσεις και δεν έκανε σχεδόν τίποτα. Γιατί δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα στη χώρα. Γιατί ήθελε να μείνει ανέπαφο αυτό το πελατειακό κρατικοδίαιτο σύστημα που δημιούργησε από την μεταπολίτευση και απομυζούσε ότι έβρισκε μπροστά του. Γιατί θεωρεί ότι θα κοροϊδέψει και πάλι τους κουτόφραγκους. Έτσι σκεφτόταν πάντα η πολιτική ελίτ αυτής της χώρας και έτσι διαπαιδαγώγησε και την κοινωνία. Ότι μπορούμε να ζούμε με δανεικά και να ζητάμε στο τέλος και τα ρέστα από τους δανειστές μας, γιατί δεν μας πρόσεχαν που σπαταλούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας!
Προσωπικά δεν συμφωνώ με τις πολιτικές των μνημονίων. Από το 2010 είχα καταθέσει μια πρόταση την οποία επαναφέρω και την επανακαταθέτω, συνοπτικά. Να σταματήσουμε να δανειζόμαστε εδώ και τώρα. Το Κράτος να καλύπτει τις ανάγκες του με βάση τα έσοδά του. Να γίνει αναδρομικός έλεγχος πόθεν έσχες για όλους και να πληρώσουν όσοι δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία με βάση τα δηλωθέντα εισοδήματά τους. Να ζητήσουμε από τους δανειστές μας αντί να μας δανείζουν, να μας παγώσουν τα τοκοχρεολύσια για 2-3 χρόνια, μέχρι να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Να ψηφίσουμε με δική μας ευθύνη και να εφαρμόσουμε αμέσως και αποφασιστικά όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την μετατροπή του Κράτους σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό δημοκρατικό Κράτος με αξιοκρατία και αξιολόγηση των πάντων. Και ασφαλώς μέσα από τις διαδικασίες και τις προοπτικές μιας δημοκρατικής πολιτικής ολοκλήρωσης της ΕΕ, η χώρα μας να αξιοποιήσει όσο γίνεται καλύτερα τις όποιες θετικές ρυθμίσεις για την μείωση του χρέους της. Μια πρόταση που θα κόστιζε λιγότερα στους δανειστές μας και εμείς δεν θα ζούσαμε το μαρτύριο της σταγόνας με τις δόσεις. Απλά οι αποφάσεις μας και τα μέτρα που θα εφαρμόζαμε από την αρχή, ίσως ήταν πολύ σκληρά, αλλά τουλάχιστον θα είχαμε κάποιο φως στο τούνελ.
Όμως δυστυχώς ακολουθήσαμε το δρόμο των μνημονίων και σήμερα πρέπει να παρθούν και πάλι σκληρές αποφάσεις για να μπορέσει να ανασάνει και πάλι η χώρα. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Γνωρίζουμε ότι από μόνα τους τα όποια μέτρα δεν αρκούν. Χρειάζονται και άλλα πολλά να γίνουν. Και, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που ζούμε, και αν θέλουμε να διατηρηθεί κάποια ελπίδα να γίνουν αυτά, ικανή και αναγκαία συνθήκη γι αυτό είναι, η Δημοκρατική Αριστερά να μπορέσει να παίξει τον ρόλο της στην Κυβέρνηση συνεργασίας. 
Αν κάνει το λάθος η Δημοκρατική Αριστερά να βγάλει τον εαυτό της από το αυριανό πολιτικό παιχνίδι ή να αυτo-περιορίσει τον ρόλο της, με κάποια επιλογή όπως  αποχή ή απλή παρουσία ή μερική καταψήφιση, τότε θα κλείσει άδοξα ο κύκλος του εγχειρήματος για τη δημοκρατική μεταρρύθμιση της χώρας. Η συμμετοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς στην Κυβέρνηση εάν και εφόσον είναι παρούσα στο εγχείρημα, αποκτά έναν άλλο χαρακτήρα με σημαντικό ειδικό βάρος, στις νέες συνθήκες που θα διαμορφωθούν. Επιπλέον, η Δημοκρατική Αριστερά σε συνθήκες αναμόρφωσης και ανασύνθεσης της Δημοκρατικής Παράταξης αποκτά ένα σημαντικό πλεονέκτημα και την αναδεικνύει σε πρωταγωνίστρια δύναμη, αφού απέδειξε ότι όχι μόνο είναι παρούσα στις κρίσιμες στιγμές, αλλά και μπορεί να παίζει καταλυτικό και καθοριστικό ρόλο για το κοινό καλό της χώρας μαζί με τις δυνάμεις της δημοκρατίας και της μεταρρύθμισης.

Η Δημοκρατική Αριστερά ψηφίζει για τη χώρα και το μέλλον της και όχι για την αμφιλεγόμενη βιωσιμότητά της.


Χαλκίδα 28-10-2012
Κώστας Χαϊνάς

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Σκέψεις για την δημιουργία Βιομηχανικής Περιοχής στο Μαντούδι




Γενικά η ίδρυση και οριοθέτηση μιας περιοχής ως βιομηχανικής περιοχής, είναι ένα θετικό γεγονός, από την άποψη ότι προσδιορίζουμε τον χώρο για μια συγκεκριμένη χρήση, δημιουργούμε τις κατάλληλες υποδομές για να μπορούν να λειτουργήσουν σωστά οι φιλοξενούμενες επιχειρήσεις, χωρίς να επιβαρύνουν το φυσικό περιβάλλον, τα ποτάμια, τα υπόγεια νερά, τον αέρα, τους κοντινούς οικισμούς. Αν στο μυαλό μας για παράδειγμα φέρουμε τα Οινόφυτα, μια περιοχή που μέχρι τη Θήβα, ίσως να φιλοξενεί και χίλιες επιχειρήσεις και η οποία δεν είναι χαρακτηρισμένη βιομηχανική περιοχή, δηλαδή δεν έχει καμιά από τις υποδομές λειτουργίας μιας βιομηχανικής περιοχής, κατανοούμε όλοι την ανάγκη και την χρησιμότητα να λειτουργούν οι επιχειρήσεις εντός χαρακτηρισμένων και αδειοδοτημένων βιομηχανικών περιοχών. Το πρόβλημα της τοξικής ρύπανσης της περιοχής του Ασωπού δεν είναι καθόλου άσχετη με την ανεξέλεγκτη λειτουργία των επιχειρήσεων και της μη ύπαρξης και λειτουργίας οργανωμένης και συγκροτημένης βιομηχανικής περιοχής. Άρα λοιπόν η έλλειψη χωροθέτησης και λειτουργίας συγκεκριμένης βιομηχανικής περιοχής στην περιοχή των Οινοφύτων, είναι ένα αρνητικό γεγονός και έλλειμμα πολιτικής για όλες τις μεταπολιτευτικές Κυβερνήσεις, με μεγάλες δυσμενείς επιπτώσεις στο φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον της περιοχής.
Οι προδιαγραφές που θέτει ο νομοθέτης για την ίδρυση βιομηχανικής περιοχής είναι συγκεκριμένες και ανάλογα με το είδος των επιχειρήσεων που προτίθεται να φιλοξενήσει καθορίζονται και οι αντίστοιχοι περιβαλλοντικοί και άλλοι όροι λειτουργίας της. Το ερώτημα που τίθεται βέβαια είναι σε ποιες περιοχές είναι σωστό να ιδρύονται βιομηχανικές περιοχές; Η απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη. Εκεί που ορίζουν τα γενικά και ειδικά χωροταξικά σχέδια της κάθε χώρας. Δηλαδή για παράδειγμα, όταν μια περιοχή σαν το Βόλο ή της Σίνδο είναι χαρακτηρισμένες βιομηχανικές ζώνες, θα ήταν παράδοξο να μην χωροθετηθούν και ιδρυθούν βιομηχανικές περιοχές. Γιατί ο κάθε επενδυτής θα πρέπει να γνωρίζει που και πως μπορεί να επενδύσει και να λειτουργήσει την βιοτεχνική ή την βιομηχανική δραστηριότητα που θέλει. Και πρέπει πλέον να τελειώσουμε με το απαράδεκτο καθεστώς των εξαιρέσεων με βάση το οποίο λειτουργούν σήμερα δεκάδες, εκατοντάδες βιοτεχνικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις εκτός χαρακτηρισμένων και χωροθετημένων βιοτεχνικών και βιομηχανικών περιοχών.
          Και ερχόμαστε στην συγκεκριμένη αίτηση ενός ιδιωτικού φορέα να ιδρύσει μια βιομηχανική περιοχή, στο Μαντούδι της Κεντρικής Εύβοιας. Και μάλιστα όχι για να φιλοξενήσει π.χ. τη μεταποίηση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων του λευκόλιθου, που κανένας κάτοικος δεν είναι αντίθετος με αυτήν την παραδοσιακή δραστηριότητα για το Μαντούδι, αλλά άλλες βιομηχανικές μονάδες υψηλής όχλησης, που κανένας δεν ξέρει ποιες. Δηλαδή, επιλέγεται η πιο υψηλή βαθμίδα επικινδυνότητας και περιβαλλοντικής όχλησης που προβλέπεται από το νόμο, για μια περιοχή όπως το Μαντούδι, που όλα τα μέχρι σήμερα δεδομένα και οι νόμοι καθορίζουν μια άλλη δραστηριότητα και προοπτική ανάπτυξης με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της συγκεκριμένης περιοχής και του αναπτυξιακού της προτύπου. Ένα αναπτυξιακό πρότυπο που βασίζεται στη μεταλλευτική δραστηριότητα του λευκόλιθου, την αγροτική παραγωγή και τον τουρισμό.
          Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι μετά την κρίση της μεταλλευτικής δραστηριότητας, στη δεκαετία του 1990 και του 2000, οι κάτοικοι της περιοχής ξεπερνώντας το σοκ την ανεργίας, εκτός από την μετανάστευση, άρχισαν να αναπτύσσουν αγροτικές και τουριστικές δραστηριότητες. Ιδιαίτερα οι περιοχές της Λίμνης και της Αγίας Άννας αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα στους τομείς αυτούς, δίνοντας μια νέα ταυτότητα στην περιοχή. Οι νέοι της περιοχής έχοντας ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό το σύνδρομο της μονοκαλλιέργειας της εκμετάλλευσης του λευκόλιθου σε σχέση με τους γονείς τους, προσανατολίσθηκαν σε άλλες εναλλακτικές δραστηριότητες του πρωτογενή τομέα και των υπηρεσιών. Έτσι η περιοχή τα τελευταία χρόνια πήρε την ταυτότητα μιας περιοχής με ήπια αγροτική παραγωγή και με έντονη τουριστική δραστηριότητα.
          Τι κάνει λοιπόν η εξαγγελία για ίδρυση ΒΙ.ΠΕ. στο Μαντούδι; Ανατρέπει ολοκληρωτικά τα μέχρι σήμερα δεδομένα. Σκεφτείτε μόνο όσους νέους ανθρώπους επένδυσαν στην ταυτότητα που λέγαμε και έστησαν την δική τους μικρή ή μεγάλη αγροτική παραγωγή. Σκεφτείτε όσους νέους ανθρώπους έστησαν την μικρή ή τη μεγαλύτερη τουριστική δραστηριότητα στην ευρύτερη περιοχή. Τους επαγγελματίες της Λίμνης, της Αγίας Άννας. Έχουμε δηλαδή με την εξαγγελία της ΒΙ.ΠΕ. μια πλήρη ανατροπή στο αναπτυξιακό μοντέλο, στην ταυτότητα που με κόπους και πολλές καθυστερήσεις οικοδομήθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια. Και οι επιπτώσεις της ΒΙ.ΠΕ. δυστυχώς δεν αφορούν μόνο το Μαντούδι. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι επηρεάζει όλη την Κεντρική και Βόρεια Εύβοια, από τη Λίμνη μέχρι την Ιστιαία και τα Λουτρά, τουλάχιστον όσον αφορά την ταυτότητα της περιοχής. Άρα λοιπόν αυτή η ανατροπή θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για τις υπόλοιπες οικονομικές δραστηριότητες, τις οποίες δεν μπορούμε να μην τις συνυπολογίσουμε ως κοινωνία, πριν παρθούν οριστικές αποφάσεις.
          Όμως πέρα από την ουσία του θέματος, που είναι η ανατροπή των οικονομικών, κοινωνικών και ανθρώπινων σχέσεων που έχουν αναπτυχθεί τις δύο τελευταίες δεκαετίες στην περιοχή, υπάρχουν και κάποια άλλα συγκεκριμένα αρνητικά σημεία και νομικά εμπόδια που συνηγορούν κατά της ΒΙ.ΠΕ, τα οποία συνοψίζονται στο ότι, επιλέγεται μια πόλη σαν το Μαντούδι για την ίδρυση μιας βιομηχανικής περιοχής με σκοπό να φιλοξενήσει δραστηριότητες υψηλής όχλησης, τις οποίες πέρα από το ότι δεν τις γνωρίζουμε, αλλοιώνουν δραστικά τον αναπτυξιακό χαρακτήρα της Β.Κ. Εύβοιας και έρχονται σε αντίθεση με ψηφισμένους νόμους του Κράτους.
Τέλος, όσοι είναι υπέρ της ΒΙ.ΠΕ. καταθέτουν ως επιχείρημα την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Ναι, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Πόσες όμως θα χαθούν έχουμε υπολογίσει ; Δεν μπορούμε λοιπόν να σκεφτόμαστε μόνο με το στοιχείο της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, το οποίο είναι σημαντικό ασφαλώς, αλλά όχι μοναδικό. Πρέπει να σκεφτούμε ολιστικά και με βάση το συλλογικό συμφέρον. Και σε τελευταία ανάλυση την απόφαση για το μέλλον αυτής της περιοχής δεν μπορεί να την πάρουν κάποιες επιτροπές ή έστω κάποιος υπουργός. Αφορά όλους τους πολίτες της περιοχής, τους οποίους δεν ρώτησε κανείς πως θέλουν το μέλλον του τόπου που ζούνε και δημιουργούν.

Χαλκίδα 17-10-2012
Κώστας Χαϊνάς

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Σκέψεις για μια αυτοδιοίκηση των πολιτών




Ναι, η ζωή κάνει κύκλους, επαναλαμβάνεται με παραλλαγές ως κωμωδία ή τραγωδία, με σκαμπανεβάσματα και υπαναχωρήσεις αλλά είναι σίγουρο ότι οι καλές ιδέες και τα καλά συλλογικά εγχειρήματα αφήνουν παρακαταθήκες και ρίζες να ξαναφυτρώσουν στο μέλλον.
Έτσι και το εγχείρημα των κινήσεων πολιτών για την αυτοδιοίκηση, είτε σε δημοτικό είτε σε περιφερειακό επίπεδο, μπορεί να έχουν μικρή ιστορία στα αυτοδιοικητικά πράγματα της χώρας, αλλά νομίζω ότι έχουν καλό μέλλον. Και αναφέρομαι στις προσπάθειες που έγιναν στις αυτοδιοικητικές εκλογές να συγκροτηθούν αυτοδιοικητικές κινήσεις πολιτών με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις και αναφορές. Κινήσεις πολιτών δηλαδή που θα ξεπερνούν τις κομματικές περιχαρακώσεις και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις, και σεβόμενοι όλοι την διαφορετικότητα του καθένα, θα διαμορφώσουν ένα κοινό πλαίσιο για μια συνάντηση νέου τύπου. Στη βάση των τοπικών προβλημάτων χωρίς να αφαιρούν την πολιτική διάσταση των πραγμάτων, θα συγκροτούν ένα σύγχρονο πολιτικό, αυτοδιοικητικό λόγο, για το καλό των τοπικών κοινωνιών.
Έτσι λοιπόν πολίτες που ανήκαν ή δεν ανήκαν σε κάποιον πολιτικό χώρο, γεγονός αδιάφορο για τον καθένα που ερχόταν στην κίνηση, αφού δεν ενδιάφερε κανέναν τι ψήφιζε ο διπλανός του, συγκροτήθηκαν αυτοδιοικητικές κινήσεις πολιτών σε αρκετές πόλεις της Χώρας. Μια απ’ αυτές ήταν και η Χαλκίδα. Συναντήθηκαν πολίτες με διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές αναφορές, διαμόρφωσαν ένα κοινό πλαίσιο προγραμματικών αρχών και πορεύτηκαν μαζί στις αυτοδιοικητικές εκλογές κερδίζοντας την εκπροσώπηση τους στο νέο Δημοτικό Συμβούλιο, συναγωνιζόμενοι ακόμη και κομματικές παρατάξεις με έντονη παρουσία και ιστορία στην αυτοδιοίκηση.

Ποιους ενόχλησε ιδιαίτερα αυτές οι αυτοδιοικητικές κινήσεις πολιτών ;

Πρώτα απ’όλα ενόχλησαν τις κατεστημένες κομματικές ελίτ που έβλεπαν σε μεγάλο βαθμό ότι έχαναν τη δουλειά τους. Διέβλεψαν το κίνδυνο ότι εάν οι διαδικασίες συγκρότησης των δημοτικών κινήσεων και παρατάξεων, έφευγαν από τα κομματικά γραφεία και διαμορφώνονταν μέσα στην κοινωνία και από την ίδια την κοινωνία των πολιτών, απειλούντο να μείνουν οι ίδιοι χωρίς δουλειά. Γι αυτό οι πρώτες που πολέμησαν αυτές τις νέες κινήσεις πολιτών ήταν οι κομματικές γραφειοκρατίες, οι οποίες θέλουν να παραμείνουν οι ίδιες ως τους μοναδικούς παράγοντες διαμόρφωσης των αυτοδιοικητικών πραγμάτων σε κάθε πόλη. Είμαι σίγουρος ότι πρώτοι που έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση, βλέποντας να αυτοδιαλύεται το εγχείρημα στη Χαλκίδα, ήταν κάποιοι κομματικοί καρεκλοκένταυροι.
Για να μην παρεξηγηθούμε γιατί ακούστηκαν και κάποια τέτοια. Ότι οι αυτοδιοικητικές κινήσεις πολιτών είναι απολίτικες, ενάντια στα κόμματα και άλλα παρεμφερή. Όχι βέβαια. Οι αυτοδιοικητικές κινήσεις δεν έχουν αντιπάλους τα κόμματα. Τα κόμματα πρέπει και επιβάλλεται να λειτουργούν με δημοκρατία και διαφάνεια όπως ορίζουν οι νόμοι του Κράτους. Το θέμα είναι το εξής : Σε μια τοπική κοινωνία γιατί να μην μπορούν να συναντηθούν και να συνεργασθούν και πολίτες που ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους ή είναι ανένταχτοι. Γιατί  να μην μπορούν να συνεργασθούν σε ένα κοινό δημοτικό ψηφοδέλτιο πολίτες ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις για το καλό της πόλης τους και των πολιτών τους ; Γιατί πρέπει οπωσδήποτε οι πολίτες να καλούνται να ψηφίσουν στους τοπικούς τους δημάρχους με κομματικά κριτήρια ; Γιατί τι άλλο είναι, όταν ο ένας μετά τον άλλο οι δήμαρχοι, περνούν από τη διαδικασία του κομματικού χρίσματος ; Όμως ο Δήμαρχος δεν είναι μητροπολίτης να χρειάζεται χρίσμα. Είναι ο κατ’εξοχήν αυθεντικός εκπρόσωπος μιας τοπικής κοινωνίας, που καλείται να αντιμετωπίσει τα μεγάλα και δύσκολα προβλήματα μιας μικρής ή μεγάλης πόλης της εποχής μας. Δηλαδή να πίνουμε υγιεινό νερό, να ανακυκλώνουμε και να διαχειριζόμαστε όσο γίνεται καλύτερα και ορθολογικότερα τα απορρίμματά μας, να μην μολύνουν τις θάλασσές και τα ποτάμια μας οι διάφοροι ρυπαντές, να έχουμε καθαρούς δρόμους, να έχουμε πάρκα και ποδηλατοδρόμους, να φροντίζουμε τους άπορους συμπολίτες μας και να διευκολύνουμε να ζουν μαζί μας και ισότιμα οι συνάνθρωποί μας που έχουν κινητικά ή άλλα προβλήματα, να αναδείχνουμε τους τοπικούς θησαυρούς μας είτε αυτοί είναι η αρχαία μας πολιτιστική μας κληρονομιά, είτε η φύση που πρέπει να την προστατεύσουμε και άλλα πολλά. Γιατί όλα αυτά πρέπει να αγωνισθούν για τη λύση τους όσοι πάρουν ή έχουν κάποιο κομματικό χρίσμα ;
Τα προβλήματα αυτά άλλωστε δεν αντιμετωπίζονται χωρίς την συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας των πολιτών. Όταν τα κόμματα λοιπόν ποδηγετούν μια τοπική κοινωνία με το κομματικό ψηφοδέλτιο, ουσιαστικά την οδηγούν στην απραξία και την αδράνεια. Λέγοντάς της ότι αρκεί να ψηφίσει το κομματικό ψηφοδέλτιο και ως δια μαγείας θα λυθούν τα προβλήματά της. Αυτό όμως έχει αποδειχθεί εδώ και χρόνια φενάκη. Αυτή η νοοτροπία συνέβαλε στην ραγδαία ανάπτυξη του πελατειακού συστήματος, αφού καλλιέργησε στον πολίτη την αντίληψη, ότι το πρόβλημά του θα λυθεί, αρκεί να το «προωθήσει» μέσα από το «δικό» του δημοτικό σύμβουλο ή δήμαρχο.
Έτσι τα προβλήματα ατομικοποιούνται αντί να κοινωνικοποιούνται, οι πολίτες μετατρέπονται σε άβουλα άτομα αντί για ενεργή κοινωνία, και οι τοπικοί άρχοντες, διαμεσολαβητές επίλυσης ατομικών προβλημάτων και όχι των πραγματικών προβλημάτων που έχει μια πόλη και οι πολίτες της. Γιατί η έντονη κομματικοποίηση της τοπικής αυτοδιοίκησης, δημιούργησε ένα από τα πιο διεφθαρμένα τμήματα της δημόσιας ζωής της χώρας σύμφωνα, με πολλές έρευνες. Και τα προβλήματα των πόλεων και των πολιτών όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά, αλλά σε μεγάλο βαθμό διαιωνίζονται και πολλαπλασιάζονται. Ασφαλώς τα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών δεν είναι μόνο η έντονη κομματικοποίηση της αυτοδιοίκησης. Όμως είναι σημαντικό πρόβλημα. Γιατί εμποδίζει τη συνεργασία και την συνέργεια ικανών και ενεργών συμπολιτών μας που ανήκουν σε διαφορετικά κόμματα να συνεργασθούν για το καλό της πόλης. Γιατί αποτρέπουν συμπολίτες μας με γνώσεις και εμπειρίες να εμπλακούν με τα δημοτικά μας πράγματα, αφού τους υποχρεώνει για να είναι υποψήφιοι να ταχθούν οπωσδήποτε με ένα κομματικό ψηφοδέλτιο που οι ίδιοι πιθανώς δεν θέλουν.
Ένας σοβαρός λόγος που πάρα πολλοί συμπολίτες μας απέχουν από τα κοινωνικά δρώμενα κατά την γνώμη μου, είναι γιατί τα κόμματα έχουν διεισδύσει τόσο βαθειά στα τοπικά δρώμενα, διά ίδιον όφελος, που δρουν αποτρεπτικά. Και αυτό είναι εις βάρος της πόλης, εις βάρος της κοινωνίας, αφού στερούμαστε από τις ιδέες, τις προτάσεις, την δραστηριότητα ικανών και άξιων συμπολιτών μας που δεν εμπλέκονται με τα κοινά, βλέποντας το επίπεδο και την αισθητική της πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά και το επίπεδο των πολιτικών μας εκπροσώπων σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.
Ελπίζω ότι η ίδια η κοινωνία θα αντιδράσει και χρόνο με το χρόνο θα κερδίζει ακόμη και μέσα στα κόμματα, η προσέγγιση που θέλει τις κοινωνίες των πολιτών πρωταγωνιστές στην διαμόρφωση των αυτοδιοικητικών πραγμάτων και όχι τις κομματικές γραφειοκρατίες. Για το καλό των τοπικών κοινωνιών αλλά και των ίδιων των πολιτικών κομμάτων. Προσωπικά δεν μετανιώνω για όσα προσπαθήσαμε να κάνουμε μαζί με άλλους φίλους το 2010, για μια αυτοδιοίκηση των πολιτών σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο και έτσι θα συνεχίσω και στο μέλλον.


Κώστας Χαϊνάς
Χαλκίδα 13-10-2012